Karaman merkeze bağlı köy.
37° 5′ 47.2776” kuzey ve 32° 51′ 40.2876” doğu koordinatlarında yer alan köyün, güneyinde Göcer, kuzeyinde Kızılyaka ve Bozkandak, doğusunda Başkışla köyleriyle komşudur.
İl merkezine 49 km. uzaklıkta olan köy, Bozkandak ile Göcer köylerinin arasında bir vadi içinde kurulmuştur.
Köyün bulunduğu yerin rakımı (deniz seviyesinden yüksekliği) 1.276 m’dir. Köy, 500 râkımda yer alan Göksu Vadisi’ne dek inen geniş arazilere sahiptir.
Karaman’ın mahalle, kasaba ve köylerinin tarihçesini araştıran ve bunu kitabında yayınlayan Durmuş Ali GÜLCAN [1319 (1904), Karaman-1996, Karaman], köyün tarihini çok eskilere dayandırmaktadır. Köyün “Manyan” olan eski adının Eski Yunanlılardan kaldığı inancını taşıyan GÜLCAN, bu ismin izini sürmüştür.
GÜLCAN, Eski Yunan’da 8-11 kaptanlıkla idare edilen “Mania” ile Isparta adında despotluklara bölündüğünü, Lidyalılar çağında Perslerle yapılan savaşta öldürülen komutanlardan birinin adının “Mania” olduğunu, ipek ticaretiyle uğraşan Çin Türklerinin mallarını Bizans’a satan ticaret ataşesinin adının “Manyah” olduğunu ve yine bu çağlarda “Manliyos” adında savaşçı bir komutan olduğu tespitinde bulunmaktadır.
Köy aynı zamanda bölgenin en eski yerleşim yerlerinden biridir. Şimdiki bulunduğu yerden önce bilinen birkaç yerleşim birimine sahiptir.
Birincisi “Ören yeri” tabir edilen ve tarihi Milattan Öncesi Lidyalılar dönemine rastlayan yerdir.
İkincisi eski köy “eski mezarlık” olarak tanımlanan yerdir ki; mezarların yönünün kıbleye doğru olması itibariyle Selçuklu veya Osmanlı döneminden olması kuvvetle muhtemeldir.
“Asar Tepesi” mevkiinde bulunan bir başka kalıntılarda burada da bir yerleşim yerinin olduğunun delilidir.
Bir önemli yerleşim yeri de “Ekmekçinin mezarı” diye bilinen yerdir. Her ne kadar burada sadece mezarlıklar olsa da yakın civarında bir yerleşim yerinin olması ihtimali mevcuttur. Ören yeri ve çevresinde bulunan mezarlıklar ve anıtlardan, çömlek ve diğer kalıntılardan burada yaşayanların medeniyet bakımından oldukça ileri bir seviyede oldukları anlaşılmaktadır.
Bâlî-i Dîvâne Zâviyesi, Manyan Köyü’ndeydi. 906 (1501) yılında köyde “Bâlî veled-i Aykud Derviş” adında bir zâviyedar kayıtlı (BOA., TD., nr. 40, s. 243) olmasına rağmen hangi zâviyede görevli olduğu belli değildir. Ancak 924 (1518) ve 928 (1522) yıllarında, Manyan Köyü’nde bulunan Bâlî-i Dîvâne Zâviyesi’nin hademelerinin tasarrufunda olan bir kıta bağ ve bir kıta zeminden toplam 150 akçe gelirinin (BOA., TD., nr. 455, s. 234; BOA, TD., nr. 63, nr. 250) olması 906 (1501) yılında bahsedilen zâviyedarın bu zâviye ile ilgili olabileceğini göstermektedir.
XVI. yüzyılın ilk yarısında 150 akçe gelirinin gelenlere harcandığı ve vâkfiyesinin olduğu belirtilmiştir. Ancak zâviyeye ait vâkfiye tespit edilememiştir.
