
Karaman merkeze bağlı köy.
Karaman’ın güneydoğusunda yer alan köy, Karaman’a 33 km uzaklıktadır.
Köyün, bulunduğu yerin rakımı (deniz seviyesinden yüksekliği) 1.543 m’dir.
37° 3′ 32,9754” kuzey, 33° 30′ 38,4768” doğu koordinatlarında yer alan köyün komşuları; Yeşildere (İbrala), Güçler ve Güldere (Gödet) köyleridir.
Köye, 8 km daha yakın 2 köy bulunmaktadır. Güçler 3 km ve Güldere (Gödet) 5,3 km’dir.
Köy, daha önceleri İbrala (Yeşildere) Nâhiyesi’nin bir mahallesi idi. Köy adını kurulduğu mevkiiden almıştır.
“Çimen” kelimesi; Güncel Türkçe Sözlük’te “kendiliğinden yetişmiş çim” manası verilmiştir.
Türkiye Türkçesi Ağızları Sözlüğü’nde ise; “yeşil otlak yer” anlamına gelmektedir.
Yörükleri araştıran ve bunu kitabında yayınlayan Mehmet ERÖZ (1930-20.06.1986), Boynuinceli yörüklerinden 9 oba ve 400 çadırdan ibaret aşiretin 70 hânesinin Çimenkuyu Köyü’ne kendi gayret ve imkânlarıyla iskân olduğunu kaydetmektedir. Bunların 86 hânesi de Barutkavuran Köyü’ne yerleşmişlerdir.
ERÖZ, Boynuincelilere göre; sabanın Hz. Âdem (as) tarafından icat edildiğini, besmeleden sonra “Yâ Allah (cc), Yâ Âdem (as)” deyip çift sürmeye başladıklarını ve tohum serpilmeden evvel iki rekât namaz kıldıklarını ifade etmektedir.
Çiftçinin pîri Hz. Âdem (as), koyun çobanının pîri Hz. Mûsâ (as) ve deveciliğin pîri Veysel Karanî (ra) kabul edilmektedir.
Ayrıca, kadınların süt sağımından evvel öğle namazını kıldıklarını, sonra besmele çekip süt sağımına başladıklarını kaydetmektedir.
Osmânlı Dönemi’nde Boynuinceli Aşireti, tahsil terbiye görmüşlerinin çok olması, iskânı kabul etmesi, devletin kanunlarına riayet etmeleri ile dikkat çekmiştir.
Boynuinceli Aşireti, Osmânlı devrinde aynî vergi ödüyordu. Vergilerini, keçi kılından örülmüş 2,3 cm kalınlık ve 5-6 m uzunluğunda, 1 okka ağırlığında “örme” adı verilen kıl urganla ödüyorlardı.
Cumhuriyet devrinde nakden ödemeye başladılar. Keçi, koyun başına ağnam vergisi 80 kuruş, dev için 1 lira, at ve eşek 60 kuruş idi.
Vergi politikası ile ilgili çok ibret verici bir misal veren ERÖZ, “1934’de çepicin fiyatı 20 kuruş imiş. Kıl keçisi için ağnam bu tarihte 40 kuruş imiş. Yani vergisi bedelinden yüksek. Hiç kimse tabiatile üzerlerine yazdırmıyor. Keçileri dağlara sürüveriyorlar. Bir kısmını canavar (kurt) yemiş, bir kısmı da ölmüş gitmiş. Vergi mükellefi canından bezmiş.” şeklinde ifade etmiştir.
Köyün Güçler Köyü ile bir aşiretin kardeş çocukları olduğunu kaydeden GÜLCAN, aslen Silifke’de yaygın ve kalabalık bir aşiret olan Boynuinceli aşiretinden olduklarını ifade etmektedir.
Bu aşiretler yaz aylarında Toroslara yaylağa çıkar, Kızıllar (Taşkale), İbrala (Yeşildere) ve Göves (Paşabağı) köyleri sınırları içine alan yerlere dağılırlar ve burada göçebe hayatı yaşarlardı.
Yörükler, uygun buldukları yerlerde arazileri açarak, buraları zilyedlikleri altına alırlardı. 442 sayılı Köy Kanunu’ndan sonra yaylağa çıktıkları köy sandığına hayvan başı otlatma ücreti ödemek zorunda kalmışlardır [7 Nisan 1340 (1924) tarihli ve 68 sayılı Resmî Gazete].
