Karaman merkeze bağlı köy.
37° 4′ 26,922” kuzey ve 33° 6′ 22,9176” doğu koordinatlarında yer alan köy, Karaman’a 18 km uzaklıktadır.
Köyün bulunduğu yerin rakımı (deniz seviyesinden yüksekliği) 1.231 m’dir.
Köy, Yazılı (Göndere), Çavuşpınarı (Fideriş), Boyalı, Erenkavak (Anamas), Burhan ve Pınarbaşı köyleriyle komşudur.
Morcalı’nın merkezine 8 km mesafeden daha yakın 6 köy bulunuyor. Burhan 2,86 km, Erenkavak 5,01 km, Pınarbaşı 5,68 km, Çavuşpınarı 7,05 km, Boyalı 7,11 km ve Aybastı 7,95 km’dir.
Köyün, “Duma” adında bir bağlısı bulunmaktadır.
Karaman-Bucakkışla yolunun kenarındaki köyün kesin kuruluş tarihi bilinmemektedir.
Karaman’ın mahalle, kasaba ve köylerinin tarihçesini araştıran ve bunu kitabında yayınlayan Durmuş Ali GÜLCAN, köyün XVII. veya XVIII. yüzyıllarda kurulmuş olabileceği üzerinde durmaktadır.
Köye ilk önce şimdiki yerin güneyindeki “Kuz Dede” mevkiinde yerleşildiğini kaydeden GÜLCAN, buna “Kuzpınar” veya “Eskiköy” denilen mevkilerin eklendiğini belirtmektedir.
19 Zilhicce 1189 (11 Şubat 1776) tarihinde 1189 senesi Saferü’l-Hayr’ı 15. gününden, Zilhicce’nin 19. gününe gelinceye kadar (17 Nisan 1775-11 Şubat 1776) Devlet merkezinden çeşitli sebeplerle gelen görevlilere ve ayrıca kazânın bazı hizmetleri için Karaman’dan yapılan masraflara mukabil karye halkından tahsil edilmek üzere; Karye-i Morcalu’ya 80 kurûş vergi tahakkuk ettirilmiştir (KŞS., nr. 290, s. 126).
5 Safer 1189 (7 Nisan 1775) tarihinde 25 Rebiülahir 1188’den 5 Safer 1189’a kadar (5 Temmuz 1774- 7 Nisan 1775) Karaman’da biliktiza yapılmış olan masraf mukabili Karye-i Morcalı’ya 80 kurûş vergi taksim edilmiştir (KŞS., nr. 290, s. 88).
3 Recep 1189 (30 Ağustos 1775) tarihinde Saferü’l Hayr’ı 5. gününden, Receb-i Şerîfinin başına gelinceye dek (7 Nisan 1775-28 Ağustos 1775) Karaman’da biliktiza yapılmış olan masraf mukabili Karye-i Morcalı’ya 220 kurûş vergi taksim edilmiştir (KŞS., nr. 290, s. 114).
19 Receb 1190 (3 Eylül 1776) tarihinde 1189 senesi 19 Zilhiccesi’nden 19 Receb-i şerifi’ne kadar (10 Şubat 1776- 3 Eylül 1776) Karaman’da biliktiza yapılmış olan masraf mukabili Karye-i Morcalı’dan 55 kurûş vergi ödemesi istenmiştir (KŞS., nr. 290, s. 153/1).
20 Zilhicce 1190 (30 Ocak 1777) tarihinde 19 Receb 1190’dan 20 Zilhicce 1190’a kadar (3 Eylül 1776-30 Ocak 1777) Karaman’ın biliktiza vaki olan masarifatı Karaman’da sakin ulemâ, sülehâ, âyân ve ahali meyanında hesap edilerek mahalle ve karyelere taksim edilmiştir. Buna göre Karye-i Morcalı’ya 80 kurûş vergi düşmüştür (KŞS., nr. 290, s. 163/2).
7 Rebî-ül âhir 1245 (6 Ekim 1829) tarihinde Asâkir-i Mansûre-i Muhammediyye’den Lârende Kazâsına gönderilen askerler arasında Karye-i Morcalı’dan Kara Süllü’nün-oğlu Hasan bulunmaktadır (KŞS., nr. 296, s. 3.4).