930 (1524) yılında zâviye aynı gelire sahipti (BOA., TD., nr. 399, s. 426). Bu üç tahrirde de “Bâlî veled-i Aykud Derviş” köyde yazılmıştı. Dolayısıyla zâviyenin 906 (1501) yılında da faaliyette olduğu anlaşılmaktadır. Zâviyenin ismine bakılarak zâviyedar olarak kaydedilen kişinin aynı zamanda zâviyenin kurucusu olduğu söylenebilir. Ancak 930 (1524) yılından sonra zâviyenin ismine tesadüf edilmemesi, vâkıftan sonra zâviyenin ortadan kalktığı izlenimini vermektedir. Vâkfiyesi olduğu belirtilen zâviyenin vâkfiye tarihi bilinseydi kuruluşuna dair bilgiler elde edilebilirdi. Ancak 906 (1501) yılındaki bilgiler ile vâkfiyesinin olduğunun belirtilmesi, zâviyenin XV. asırda kurulduğu izlenimini vermektedir.
XVI. asrın sonlarına doğru Tımar Ruznamçe Defteri’ne göre karye-i Manyan; Karaman eyâleti, Konya sancağının, Belvirân nâhiyesine tabi’ idi.
5 Rebi‘u’l-evvel sene 984 (2 Haziran 1576) tarihinde Karye-i Manyan’ın hâsıl 5.412 akçe olup, 2.414 hisse tımarı Mahmûd-oğulları Velî ve Aydın’ın elindedir (RD., nr. 48, s. 24/1).
1246 (1831) yılına ait Mûcibince Tezkire-i Divânda; “Seyyid Abdullâh veled-i Seyyid Mustafâ tekâüd sâkin karye-i Manyan der Kasâba hums-i şer’î 100 kurûş” ifadesi geçmektedir (KŞS., nr. 296, s. 69.1).
Köy 1256 (1840) yılında Konya Vilâyeti, Gaferyâd Kazası’na bağlı 8 köyden (Kızılyaka, Masdad, Şeyhler, Bozkandak, Başkışla, Pınarbaşı ve Kürt) birisi idi. Gaferyâd, 1314 (1896) yılında Karaman’ın nâhiyesine dönüştürülmüştür.
1256 (1840) yılı Temettü’at Defteri’nde “Manyan karyesi” için “Eşkici Timârı” olduğu ifadesi kullanılmıştır.
Hâne sayısı 129 olan Manyan’da hâne reisleri ve meslekleri; Abdullâh-oğlu Abdullâh Efendi (imâm), Türüdü-oğlu Hâcı Ahmed (çiftçi), Abdullâh -oğlu Ebûbekir (hatîb), Abdullâh-oğlu Mehmed Efendi (imâm), Hâcı İbrâhîm-oğlu Mustafâ (çiftçi), Hâcı İbrâhîm-oğlu Ahmed (çiftçi), Nurullah-oğlu Sa’îd (ırgat), Hâcı İbrâhîm-oğlu Alî (çiftçi), Hâcı Seyyid-oğlu Seyyid (çiftçi), Hâcı Mustafâ-oğlu Seyyid Ahmed (ırgat), Sinan-oğlu Hoca Abdullâh (çiftçi) Abid-oğlu Mustafâ (ırgat), Kara Velî-oğlu Abdullâh (çiftçi), Hâcı-oğlu Boşnak Halîl (ırgat), Basar-oğlu Mehmed (ırgat), Derviş-oğlu Mustafâ (ırgat), Emîr Mehmed-oğlu İbrâhîm (ırgat), Hâcı Hüseyin-oğlu Mehmed (ırgat), Mastı-oğlu Abdullâh (ırgat), Kara Mûsâ-oğlu Ahmed (ırgat), Hâcı Köse-oğlu Nasuh (ırgat), Ekmekçi-oğlu Hasan (ırgat), Akkaş-oğlu İbrâhîm (çiftçi), Kara Ahmed-oğlu Hâcı Mehmed (ırgat), Deli Mustafâ-oğlu Alî (çiftçi), Cemil-oğlu Mustafâ (ırgat), Cemil-oğlu Mehmed (ırgat),Cırık-oğlu Abdurrahmân (çiftçi), Kel Alî-oğlu Abdurrahmân (eytâm), Şıh Alî-oğlu Mehmed (ırgat), Gök Mûsâ-oğlu Mehmed (merkûm, müsin ve ihtiyâr), Habacı-oğlu Osmân (ırgat), Sipah-oğlu İbrâhîm (ırgat), Cetenli-oğlu Mustafâ (ırgat), Kara Halîl-oğlu Mehmed (çiftçi), Himmet-oğlu Mustafâ (çiftçi), Himmet-oğlu Kel Hasan (ırgat), Mevri-oğlu Çolak Mustafâ (çiftçi), Paşalı Hüseyin-oğlu Mustafâ (ırgat), Şablak-oğlu Deli Mehmed (üzüm tüccârı), İmâm Halîl-oğlu Halîl (çiftçi), Kadı-oğlu Mustafâ (çiftçi), Halîl-oğlu Bayram Mustafâ (ırgat), Ateş-oğlu Ahmed (çiftçi), Ekizlü Hasan-oğlu Mehmed (ırgat), Pehlivan-oğlu Hüseyin (üzüm tüccârı), Usta Halîl-oğlu Mustafâ (ırgat), Kara Hasan-oğlu Mehmed (çiftçi), Gacır-oğlu Velî (ırgat), Sofu-oğlu Mustafâ (çiftçi), Öksüz-oğlu Hüseyin (ırgat), Badal-oğlu Memiş (ırgat), Hâcı İbrâhîm-oğlu Mehmed (çiftçi), Abdülbaki-oğlu Karı Alî (ırgat), Kör Alî (merkum, müsin ve ihtiyâr), Sünbül-oğlu Ahmed (ırgat), Kör Alî (ırgat), Denizlü-oğlu Halîl (çiftçi), Kara Kerîm-oğlu Abdülkerîm (çiftçi), Tüfenkci Hasan-oğlu Mustafâ (ırgat), Şıh Alî-oğlu Ebûbekir (çiftçi), Kara Velî-oğlu Hüseyin (ırgat), Gök-oğlu Alî (üzüm tüccârı), Tüysüz Hasan-oğlu Ahmed (ırgat), Emîr Ahmed-oğlu Halîl (çiftçi), Köşker-oğlu Mahmûd (ırgat), Deli İbrâhîm-oğlu Mustafâ (çiftçi), Denizlü-oğlu Hâcı İbrâhîm (üzüm tüccârı), Memiş-oğlu Mikâ’il (çiftçi), Düzlü-oğlu Mehmed (ırgat), Hânefî-oğlu Abdullâh (eytâm), Mamat-oğlu Hüseyin (çoban), Deli Mehmed-oğlu Mustafâ (çiftçi), Bekmez-oğlu Mehmed (çiftçi), İsmâ’îl-oğlu Koca Alî (üzüm tüccârı), Mahmud-oğlu Hüseyin (eskici), Deli Mustafâ-oğlu İsmâ’îl (üzüm tüccârı), Sinan-oğlu Hüseyin (çiftçi), Memiş-oğlu Abdülkâdir (çiftçi), Hasan-oğlu Hasan (çiftçi), Abdullâh-oğlu Hasan (ırgat), İsmâ’îl-oğlu Sakar Hüseyin (çiftçi), Toraman-oğlu Hüseyin (ırgat), Mosdan-oğlu Hâcı Hasan (yemenici), Abdülbaki-oğlu Hasan (tüccâr), Hâcı Hasan-oğlu İbrâhîm (ırgat), Mehmed-oğlu İsmâ’îl (çiftçi), Deli Küyür-oğlu İbrâhîm (çiftçi), Kedi Velî-oğlu Velî (ırgat), Kara Mahmûd-oğlu Mustafâ (ırgat), Siriş-oğlu İbrâhîm (ırgat), Tat Alî’nin-oğlu İsmâ’îl (ırgat), Bacak-oğlu Hâcı Mustafâ (üzüm tüccârı), Dede Şa’ban-oğlu Yûsûf (ırgat), Öküz Ahmed-oğlu İsmâ’îl (çiftçi), Teke-oğlu Süleymân (ırgat), Demirci Ahmed-oğlu