Yukarıkızılca

Karaman’ın güneybatısında yer alan köy, 36° 59′ 0,0522” kuzey ve 32° 49′ 2,73” doğu koordinatlarında yer almaktadır.

Köyün bulunduğu yerin rakımı (deniz seviyesinden yüksekliği) 1.103 m’dir.

Karaman’a uzaklığı 42,2 km’dir. Dağ yamacında kurulan köyün yerleşim tipi toplu köydür. Hane sayısı 170 olup, yaz kış nüfusu aynıdır.

Köy, Aşağıkızılca, Göcer, Dağkonak, Akçaalan, İhsaniye, Hadim Zaladın (Kutlupınar), Hadim Çuna (Yenikonak) ve Hadim Göynükkışla köyleriyle komşudur.

Köy merkezine 8 km mesafeden daha yakın 4 köy bulunmaktadır. Aşağıkızılca 1,56 km, Selahattin 2,31 km, Umurlar 6,66 km ve Akçaalan 7,21 km’dir.

“Kızılca”, sıfat olarak “kızıla çalan” demektir. “Kızıl” (Eski Türkçe’de kızıl < kız-mak) ise isim olarak; parlak kırmızı rengi, mecazi olarak; aşırı derecede olanı ifade etmektedir.

XVI. yüzyılda Anadolu’da aşiretler ve bağlı bulundukları boyları araştıran ve kitabında yayınlayan Yusuf HALAÇOĞLU, Karaman’daki “Kızıl” kelimesi içeren köy ve cemaatleri listelemiştir. Buna göre Karaman Vilayeti, Aladağ Kazası’nda Bahşiş yörükleri [TKA., VCD., nr. 130, vr. 37b, sene 15 Şubat 1133 (11 Haziran 1721) ile Çapar (TKA., VCD., nr. 130, vr. 37b, sene 15 Şubat 1133 (11 Haziran 1721)] cemaatlerinden bahsetmektedir. Bu cemaatler Yıva boyuna mensupturlar.

Yıva boyu, Oğuz Kağan Destanı’na göre Oğuz Türkleri’nin 24 boyundan biri ve Kaşgarlı Mahmud’a göre Divânu Lügati’t-Türk’teki yirmi iki Oğuz bölüğünden dördüncüsüdür.

XVI. yüzyılın ilk yarısında Aladağ Kâzası’nı araştıran Alâaddin AKÖZ, tahrir kayıtlarında geçen Günay ve Kızılca karyelerini Aşağıkızılca ve Yukarıkızılca ile eşleştirmiştir.

Karyenin ismi Başbakanlık Osmanlı Arşivi 906 (1501) yılı Mufassal Tahrir Defteri (TD., nr. 40) sayfa 296’da “Gönükızılca” şeklinde yazılmıştır. 28 nüfusu, 19 hâne reâyâ ve 9 nüfuslu 7 hâneli piyadegân olarak kayıtlıdır. Vergi geliri 2. 717 akçe idi.

Karye, Başbakanlık Osmanlı Arşivi 924 (1518) yılı Mufassal Tahrir Defteri (TD., nr. 63) sayfa 148’de; 28 nüfus, 15 hâne reâyâ ve 4 nüfus, 3 hâne piyadegândan oluşuyordu. Vergi geliri 3.122 akçe idi.

Yine Başbakanlık Osmanlı Arşivi 947 (1540) yılı Mufassal Tahrir Defteri (TD., nr. 415) sayfa 251’de; 39 nüfus ve 23 hâne reâyâdan oluşmaktaydı. Vergi geliri 3.809 akçe idi.

Arpa, buğday ve darının yanında pamuk ve piyâz üretiminin de yapıldığı karyede; bağcılık, bostan, meyve, arıcılık ve hayvancılık diğer geçim kaynaklarını oluşturmaktaydı.