1256 (1840) yılı Temettü’ât defterinde “Morcalı” için “Sipâhilik olub zü’emadan Gümüş Beğ ve mu’teşiri Sipâhi Abid Beğ ve Hüseyin Beğ ve Selim Efendi hisseleri olub ve Ebûbekir tîmârı olarak taraflarından ta’şîr oluna geldiği” ifadesi kullanılmıştır.
42 hâneye sahip Morcalı’nın hâne reisleri ve meslekleri; İbrâhim-oğlu Mehmed Efendi (imâm), Koca Alî-oğlu Velî (çiftçi), Hesabcının İbiş-oğlu Mehmed (çiftçi), Cingöz Köse Alî-oğlu Alî (çiftçi), Köse Alî-oğlu İsmâ’îl (çiftçi), Nurullah-oğlu Osmân (çiftçi), Tatar Mûsâ-oğlu Abdil (çiftçi), Kara Yûsuf-oğlu Mehmed (çiftçi), Samir Alî-oğlu Mehmed (ırgat), Ahmed-oğlu Kara Alî (çiftçi), İbiş Kethüda-oğlu Mehmed (çiftçi), Kara Ahmed-oğlu Alî (çiftçi), Köse Osmân-oğlu Mahmûd (çiftçi), Mustafâ-oğlu Molla Alî (çiftçi), İbiş Kethüda-oğlu Yûsuf (çiftçi), İbrâhim-oğlu Koçaş İbrâhim (çiftçi), Ahmed Kethüda-oğlu Hüseyin (çiftçi), Alî-oğlu Gök Alî (çiftçi), Koçaş İbrâhim-oğlu Alî (çiftçi), Nurullah-oğlu Ahmed (çiftçi), Kara Osmân-oğlu Alî (çiftçi), Kara Alî-oğlu İsmâ’îl (çiftçi), Tatar İsmâ’îl-oğlu Süleymân (çiftçi), Kara Yûsuf-oğlu Velî (çiftçi), Küçük Mustafâ-oğlu Mustafâ (eytâm), Şirin Mehmed-oğlu Ahmed (çiftçi), Tatar İsmâ’îl-oğlu Mehmed (çiftçi), Kel Ahmed-oğlu Alî (çiftçi), Göde Alî-oğlu Mehmed (çiftçi), Kel Ahmed-oğlu Hasan (çiftçi), Kara Yûsuf-oğlu Yûsuf (çiftçi), Kara Yûsuf-oğlu İbrâhim (çiftçi), Kara Îsâ-oğlu İbrâhim (çiftçi), Hancı Ebûbekir-oğlu Mehmed (fukara), Cin Hüseyin-oğlu Alî (ırgat), Kara Süleymân-oğlu İbrâhim (çiftçi), Kara Velî-oğlu Süleymân (çiftçi), Dudu Mehmed-oğlu Alî (çiftçi), Hüseyin Kethüda-oğlu Recep (çiftçi), Mustafâ-oğlu Süleymân (Rumili Ordusu’nda asker) ve Sarı Ahmed-oğlu Hayta Ahmed’dir (ırgat), (BOA, ML., VRD., TMT., Defter nu: 10475).
Karyede; 18 adet bargir (beygir), 129 adet ganem (koyun), 100 adet inek, 1 adet tanalı inek, 265 adet keçi, 20 adet oğlak, 76 adet merkeb, 31 adet merkeb sıpası, 97 adet öküz, 44 adet tana, 1 adet tay, 11 zenbûr (arı) kovanı, 43 dönüm bağ, 3,5 dönüm boyalık arsa, 71 dönüm alâ tarla, 317 dönüm ednâ tarla, 284 dönüm hâlî tarla ve 104 dönüm mezrû tarla kayıtlıdır.
Kıymet-i emlâk 7.210 kuruş, kıymet-i hayvân 29.865 kuruş, temettü’âtı 6.010 kuruş, yekûnu 43.085 kuruş, hâne başı ortalama gelir 1.026 kuruş ve tekâlifi 2.880 kuruştur (BOA, ML., VRD., TMT., Defter nu: 10442, s. 170-175).