Yûsûf (demirci), Molla Ahmed-oğlu Alî (eytâm), Gökçe Hüseyin-oğlu Mehmed (ırgat), Basmacı-oğlu İbrâhîm (ırgat), Dede Hüseyin-oğlu Yûsûf (ırgat), Kör Hâcı-oğlu Emrullah (ırgat), Kör Hâcı-oğlu Hüseyin (ırgat), Deve Yûsûf -oğlu Mikâ’il (üzüm tüccârı), Eşe’nin Ahmed-oğlu Ahmed (çiftçi), Mahmûd-oğlu Molla Mehmed (üzüm tüccârı), Pancar Mustafâ-oğlu İbrâhîm (ırgat), Güllü-oğlu Mehmed (ırgat), Kara İbrâhîm-oğlu İbrâhîm (ırgat), Kedi Velî-oğlu Alî (ırgat), Hüseyin-oğlu Dede Mûsâ (eskici), Tatar Mahmûd-oğlu Ahmed (ırgat), Tatar Mahmûd-oğlu Yûsûf (ırgat), Göcemen-oğlu Mahmûd (çiftçi), Kamer Hasan (ırgat), Hayta-oğlu Mehmed (şunun bunun iânesi ile geçinir) ve Keçeli Abdullâh-oğlu Mustafâ’dır (eytâm).
Manyan’da; 1 adet bargir (beygir), 4 adet ganem (koyun), 7 adet inek, 2 adet inek tanası, 45 adet katır, 562 adet keçi, 201 adet keçi oğlak, 84 adet merkeb, 122 adet öküz, 16 adet zenbûr (arı) kovanı, 370 kuruş asiyâb (değirmen) hissesi, 83,5 dönüm bahçe, 246,5 dönüm bağ, 11,5 dönüm boyalık arsa, 766,5 dönüm ednâ tarla, 328,5 dönüm hâlî tarla, 438 dönüm mezrû tarla varlığı kayıtlıdır.
Emlâk kıymeti 33.534,5 kuruş, hayvân kıymeti 37.835 kuruş, temettü’atı 2.040 kuruş, genel yekûn 91.409,5 kuruş, hâne başı ortalama gelir 709 kuruş ve tekâlifi 14.296 kuruştur (BOA., ML., VRD., TMT., nu: 10043, s. 150-189).
Köy, 1338 (1922) yılında Konya Vilâyeti Sıhhiye Müdürü Dr. Nazmi Azmi Bey [SELCEN,1303 (1887), Arapgir, Malatya-1945, İstanbul] tarafından kaleme alınan “Türkiye’nin Sıhhi-i İçtimâî Coğrafyası (Konya Vilâyeti)” kitabında, Konya Vilâyeti, Karaman Kazâsı, Afgan Nâhiyesi’ne bağlı köy olarak geçmektedir.
Sapancalı Muallim H. Hüsnü Bey [SAVAŞÇIN, 1309 (1893), Sapancalı, Sakarya-1958, ?]; 1338 (1922) yılında kaleme aldığı “Karaman Ahval-i İçtimâiyye Coğrafiyye ve Tarihiyyesi” isimli kitabında, Afgan Nâhiyesi’ne bağlı Manyan’ın Karaman’a mesafesinin 6 saat olduğunu kaydetmiştir.
Sapancalı, köyde “Devret-ü ula 2” sınıfında 50 talebeli bir mektebin varlığından bahsetmektedir. Ayrıca mülâhazat kısmına “bu dahi (geçen sene lağv edildiği)” notunu düşmüştür.
1928 yılında eski Türkçe alfabe ile yayınlanan “Son Teşkilat-ı Mülkiye’de Köylerimizin Adları” isimli kitapta Manyan; Konya Vilâyeti, Karaman Kazası, Başkal’a Nâhiyesi köyleri arasında zikredilmiş ve eski Türkçe harfler ile “مانيان”, Lâtin harfleriyle “Manian” şeklinde ifade edilmiştir.