Bu aşiretler iktisaden bağlı oldukları Karaman pazarlarında ürünlerini satarlar, giysi ve kışlık ihtiyaçlarını da Karaman esnafından tedarik edip, Eylül aylarında yavaş yavaş göç hazırlıklarını yaparak Silifke’de kışı geçirirlerdi.
Selviler oymağından Hâcı Molla Alî denilen oba beyi 1930 yıllarında Güçler mevkiine evler yapmaya başlamış, bunu gören komşuları da sonraki yıllarda Güçler ve Çimenkuyu mevkiilerine evler yapmaya başlamışlardır. Bu nedenle bu obalar nüfus kayıtlarını Silifke’den aldırarak İbrala’nın (Yeşildere) Câmi Kilise Mahallesi nüfus kütüğüne kayıt olmuşlardır.
Buranın İbrala ile arasının 15 km’den fazla ve ulaşımın güçlüğü özellikle kış aylarında İbrala’ya gelip gitmenin çok zor oluşu nedeniyle 1945’lerden sonra bağımsız köy olmak için hükümete müracaatları 1952 yılında sonuçlanmış ve evlerin kalabalık olduğu mevkiin adı altında muhtarlık teşkil edilmiştir.
3 km uzaklıktaki Güçler mevkiindeki evler halkı aralarında çıkan nizayı sebep göstererek buranın bağımsız muhtarlık olması için hükümete müracaat etmişler ve 1962 yılında Güçler Köyü Muhtarlığı olmuştur.
Bu iki köy civarlarındaki Elmalı, Cûristan, Belviran, Dölerviran, Eğriçayır, Ağzenören mevkiilerinde Bizans Dönemi kalıntılara rastlanmaktadır. Bu harabe kalıntıları köylülerin ev ve hayvan barınağı yapımında devşirme malzeme olarak kullanılmıştır.
GÜLCAN, Gûristan kelimesinin Farsça mezarlık anlamına geldiğini ve vaktiyle burada Hristiyanların mezarlarının bulunduğunu teyid ettiğinden bahsetmektedir.
Özellikle Elmalı Mevkii’nde Hristiyan mezar kalıntılarından burada bir şehrin var olduğu anlaşılmaktadır.
Köy, 15 Haziran 1989 tarihinde kabul edilen 3578 sayılı 4 il ve 5 ilçe Kurulması Hakkında Kanun ile Karaman İli, Merkez İlçesi, Yeşildere Bucağı’na bağlanmıştır (21 Haziran 1989 tarihli ve 20202 sayılı Resmî Gazete).
Köyden başka “Çimenkuyu” isminde başka bir yerleşim birimi bulunmamaktadır.
Köy; 1955’de 302, 1960’da 386, 1965’de 205, 1970’de 207, 1975’de 122, 1980’de 40, 1985’de 57, 1990’da 89 ve 2000’de 61 kişi olarak sayılmıştır.
Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK) tarafından 2007 yılında geçilen Adrese Dayalı Nüfus Kayıt Sistemi’ne (ADNKS) göre köyün nüfusu 43 kişidir.
2008’de 50, 2009’da 30, 2010’da 30, 2011’de 39, 2012’de 39, 2013’de 36,2014’de 33, 2015’de 28, 2016’da 25, 2017’de 28, 2018’de 27 ve 2019’da 25, 2020’de 23 ve 2021’de 23 kişi olarak tespit edilmiştir.
Köydeki ailelerin soyadları; Aydoğmuş, Cura, Çakmak, Çataltepe, Çetin, Dağlıoğlu, Görgü, Güngör, Kabak, Karalar, Keçeli, Kıl, Selvi, Selvidal, Topal, Yazlık ve Yetiş’tir.
28 seçmeni olan Çimenkuyu Köyü’nde 1 Kasım 2015 günü yapılan 26. Dönem Milletvekili Genel Seçimleri’nde 25 seçmen 1341 numaralı sandıkta oy kullanmıştır. Oyların tamamı geçerli sayılmıştır.
Çimenkuyulular, 13 oyla en fazla AK Parti’yi tercih etmişlerdir. CHP 11 oy almıştır. MHP ve HDP’ye ise oy çıkmamıştır.
16 Nisan 2017 tarihinde yapılan Cumhurbaşkanlığı hükûmet sistemine geçişi öngören halkoylaması (referandum) sonuçlarına göre; Çimenkuyu Köyü’nde %50 oranında “evet” çıkarken, %50 oranında “hayır” çıkmıştır.