Köy, 1338’de (1922) Konya Vilâyeti Sıhhiye Müdürü Dr. Nazmi Azmi Bey [SELCEN, 1303 (1887), Arapgir, Malatya-1945, İstanbul] tarafından kaleme alınan “Türkiye’nin Sıhhi-i İçtimai Coğrafyası-Konya Vilâyeti” kitabında, Konya Vilâyeti, Karaman Kazâsı, Merkez Nâhiyesi’ne bağlı köy olarak geçmektedir.
Sapancalı Muallim H. Hüsnü Bey [SAVAŞÇIN, 1309 (1893), Sapancalı, Sakarya-1958, ?]; 1338 (1922) yılında kaleme aldığı “Karaman Ahval-i İçtimâiyye Coğrafiyye ve Tarihiyyesi” isimli kitabında, Merkez Nâhiyesi’ne bağlı Morcalı Karyesi’nin Karaman’a mesafesinin 4 saat olduğunu kaydetmiştir.
1928 yılında eski Türkçe alfabe ile yayınlanan “Son Teşkilat-ı Mülkiye’de Köylerimizin Adları” isimli kitapta Morcalı Köyü; Konya Vilâyeti, Karaman Kazâsı, Merkez Nâhiyesi köyleri arasında zikredilmiş ve eski Türkçe harfler ile “مورجالى”, Lâtin harfleriyle “Mordjali” şeklinde ifade edilmiştir.
Köy, idarî bakımdan Konya Vilayeti, Karaman Kazası, Karaman Nâhiyesi’ne bağlı 58 köyden birisi idi.
Daha sonra 15 Haziran 1989 tarihinde kabul edilen 3578 sayılı 4 il ve 5 ilçe Kurulması Hakkında Kanun gereğince 41 köyle birlikte Karaman ili, Merkez İlçe’ye bağlı Merkez Bucağı’na bağlanmıştır (21 Haziran 1989 tarihli ve 20202 sayılı Resmî Gazete).
Gaziantep Şahinbey İlçe Merkezi’nde bir mahallenin adı Morcalı’dır. Bu köyün temelini atanlar arasında Karaman’dan Karabekirler ailesi de sayılmaktadır.
GÜLCAN, köyün Mor/ Morca Ali denilen bir avcı veya çoban tarafından kurulduğundan bu adı aldığını kaydetmektedir.
Diğer rivâyet ise; köyün merkezindeki “Göz Çeşmesi’’ adı ile bilinen kaynağın kenarında mor bir çalı olduğu için “mor çalı” adı zamanla “morcalı” adını aldığı şeklindedir.
GÜLCAN, Morcalılar’ın kökenlerini “Bolacalı yörükleri” olarak belirlemiştir. Bir rivâyete göre de Alanya yörüklerinden Cin İmamoğulları denilen 3 kardeşin Morcalı yöresini beğenerek burada yurt tutmuşlardır. (Bu kardeşlerden birisi Şevket ÇAĞLAR’ın ecdadı imiş.)
Afyonkarahisar çevresindeki Türkmen oymak-aşiret ve toplulukları listesinde Emirdağ’ında “Morcalı” ve “Morcalu” aşiret isimlerine rastlanmaktadır. Türkler Emirdağı’na XI. yüzyılda gelmeye başlamışlardır. Bu bölgeye ilk iskân olan Türkmen aşireti, Morcalı Türkmenleridir. Ağılcık, Dağılgan, Pörnek (Yenikapı), Ekizce. Güneysaray, Tez, Adayazı, Elhan, Gömü, Hamzahacılı, Karacalar, Sığracık, Soğukkuyu, Suvermez, Tabaklar, Türkmenakören, Yarımca, Yavuz, Çiftlik, Eskicırgın(Kuruca) köyleri halkı bu aşirettendir. Burada dikkati çeken husus bu köylere “Morcalı” isminin verilmemesidir.
Köy, suları ve yemyeşil ağaçları ile çok güzel bir görünüme sahiptir. Gayet güzel arazileri bulunan Morcalılar, oldukça sistemli çalışan ve ziraat yapan, açık fikirli, rind-meşrep (hoşgörülü) insanlardır. Orman sevgisini de daima yüreklerinde besleyen köylülerin, orman sevgisi meziyetlerini, Bucakkışla ve Ermenek’e geçen her yolcu bu köyün arazisi içinden geçerken sezerler.