Köy, Konya İli, Karaman İlçesi, Kızılyaka Bucağı’na bağlı iken “15 haziran 1989 tarihinde kabul edilen 3578 sayılı 4 İl ve 5 İlçe Kurulması Hakkındaki Kanun” ile Karaman İli, Kâzımkarabekir İlçesi’nin 17 köyünden birisi olmuştur (21 Haziran 1989 tarihli ve 20202 sayılı Resmî Gazete).
Daha sonra 22.02.1993 tarihli ve 21504 sayılı Resmî Gazete’de yayımlanan kararla; Kâzımkarabekir İlçesi’nden ayrılarak Karaman ili, Merkez İlçesi, Merkez Bucağı’na bağlanmıştır.
Köyün “Manyan” olan adı; 1961 yılında yabancı ad taşıdığı gerekçesiyle “Damlapınar” olarak değiştirilmiştir. Türkiye’de ismi değiştirilen köylerin sayısı 12 binden fazladır. Bir başka ifade ile ülkemizdeki köylerin %35 kadarının ismi değiştirilmiş durumdadır. “Manyan” isminde başka bir yerleşim yerine rastlanmamaktadır.
Adana, Karataş İlçe Merkezi ile Konya, Beyşehir İlçe Merkezi’ndeki mahallelerin, Elazığ, Palu’daki bir köyün ve Tunceli, Pertek, Kolankaya ile Rize, Çamlıhemşin, Şenyuva’daki bağlıların adı “Damlapınar”dır.
1256 (1840) yılı Temettü’ât defterine göre 129 hâne ve 279 erkek kayıtlıdır. Buna göre nüfusunun 645-558 kişi arasında olduğu tahmin edilmektedir.
1314 (1896) yılı Konya Vilâyeti Sâlnâmesi’nde (İl Yıllığı) 110 hâne ve 399 kişi olarak kayıtlıdır.
Sapancalı Muallim H. Hüsnü Bey, 1338 (1922) yılında köyün nüfusunu 83 hâne ve 391 kişi olarak kaydetmiştir.
1341 (1925) yılında yapılacak mebus (milletvekili) seçimi için hazırlanan esas defterinde 452 kişidir.
Köy; 1935’de 439, 1940’da 449, 1945’de 527, 1950’de 510, 1955’de 558, 1960’da 578, 1965’de 602, 1970’de 633, 1975’de 463, 1980’de 440, 1985’de 488, 1990’da 406 ve 2000’de 381 kişi olarak sayılmıştır.
Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK) tarafından 2007 yılında geçilen Adrese Dayalı Nüfus Kayıt Sistemi’ne (ADNKS) göre; köyün nüfusu 365 kişidir.
2008’de 340, 2009’da 340, 2010’da 348, 2011’de 351, 2012’de 325, 2013’de 313, 2014’de 300, 2015’de 275, 2016’da 278, 2017’de 258, 2018’de 251, 2019’da 260, 2020’de 253 ve 2021’de 241 kişi olarak tespit edilmiştir.
Kapalı bir toplum yapısına sahip olan köyde, dışardan kız alıp vermek çok nadir karşılaşılan olaylardandır. Köye dışardan gelip yerleşenler genellikle çevre köylerdendir (Başkışla ve Bozkandak). Bunun haricinde Ermenek’ten (Demirciler Sülalesi), Muğla’dan (Muğlalı) ve Tavşanlı’dan (Ali TEK’in anne tarafı) yerleşenlerde olmuştur.
Köyden göç 1950’li yıllarda başlamıştır. Bilinen ilk göç “Abunuzgoca” olarak bilinen Mustafa EREN’in Karaman’a göçüyle başlamış, 1957 yılında ise toplu bir göç olmuştur. Bugün Karaman’daki köylülerin sayısı 175 haneye ulaşmıştır.
1963 yılında köyden ilk kez Mustafa ERGÜL, Abdullah AVCI ve Halit YILDIZ gurbetin (Almanya) yolunu tutmuştur (Mustafa ERGÜL ve Abdullah AVCI daha sonraki yıllarda geri dönüş yapmıştır). Bugün Belçika’da 40, Almanya’da 55, Fransa’da 10 ve Hollanda’da 65 olmak üzere toplam 170 hâne Avrupa’da ikâmet etmektedir. Köylüler, Konya, İzmir, Ankara ve İstanbul gibi çeşitli yerlere dağılmıştır.