1256 (1840) yılı temettü’ât defterinde “Karye-i Yukarıkızılca” için; “Karamanî Tat Süleymân-zâdeler’in nısf timarı olub nısfı eminler hâssı olub iki sehim kapu tarafından Tahir Efendi iltizam idüp ashab-ı esham ba-rü’yet ta’şîr eyledikleri” ifadesi kullanılmıştır.

86 hâneye sahip karyedeki hâne reisleri ve meslekleri; İbrâhim Efendi-oğlu İbrâhim Efendi (hatîb), Alî Alemdâr-oğlu Mustafâ (çiftçi), Hâcı Alî-oğlu Mustafâ (çiftçi), El Hâc Alî-oğlu Alî (çiftçi), El Hâc Hüseyin Efendi-oğlu Monla Mehmed (çiftçi), El Hâc Alî-oğlu Ahmed (çiftçi), Cin İbrâhim-oğlu Durmuş Alî (çiftçi), Yûsuf-oğlu Alî (çiftçi), Kara Hasan-oğlu Mustafâ (çiftçi), Âli Hoca-oğlu Ahmed (çiftçi), Zalîm-oğlu Hüseyin (ırgat), Gök Alî-oğlu Mustafâ (çiftçi), Gök Âli-oğlu Ahmed (çiftçi), Mehmed-oğlu Velî’nin Alî (çiftçi), El Hâc Alî-oğlu Hüseyin (çiftçi), Abdülbasir-oğlu Mustafâ, El Hâc Mehmed-oğlu Mükremin (çiftçi), Tüfenkçi Mustafâ-oğlu Mehmed (çiftçi), Tüfenkçi Mustafâ-oğlu Mustafâ (çiftçi), Kuzpınar-oğlu Kara Mehmed (çiftçi), Hatîb İbrâhim-oğlu Monla Ahmed (çiftçi), Resûl-oğlu Abdurrahmân (çiftçi), Tosun Ahmed-oğlu Mustafâ (çiftçi), Sarı Hüseyin-oğlu Ömer (bağban), Dalyan İsmâ’îl-oğlu Abdurrahmân (çiftçi), Şeyh Mustafâ-oğlu Mehmed (çiftçi), İnce Kara Mehmed-oğlu Mehmed (çiftçi), Ak Velî-oğlu Velî (çiftçi), Koca Hasan-oğlu el hâc Memiş (çiftçi), Gök Hüseyin-oğlu Seyyid Mehmed (çiftçi), Abacı İbrâhim-oğlu Mustafâ (çiftçi), Semerci Hasan-oğlu Hüseyin (ırgat), Abdurrahmân-oğlu El Hâc Âli (bağban), Köse Memiş-oğlu Abdurrahmân (bağban), Abdülkerîm -oğlu Abdurrahmân Hoca (bağban), Abdullâh-oğlu Molla Mustafâ (bağban), Gök Alî-oğlu Ahmed (çiftçi), Mehmed-oğlu Mustafâ (çiftçi), Yanaz Dede-oğlu Ahmed (çiftçi), Dokuz Osmân-oğlu Abdurrahmân (çiftçi), Beyaz Mehmed-oğlu Abdurrahmân (çiftçi), İnce Mehmed-oğlu Mustafâ (çiftçi), Ya’kûb-oğlu Alî (çiftçi), Durmuş