GÜLCAN, Morcalı Köyü’nün yaslandığı sırtların en yüksek tepesinde (Karaman Ermenek şosasının sol yan tarafında) “İlbis Çakılı” adı verilen bir mahalden bahsetmektedir (İlbis, cin, şeytan anlamına gelmektedir. Türk Dil Kurumu, Türkiye’de Halk Ağzından Derleme Sözlüğü, Ankara 1974, c. 7). Halk arasında bu mahal hakkında çeşitli efsanevî söylentiler vardır; güya buraya bu taşları bir gecede cinler (şeytanlar) toplamışlar, Göcer Köyü üzerindeki Verme Dağı bu höyük için taş vermemiş, bu sebeple de bu dağın adına “Vermedi Dağı” denilmiştir.
GÜLCAN, ayrıca İlbis Çakılı civarında (kuzey yanının düz yerinde), içleri altın dolu, 3 veya 7 adet kazanın gömülü olduğu söylentisini kaydetmiştir.
1256 (1840) yılı Temettü’ât defterine göre 42 hâne ve 122 erkek kayıtlıdır. Buna göre nüfusunun 244-252 kişi arasında olduğu tahmin edilmektedir.
1246 (1831) tarihli Lârende Nüfus Defteri’nde (COA, Nfs. d 3451); Morcalı Köyü, 35 hanede 97 kişi olarak kayıtlıdır.
Köy, 1314 (1896) yılı Konya Vilâyeti Sâlnâmesi’nde (İl Yıllığı) 65 hâne ve 508 kişi olarak kayıtlıdır.
1320’de (1902) nüfusu 460 kişidir.
Sapancalı Muallim H. Hüsnü Bey, 1338 (1922) yılında köyün nüfusunu 96 hâne ve 452 kişi olarak kaydetmiştir.
1341 (1925) yılında yapılacak mebus (milletvekili) seçimi için hazırlanan deftere göre 487 kişi olarak tespit edilmiştir.
Köy; 1935’de 607, 1940’da 695, 1945’de 734, 1950’de 827, 1955’de 869, 1960’da 995, 1965’de 1.212, 1970’de 1.305, 1975’de 1.124, 1980’de 1.111, 1985’de 1.103, 1990’da 1.012 ve 2000’de 829 kişi olarak sayılmıştır.
Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK) tarafından 2007 yılında geçilen Adrese Dayalı Nüfus Kayıt Sistemi’ne (ADNKS) göre köyün nüfusu 727’dir.
2008’de 735, 2009’da 714, 2010’da 688, 2011’de 664, 2012’de 629, 2013’de 608, 2014’de 605, 2015’de 572, 2016’da 555, 2017’de 556, 2018’de 548, 2019’da 548, 2020’de 541 ve 2021’de 531 kişi olarak tespit edilmiştir.
Hemen hemen her evden bir gurbetçi çıkaran köyün nüfusunun iki katından fazlası yurtdışında çalışmaktadır.
Köydeki sülâlelerin adları ve aldıkları soyadlar; Akhasangil (Yıldız), Aliçavuşgil (Yaylalı), Arapyusufgil (Civan), Avgatgil (Yurtseven), Belagil (Yumak), Celalgil (Öz), Cühüdüler (Kara), Çataklılar (Güngör), Deliilikli (Can), Delimuhtargil (Türkoğlu), Delioğlangil (Çınar), Deveciler (Uyar), Diriler (Diri), Emişgil (Yıldırım), Esekızılar (Şahin), Eseler (Çevik), Eşegil (Duysak), Gedikhasangil (Gedik), Hakkıgil (Alışkan), Haşhaşsüleymangil (Ateş), Hatıplar (Oğuz, Selek), Hocalar (Yavuz), Hümmetgil (Taş), İlimangil (İrgin), İsmailağagil (Tahtalı), Kabakçıgil (Yüksel), Kıllıgil (Topal), Kırahmatlılar (Kır), Kırçaahmatlıgil (Özşahin), Kırkıkgil (Şeker), Kızılkocagil (Çalar), Kibarlı (Karaca), Köroğlangil (Çolak), Kuraligil (Takar), Kürtireşitgil (Kula), Macırgil (Ova), Meceller (Kumru), Musalar (Kılınç), Nebigil (Özkaya), Omargil (Kocabıyık, Güdücü), Paşagil (Öksüm), Sağlamgil (Sağlam), Sakarlı (Bidav), Solakhalilgil (Yılmaz), Süllüler (Demir), Taptıkgil (Şen), Tekirhasangil (Tekin), Tombulgil (Harmankaya), Topaldeğirmencigil (Ay), Uzunaligil (Karazor, Uzun), Yahyamustafasıgil (Şimşek), Yoksulgil (Öğmen), Yolasığmaz Deliibrahımoğulları (Karaltılı) ve Yörükler’dir (Güder).