Köyün Muhtarı, Hüseyin TOPAL’dır (irtibat numaraları: 0338 269 20 38- 0545 603 78 78 ).
Köyün azaları; Halil İbrahim TOPAL, Hüseyin GÖRGÜ, Dursun TOPAL ve Fatma ELYİĞİT’tir.
Köyün eski muhtarları; Hüseyin GÖRGÜ (2004-2009), Bilal GÜNGÖR (1999-2004), Mustafa ÇAKMAK (1994-1999), Muhammet KARALAR (1984-1994), İbrahim ÇATALTEPE (1975-1984), Ali KABAK (1973-1974), İsmail GÜNGÖR (1971-1973), Kerim ÇAKMAK (1968-1971), Ahmet SELVİ (1964), Mehmet SELVİ (1963-1969), Ahmet YAZLIK (1962), Mehmet YETİŞ (1954-1960) ve Hasan SELVİ’dir (1952-1954).
Köyün geçim kaynağı tarım ve hayvancılıktır. Köyde nohut başta olmak üzere buğday, arpa, elma ve ceviz yetiştirilmektedir.
Köyde 79,972 dekar alan nadasa bırakılmaktadır.
Köyün 141 adet büyükbaş hayvan ve 342 adet arı kovanı bulunmaktadır.
Köyün 783,2406 hektar mera varlığı bulunmaktadır.
Köyün arazi kadastrosu 9 Kasım 1995 yılında kesinleşmiştir.
Köy; “orman içi köy” kapsamındadır. Köyün orman kadastrosu 10 Ekim 1995 tarihinde ilân edilmiş olup, 284,5649 hektar orman varlığı bulunmaktadır. 2/B alanı bulunmamaktadır.
Köyün mevkileri; Çimenkuyu, Hacıalkırı, Hanlıoğlu, Karakaya, Kasapini, Kızılçeşme, Köyiçi, Kurtdeliği, Meyil, Şapilinkuyu, Uzunboğaz ve Yerkuyu’dur.
Köyde 1 adet câmii ve camii evi bulunmaktadır.
Öğrenci sayısının azalması nedeniyle köyün öğrencileri Karaman Merkez’de bulunan Yavuz Sultan Selim İlkokulu’na taşınmaktadır.
Köyün içme suyu şebekesi vardır ancak kanalizasyon şebekesi yoktur. PTT şubesi veya PTT acentası bulunmaktadır.
Köyde sağlık ocağı veya evi bulunmamaktadır. Köye ulaşımı sağlayan yol asfalt olup köy içi yolları parke taşı ile kaplanmıştır.
BİBLİYOGRAFYA:
Mehmet Eröz, Yörükler, İstanbul 1991, s. 197, 231, 236, 271, 272; Musa Şaşmaz, Türkiye’nin İdari Taksimatı (1920-2013), Ankara 2014, c. VIII, s. 323; Durmuş Ali Gülcan, Karaman Mahalle, Kasaba ve Köyleri Tarihçesi, Karaman 1989, s. 156-158; Abdullah Uysal, Necati Alodalı, Musa Demirci, Dünü, Bugünüyle Karaman Kültür-Tarih-Coğrafya, Konya 1992, s. 133; İçişleri Bakanlığı, İller İdaresi Genel Müdürlüğü, Köylerimiz (1 Mart 1968 gününe kadar), Ankara 1968, s. 152; Orman İçi ve Orman Bitişiği Köyler ve Belediyeler, Tarım ve Köyişleri Bakanlığı, Tarımsal Üretimi Geliştirme Genel Müdürlüğü, Ankara 2003, s. 379; https://biruni.tuik.gov.tr/medas/?kn=95&locale=tr erişim tarihi: 05.02.2016; http://karaman.gov.tr/il-mahalli-idareler-mudurlugu erişim tarihi: 19.02.2016; http://www.resmigazete.gov.tr erişim tarihi: 19.02.2016; https://e-icislerigov.tr erişim tarihi: 07.02.2016; https://sonuc.ysk.gov.tr erişim tarihi: 07.02.2016; www.sozce.com erişim tarihi: 27.01.2017; https://www.bucivar.com/karaman/merkez/cimenkuyu erişim tarihi: 27.01.2017; https://www.karamankadastro.gov.tr erişim tarihi: 27.01.2017.
Uğur ERKAN.