Koca-oğlu Teke Mustafâ (çiftçi), Resûl Mahmûd-oğlu Abdurrahmân (çiftçi), Topal Ömer-oğlu Nebî (çiftçi), Gök Yûsuf-oğlu Mustafâ (çiftçi), Ak Velî-oğlu Mehmed Alî (çiftçi), Kıyak Alî-oğlu Hüseyin (bağban), Kara Ahmed-oğlu Mustafâ (çiftçi), Sarı Abdülkerîm-oğlu Mehmed (çiftçi), Deli İbrâhim-oğlu Hasan (çiftçi), Sarı Abak-oğlu Nebî (çiftçi), Koca Alî -oğlu Mehmed (çiftçi), Tosun Ahmed-oğlu Kara Alî (çiftçi), Küçük Mehmed’in-oğlu Mehmed (ırgat), Tenbel Hasan-oğlu Velî (ırgat), Kuzpınarlı Mûsâ-oğlu Mustafâ (çiftçi), Abdülkerîm-oğlu Hasan (çiftçi), Hüseyin Beşe-oğlu Ahmed (ırgat), Hüseyin Beşe-oğlu Âli-oğlu Süleymân (çiftçi), Derviş-oğlu Mustafâ (ırgat), Deli İbrâhim-oğlu Hüseyin (çiftçi), Hasan Âli-oğlu Veysel (çiftçi), Gölgeli Osmân-oğlu Ahmed (ırgat), Abdüsselâm Memiş-oğlu Abdüsselâm (çiftçi), Alî Kethüda-oğlu Tüysüz Alî (çiftçi), Hasan-oğlu Hasan (ırgat), Yörük Mehmed-oğlu Kara Alî (bağban), Abdülhalîm-oğlu Şeyh Mehmed (çiftçi), Gök Mustafâ-oğlu Mehmed (çiftçi), Kara Hüseyin-oğlu Osmân (ırgat), Tenbel Hasan-oğlu Ebûbekir (ırgat), Sinan Ahmed-oğlu Mehmed (çiftçi), Gödelek Mahmûd-oğlu Mustafâ (çiftçi), El hâc Seyyid Mûsâ-oğlu Ahmed (çiftçi), El hâc Hasan-oğlu El hâc Alî (çiftçi), Hasan-oğlu Hasan (bağban), Sofu Mustafâ-oğlu Dede Mehmed (çiftçi), Kayış Memiş-oğlu Süleymân (bağban), Monla Mehmed-oğlu Alî (çiftçi), Abdüsselâm-oğlu Abdurrahmân (çiftçi), Battal-oğlu Ahmed (ırgat), Mehmed-oğlu Mustafâ (çiftçi), Dimli Ahmed-oğlu Mehmed (ırgat), Semerci Ahmed-oğlu Hüseyin (bağban), Zalîm Mehmed-oğlu Hasan (ırgat), Zeynel Ahmed-oğlu Mustafâ (çiftçi), Usta Alî-oğlu Mustafâ (çiftçi), Seyyid Hasan-oğlu Hüseyin (çiftçi), Hüseyin Beşe Mehmed-oğlu Mustafâ (çiftçi), Alatalı İbrâhim-oğlu Mustafâ (ırgat), Dokuz Osmân-oğlu Memiş (çiftçi) ve Halîl zevcesi Âyşe Hâtûn’dur (ırgat) (BOA., ML., VRD., TMT., nr. 15979, s. 460-487).