466 seçmeni olan Morcalı Köyü’nde 1 Kasım 2015 günü yapılan 26. Dönem Milletvekili Genel Seçimleri’nde 439 seçmen 1390 ve 1391 numaralı sandıklarda oy kullanmıştır. 428 oy geçerli sayılırken, 11 oy geçersiz sayılmıştır.
Morcalılılar, 388 oyla en fazla AK Parti’yi tercih etmiştir. MHP 11 oy alırken, CHP 4 oy almıştır. HDP’ye ise oy çıkmamıştır.
16 Nisan 2017 tarihinde yapılan Cumhurbaşkanlığı hükûmet sistemine geçişi öngören halk oylaması (referandum) sonuçlarına göre; Morcalı Köyü’nde %94,06 “evet” ve %5,94 oranında “hayır” çıkmıştır.
Köy muhtarı, Muammer DEMİR’dir [irtibat numarası: 0 (535) 521 93 64].
Köyün azaları; İmdat SOYLU, Saim SOYLU, Eyüp UZUN, İlhami ALIŞKAN, Ramazan YILMAZ, Nedim GÜNGÖR, Mustafa ÖZ ve Mehmet KARA’dır.
Köyün eski muhtarları; Mehmet CAN (2004-2014), Muammer DEMİR (1999-2004), Rıza YÜKSEL (1994-1999), Faruk GÜNGÖR (1989-1994), Rıza YÜKSEL (1984-1989), İzzet GÜNGÖR (1973-1983), Mehmet ALIŞKAN (1971-1973), Hasan KARA (1968-1970), İzzet GÜNGÖR (1963-1967), Muammer ALIŞKAN (1954-1959), Ahmet KARA (1952), Mehmet OĞUZ (1950) ve Mustafa ORMAN’dır (1947-1950).
Köyün temel geçim kaynağı tarım ve hayvancılıktır. Morcalı Köyü, soğanı ile ünlüdür.
Köyde buğday başta olmak üzere, nohut, üzüm, arpa, elma, dane mısır, Macar fiği, silajlık mısır, ceviz, domates, soğan, yonca ve badem yetiştiriciliği yapılmaktadır.
Sebze ekilişinde domates başı çekmektedir. Son yıllarda örtüaltı yetiştiriciliği ilgi görmekte olup, sebze kurutma ile ilgili bir proje yürütülmektedir.
Köyde 137,198 dekar alan nadasa bırakılmaktadır.
Köyde 604 adet büyükbaş hayvan varlığı ile 1.082 adet koyun ve 1.632 adet keçi olmak üzere toplam 2.714 adet küçükbaş hayvan varlığı bulunmaktadır. 80 adet arı kovanı mevcuttur.
Köyün arazi kadastrosu 04.04.1978 tarihinde kesinleşmiştir. Köyün orman varlığı bulunmamaktadır.
Köyün mevkiileri; Akyar, Batak, Boyalıbağı, Cevizinkuz, Çamurlu, Çavdarbeleni, Çiftlikönü, Çukurlu, Dereköy, Devealanı, Dumaderesi, Eskibağ, Eskiköy, Gökali, İnönü, Kaklık, Kamışlı, Kapız, Karataş, Kavaklık, Kepez, Köyiçi, Köyönü, Kuşpınar, Kuzpınar, Manluyeri, Mazinyeri, Rişvan, Selleyeri, Toros, Ufacık ve Ürgüdü’dür.
Köydeki okul, 1935-1936 eğitim-öğretim yılında hizmet vermeye başlamıştır. Şimdiki hizmet binası 1997 yılında devlet-vatandaş işbirliği ile yapılmıştır. Okulun bulunduğu alan 3.042 metrekare olup, bunun 442 metrekaresi okul binası ile kaplıdır. Okulun çevre duvarı 1980 yılında imece usulü ile yapılmıştır. 10 derslikli okulda 1 bilişim teknoloji sınıfı ile 1 spor sahası bulunmaktadır.