Karyede; 2 hisse asiyâb (değirmen), 65,5 dönüm alâ bağ, 127 dönüm evsât bağ, 129 dönüm ednâ bağ, 36,5 dönüm alâ tarla, 74 dönüm evsât tarla, 106 dönüm ednâ tarla, 6 adet bargir (beygir), 26 adet ganem (koyun), 34 adet inek, 632 adet keçi, 96 adet merkeb, 98 adet öküz, 4 adet sığır tanası, 1 adet tosun ve 37 adet zenbûr (arı) kovanı kayıtlıdır.

Buna göre temettü’âtı 17.695 kuruş, yekûnu 63.683 kuruş, bir senede viridiği teklifât 6.325 kuruş, tahsis olunan virgü-i seneviyesi 9.887 kuruş ve hâne başı ortalama gelir 740,5 kuruştur (BOA., ML., VRD., TMT., nr. 15978, s. 65-77).

XX. yüzyılın başlarında idarî bakımdan kâza hüviyetini kaybeden Aladağ, Bademli Köyü merkez olmak üzere nâhiye yapılmış ve Karaman Kâzası’na bağlanmıştır.

Konya Vilâyeti Sıhhiye Müdürü Dr. Nazmi Azmi Bey [SELCEN, 1303 (1887), Arapgir, Malatya-1945, İstanbul]; 1338 (1922) yılında tarafından kaleme alınan “Türkiye’nin Sıhhi-i İçtimai Coğrafyası, Konya Vilâyeti” adlı eserde; Konya Vilâyeti, Karaman Kazası, Aladağ Nahiyesi’ne bağlı 30 köyden birisi olarak geçmektedir.

Sapancalı Muallim H. Hüsnü Bey [SAVAŞÇIN, 1309 (1893), Sapancalı, Sakarya-1958, ?]; 1338 (1922) yılında kaleme aldığı “Karaman Ahval-i İçtimâiyye Coğrafiyye ve Tarihiyyesi” isimli kitabında, Aladağ Nâhiyesi’ne bağlı köyün Karaman’a mesafesinin 13 saat olduğunu kaydetmiştir.

SAPANCALI, Kızılca köyünde “Mutavassıta 1” sınıfında 60 talebeli bir mektebin varlığından bahsetmektedir. Kızılca köyü ifadesinden Yukarıkızılca mı? yoksa Aşağıkızılca köyünün kasdedildiği anlaşılamamaktadır.

Köy, 30 Mayıs 1926 tarihinde Hadim Kazâsı teşkil edildikten sonra Aladağ Nâhiyesi ile birlikte, Karaman Kazâsı’ndan ayrılmıştır.

1928 yılında eski Türkçe alfabe ile yayınlanan “Son Teşkilat-ı Mülkiye’de Köylerimizin Adları” isimli kitapta Yukarıkızılca Köyü; Konya Vilayeti, Hadim Kazası, Aladağ Nahiyesi köyleri arasında zikredilmiş ve eski Türkçe harfler ile “يو قاري قزلجه”, Lâtin harfleriyle “Yocari kisildja” şeklinde ifade edilmiştir.

2004 yılına kadar Konya İli, Hadim İlçesi, Aladağ Bucağı’na bağlı kalmıştır.

Köy, 9 Haziran 2004 tarihinde yapılan halk oylaması neticesinde Aşağıkızılca Köyü ile birlikte Karaman İli, Merkez İlçe, Bucakkışla Bucağı’na bağlanmıştır (10.06.2004 tarihli ve 25488 sayılı Resmî Gazete).

2014 yılından itibaren Karaman İli, Merkez İlçe, Merkez Bucağı’na bağlanmıştır.

Erzurum Köprüköy İlçe Merkezi’ndeki bir mahallenin adı “Yukarıkızılca”dır.

İzmir Kemalpaşa İlçe Merkezi’ndeki bir mahalle ile Karaman Merkez’deki köyün adı “Aşağıkızılca”dır.

Ankara Kızılcahamam, Mamak ve Çubuk; Antalya Elmalı ve Finike; Aydın Bozdoğan; Denizli Tavas; Erzurum Horasan ve Çat; Isparta Yalvaç; İstanbul Şile; İzmir Ödemiş; Giresun Şebinkarahisar; Konya Akşehir ve Seydişehir, Mersin Bozyazı; Tokat Artova ve Van Başkale ilçe merkezleri ile Kırşehir Merkez Özbağ’daki mahallelerin adı “Kızılca”dır.

Amasya Gümüşhacıköy, Çankırı Kurşunlu, Elazığ Karakoçan, Erzincan Tercan, Gümüşhane Merkez ve Kelkit, Kastamonu Tosya, Kütahya Dumlupınar, Niğde Bor, Sivas Merkez ve Zonguldak Ereğli’deki köylerin adı “Kızılca”dır.

Çorum, Mecitözü, Emirbağı; Giresun, Dereli, Yüce; Gümüşhane, Merkez, Kızılca; Kırşehir, Merkez, Özbağ ve Zonguldak, Ereğli, Bayat’daki bağlıların adı “Kızılca”dır.

1256 (1840) yılı temettü’at defterinde 86 hâne ve 220 erkek nüfusu kayıtlıdır. Buna göre nüfusunun 430-440 olduğu tahmin edilmektedir.

1314 (1896) yılı Konya Vilâyeti Salnâmesi’ne göre 75 hâne ve 278’dir.

Sapancalı Muallim H. Hüsnü Bey, 1338 (1922) yılında Yukarıkızılca’nın nüfusunu 59 hâne ve 256 olarak kaydetmiştir.

Köy, 1935’de 358, 1940’da 359, 1945’de 379, 1950’de 433, 1955’de 498, 1960’da 552, 1965’de 610, 1970’de 603, 1975’de 580, 1980’de 756, 1985’de 683, 1990’da 866 ve 2000’de 1.162 kişi olarak sayılmıştır.

Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK) tarafından 2007 yılında geçilen Adrese Dayalı Nüfus Kayıt Sistemi’ne (ADNKS) göre köyün nüfusu 606 kişidir.

2008’de 570, 2009’da 574, 2010’da 568, 2011’de 582, 2012’de 556, 2013’de 564, 2014’de 555, 2015’de 554, 2016’da 528, 2017’de 528, 2018’de 553, 2019’da 531, 2020’de 530 ve 2021’de 537 kişi olarak tespit edilmiştir.

Köydeki sülâlelerin adları ve aldıkları soyadlar; Abdullahustalar (Doğancı), Basırlar (Bıyıklı), Cırıkuşağı (Çırık), Çakırlar (Çakır), Hacavuzlaruşağı (Aytekin), Hacıeliler (Başlar), Karaağaçlıuşağı (Altay), Keşler (Keş), Köylühasanlar (Köylü, Köylücü), Narçavuşlar (Nar), Onbaşılar (Kuzpınar), ? (Doğaner, Doğanlı, Kepir), Torunlar (Bulduk), Tosunlar (Turgut), Ummuhanılaruşağı (Suer), Yörükler (Kayhan, Özkay) ve Yörükuşağı’dır (Yürür).

Köyün yerleşim bölgesi olarak dağlık bir bölgedir. Yerleşim yerinin engebeli olması sebebiyle köylüler geçim kaynağı sıkıntısı çekmektedir. Ekim alanını dar olması ve hayvancılığın eskisi kadar yapılmaması nedeniyle özellikle gençler Karaman ve Konya’ya göç etmektedirler. Köyde ikamet edenlerin çoğunluğu ise mevsimlik işçi olarak çalışarak geçimini sağlamaya çalışmaktadır.

345 seçmeni olan Yukarıkızılca Köyü’nde 1 Kasım 2015 günü yapılan 26. Dönem Milletvekili Genel Seçimleri’nde 303 seçmen 1423 numaralı sandıkta oy kullanmıştır. Kullanılan oyların 292’si geçerli sayılırken, 11 oy geçersiz sayılmıştır.

Yukarıkızılcalılar 224 oyla en fazla AK Parti’yi tercih etmişlerdir. MHP 50 ve CHP 4 oy almıştır. HDP’ye ise oy çıkmamıştır.

16 Nisan 2017 tarihinde Cumhurbaşkanlığı hükûmet sistemine geçişi öngören halk oylaması (referandum) sonuçlarına göre; Yukarıkızılca Köyü’nde %84,86 oranında “evet” çıkarken, %15,14 oranında “hayır” çıkmıştır.

Köyün muhtarı, Abdurrahman ÖZKAY’dır [irtibat numarası: 0 (538) 558 73 44].

Köyün azaları; Ahmet BIYIKLI, Murat KEŞ, Hikmet NAR, Mustafa AYDIN ve Tahsin CİRİK’tir.

Köyün eski muhtarları; Bülent KEPİR (2009-2019), Necip ÖZKAY, Lütfi AYDIN, Osman DOĞTEKİN, Esat ÇAKIRLAR, Hüseyin DOĞANER, Mustafa AYDIN (Kadı Dayı) ve Ali KEPİR’dir (Eğitmen).