Okul, taşımalı merkezi olup, Avgan Çimeni, Aybastı (köy merkezi, Yeniköy), Burhan, Çatak, Çukurbağ, Dağkonak (Dağal), Küçük Erenkavak ve Göcer köylerinden 9 adet servis aracıyla öğrenci taşınmaktadır.
Köyün medar-ı iftihârı Çanakkale şehididir. Piyade Er Memiş oğlu Mehmet (R. 1308/ M. 1892- R. 19 Haziran 1331/ M. 2 Temmuz 1915); Birinci Cihân Harbi, Çanakkale Cephesi, Sığındere’de şehâdet şerbetini içmiştir.
Köye ulaşımı sağlayan yol asfalt olup, 2 adet kıraathâne, 2 adet bakkâl ve 1 adet düğün salonu vardır. Köyde 3 adet câmii ve birde Kur’an Kursu bulunmaktadır.
Karaman merkezden ulaşım minibüsle sağlanmaktadır.
BİBLİYOGRAFYA:
Sevda Gürbüz, 296 Numaralı Karaman Şer’iye Sicili Çerçevesinde 1829-1832 Yılları Arasında Karaman’da Sosyal, İdarî ve Hukukî Hayat, (Selçuk Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Basılmamış Yüksek Lisans Tezi), Konya 2009, s. 49; Doğan Koçer, Karaman Temettü’ât Defterleri, Karaman 2007, c. I, s. 66, 67, 231, 237, 242; c. II, s. 75-86; Durmuş Ali Gülcan, Karaman Mahalle, Kasaba ve Köyleri Tarihçesi, Karaman 1989, s. 271-275; Hatem Aka, H. 1186-1190 (M. 1772-1776) Tarihli 290 Numaralı Karaman Şer’iye Sicil Defterinin İncelenmesi (Selçuk Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü Basılmamış Yüksek Lisans Tezi), Konya 1994, s. 81, 85, 89, 92, 94; Son Teşkilat-ı Mülkiye’de Köylerimizin Adları, Dahiliye Vekaleti, İstanbul 1928, s. 854; Sapancalı Muallim H. Hüseyin Bey, Karaman Ahval-i İçtimâiyye Coğrafiyye ve Tarihiyyesi (1338 R./ 1341 H.), Yayınlayan: İbrahim Güler, Ankara 1993, s. 72; Abdullah Uysal, Necati Alodalı, Musa Demirci, Dünü, Bugünüyle Karaman Kültür-Tarih-Coğrafya, Konya 1992, s. 168; Şeyda Taşdemir, 1831 Tarihli Lârende (Karaman) Nüfus Defteri’nin Değerlendirilmesi, Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü (Basılmamış Yüksek Lisans Tezi), Konya 2019, s. 14; Musa Seyirci, Ahmet Topbaş, Afyonkarahisar Yöresi Türkmen Mezar Taşları, İstanbul 1983; İçişleri Bakanlığı, İller İdaresi Genel Müdürlüğü, Köylerimiz (1 Mart 1968 gününe kadar), Ankara 1968, s. 413; Musa Şaşmaz, Türkiye’nin İdari Taksimatı (1920-2013), Ankara 2014, c. 8, s.322-c.10, s. 228; biruni.tuik.gov.tr erişim tarihi: 05.02.2016; karaman.gov.tr erişim tarihi: 09.05.2016; sonuc.ysk.gov.tr erişim tarihi: 07.02.2016; www.kubbealtilugati.com erişim tarihi: 11.05.2016; www.msb.gov.tr erişim tarihi: 15.05.2016; www.karamankadastro.gov.tr erişim tarihi: 15.05.2016; www.haritatr.com erişim tarihi: 15.05.2016; www.morcalikoyu.com erişim tarihi: 15.05.2016; www.emirdag.gov.tr erişim tarihi: 15.05.2016; morcaliokulu.meb.k12.tr erişim tarihi: 15.05.2016; gaziantepmorcali.tr.gg erişim tarihi: 15.05.2016; www.tdk.gov.tr erişim tarihi: 15.05.2016; bucivar.com/karaman/merkez/morcali erişim tarihi: 15.05.2016.
Uğur ERKÂN.