Köyün iklimi; genelde yazları sıcak ve kurak, kışları soğuk ve kar yağışlı olan karasal iklim yapısıdır. Yani, İç Anadolu’nun temel iklim yapısı, burada da görülmektedir. Ancak, Göksu vadisinde bulunan Tortini bölgesi mikroklima özelliği göstermektedir. Yani yazları sıcak ve kurak, kışları ılık ve yağışlı geçen Akdeniz iklim özellikleri görülür.

Köyün ekonomisi tarım ve hayvancılığa dayanmaktadır. Köy düz bir yerde bulunmadığı için fazla büyük tarlalara sahip değildir. Köyde buğday başta olmak üzere nohut, üzüm, kiraz, arpa, elma, domates, fiğ ve nar yetiştiriciliği yapılmaktadır.

103,559 dekar arazi nadasa bırakılmaktadır. Halk daha çok kendi arazisi, bahçesi ve kendi işi ile uğraşmaktadır.

Köyde 71 adet büyükbaş hayvan varlığı ile 657 adet koyun 5.212 adet keçi olmak üzere toplam 5.869 adet küçükbaş hayvan varlığı bulunmaktadır.

Köyün 72,9234 hektar mera varlığı bulunmaktadır.

Köyde hala yaylacılık geleneği devam etmektedir. Bahar gelince halk yaylaya göçer. Davarı olan aileler yayla zamanı ikiye bölünür biri yaylaya çıkar davarlarıyla uğraşır diğeri ise bağ-bahçe işleriyle ilgilenir. Sonbahar mevsiminde köylerine dönerler.

Köyün arazi kadastrosu 16 Ocak 2007 tarihinde kesinleşmiştir. Köy; “orman bitişiği köy” kapsamında olup, 2.948,7957 hektar orman varlığı bulunmaktadır.

Köyün mevkileri; Akmere, Bağdat, Belenalıç, Belenpınarı, Belenarkası, Boğazdere, Çevlik, Çölmeztoprağı, Dedealanı, Dutgüneyi, Gökçepınar, Gökçukur, Kızılalan, Kızılcahavuz, Kızılgüney, Kilime, Kirazlık, Körpınar, Köyiçi, Köyönü, Kutça Kuzan-kilime, Kuzguntaş, Kuzpınar, Mahmutca, Maşat, Sekiyer, Sekibağ, Sekibağ-sekiyer Seylik, Söğütcük, Taşbaşı, Tortini, Ulupınar, Uzunin ve Yünbeleni’dir.

Köyde 1 ilkokul, 1 ortaokul bulunmaktadır. İlkokul ve ortaokul aynı binada eğitim öğretim görülmektedir, fakat ikili öğretim yoktur. Okulun her sınıftan birer şube bulunmaktadır. Aşağıkızılca Köyü öğrencileri taşımalı olarak okula gelmektedirler. Okulun başarı durumu maalesef çok düşüktür. Bunun başlıca nedenleri kadrolu öğretmen sıkıntısı ve sürekli değişen öğretmen görevlendirmeleri ve velilerin yeteri kadar eğitim ve öğretime önem vermemeleridir. Ancak son yıllarda çocuklarını okutmak isteyen ve okutan veli sayısı çoğalmaktadır.

Köyde ihtiyaçları hayırseverler tarafından karşılanan ve çocukların eğitimine büyük katkısı olan 1 kütüphane, 1 köy konağı ve misafirlerin kalması için yapılmış 2 oda bulunmaktadır.

Köyün medârı iftiharı Çanakkale şehididir. Er Molla Mehmed-oğulları’ndan Hüseyin-oğlu Alî [1304 (1888)- 10 Ağustos 1331 (23 Ağustos 1915)]; Birinci Cihân Harbi, Çanakkale Cephesi, Anafartalar Muharebesi’nde şehit düşmüştür.

Köyde evler en fazla iki katlıdır. 1. kat ahır olarak kullanılır, 2. kat ise genelde 4 oda şeklinde yapılır, 1 oda oturma odası, 1 oda misafir odası, 1 oda mutfak ve diğer oda ise ambar olarak kullanılır. Genelde evler taştan yapılma, toprak damla kaplı binalardır. Yeni yapılan evlerde tuğla kullanılmaya başlanmıştır. İmkânı olan aileler evlerine çatı yaptırmakta ve güneş enerjisi taktırmaktadır.

Köyde 2 câmii bulunmaktadır.

Köyde; kıl çul, seccade, torba, heybe ve çuval dokumacılığı yok denecek kadar azalmıştır. Bu dokumacılığı yıllar önce her genç kız öğrenirdi ama günümüzde unutulmaya terk edilmiş durumdadır. Bu sanatın ailelere gelir getirecek şekilde devam ettirilmesi sağlanmalıdır.

Ulaşım köylülere ait dolmuşlarla sağlanmaktadır. Pazar günleri hariç her gün 1 dolmuş Karaman-köy arası çalışmaktadır. Köyden sabah saat 05:00-06:00 saatleri arası kalkan dolmuş, saat 15:00-16:00 arası İmaret Câmii civarından köye hareket etmektedir.

Konya’dan köye gelmek isteyenler için Eski Garaj’dan Göynükkışla arabaları yolcu olduğu zaman köye uğramaktadır. Ancak yolculuk uzun sürmektedir.

BİBLİYOGRAFYA:

Alâaddin Aköz, “XVI. Asrın İlk Yarısında Aladağ Kâzası (1501-1540)”, Osmanlı Araştırmaları XVI, İstanbul 1995, s. 69-72, 73; Son Teşkilat-ı Mülkiye’de Köylerimizin Adları, Dahiliye Vekaleti, İstanbul 1928, s. 846; Durmuş Ali Gülcan, Karaman Mahalle, Kasaba ve Köyleri Tarihçesi, Karaman 1989, s. 302-304; Doğan Koçer, Karaman Temettü’ât Defterleri, Karaman 2007, c. I, s. 96, 233, 238, 243; c. III, s. 574-595; Sapancalı Muallim H. Hüseyin Bey, Karaman Ahval-i İçtimâiyye Coğrafiyye ve Tarihiyyesi (1338 R./ 1341 H.), Yayınlayan: İbrahim Güler, Ankara 1993, s. 33, 86;Osman Ülkümen, Karaman ve Çevresi Türkmenleri Tarihi, Kültürü, Karaman 2011, s. 91; Osman Akandere, “Vilayet Salnamelerine göre 1864-1904 yılları arasında Konya Sancağı’nın İdarî Yapısı” Yeni İpek Yolu Konya Ticaret Odası Dergisi,  I. Konya Özel Sayısı (Mayıs), Konya 1998, s. 101; Musa Şaşmaz, Türkiye’nin İdari Taksimatı (1920-2013), Ankara 2014, c. X, s. 229, 276; İçişleri Bakanlığı, İller İdaresi Genel Müdürlüğü, Köylerimiz (1 Mart 1968 gününe kadar), Ankara 1968, s. 580; Orman İçi ve Orman Bitişiği Köyler ve Belediyeler, Tarım ve Köyişleri Bakanlığı, Tarımsal Üretimi Geliştirme Genel Müdürlüğü, Ankara 2003, s. 235; www. tuik.gov.tr erişim tarihi: 05.02.2016; www.karaman.gov.tr erişim tarihi: 19.02.2016; www.ysk.gov.tr erişim tarihi: 07.02.2016; www.icisleri.gov.tr erişim tarihi: 02.06.2016; www.yukarikizilcakoyu.tr.gg erişim tarihi: 28.06.216; www.bucivar.com erişim tarihi: 28.06.216; www.kubbealti.com erişim tarihi: 28.06.216.

Uğur ERKÂN.