Köydeki sülâleler ve aldıkları soyadları; ? (Ortaoba’dan gelip yerleşmişler, Orta), Aggaşlar (Ege), Ataşlar (Ateş), Avniler (Özmen), Bakılar (?), Bambiller (Bozkandak’tan gelip yerleşmişler, Bayram, Özel), Basırlar (Harman), Başderelihüseyingil (Sarıveliler’den gelip yerleşmişler, Dereli), Başgışlalılar (Çömlek), Berduş (Güneysınır Dağduraydası’ndan gelip, yerleşmişler, Çakılcı), Çilavlar (Avcı), Çobanlar (Demir), Çolaklar (Çolak), Çürükler (Caferler de denilmektedir, Taş), Demirciler (Küçükdemirci), Dilkiler (Ergül), Duralilar (Acar), Felekler (Topçu), Gaba-ağaçlar (Kabaağaç), Gafadarlar (Dölek), Gafarlar (Kaya), Garaibrahımlar (Başdere’den gelme, Başdere, Dursun), Garalılar (Erdoğan), Garaoğlanlar (Yıldız), Garomarlar (Pınarbaşı’ndan gelmişler, Ak), Gasabalılar (Karataş), Gavaslar (Oflaz), Gaygısızlar (Korkmaz), Geçiler (Akkeçi), Gocahüseyinler (Kayaalp), Goşşanglar (Çoğal), Güccükler (Sağlam), Gutsiler (Büyüktaş), Hacıçahalar (Gencel), Hacıhafızlar (Büyükkaya), Hacımülazımlar (Bircan), Hafızmahmutlar (Canevi), Hakkılar (Şen), Hamızalar (Çetin), Halvacıaliler (Yalçıner), Hasanustagil (Ermenek’ten gelip yerleşmişler, Tütüncü), Hatıplar (Gedik), Hocalar (Uğur), Indırlar (Keskin, Mert, Tekinalp, Uçak), İzvitliler (Ermenek İzvit’ten gelip yerleşmişler, Balcı), Kadılar (?), (Ermenek’ten gelip yerleşmişler, Büyükdemirci, Demirci, Küçükdemirci, Demirel), Köryusuflar (Akseki), Köseler (Şimşek), Mekeiller (Yıldırım), Mustanlar (Tek), Müdürler (Ayten), Nalbatlar (Avcılar, Çiloğlanlar, Hacıaraplar da denilmektedir, Yılmaz), Nuppalar (Çelik), Paparalılar (Aydın), Planlar (Tepe), Sakarlar (Tekinalp), Mustafaçavuşlar (Büyükyarma), Sakarlar (Özer), Seyidmemedler (Fidan), Sinanlar (Demir), Takavitler (Altun), Topuzlar (Tolakçı, Topuz), Tollular (Aydemir, Büyükayten), Türdüler (Türedi), Yarmalar (Küçükyarma), Yonuzlar (Arslan, Koçak), Yörükhaliller (Durmaz) ve Yüzbaşılar’dır (Babacan).
Köydeki şahıs lâkapları; Abanoz, Abid, Aggaçebe, Akış, Arap, Ataş, Avukat, Azrayil, Başaran, Bit, Bozgandaklı, Çavuş, Çökelebe, Çini, Cılılı, Çolak, Dana, Daş, Datlıbakla, Deli, Demirci, Derviş, Dilki, Dökdök, Efe, Eyvallah, Fıccıkebe, Gafar, Gamber, Gamberebe, Gara, Geçi, Gedik, Geveze, Gırgırı, Goca, Göde, Gökfirek, Guguk, Güccük, Gümrük, Hacıbaşkışlalı, Hafız, Halvaç, Hamırcı, Hatıp, Hoca, Indırhacı, Kel, Kızıl, Kör, Köse, Martaval, Mekeel, Monter, Müdür, Öküz, Paşa, Pilan, Sinir, Sofu, Şıh, Topal, Turis, Vali, Yonuz, Yörük ve Yüzbaşı’dır.
206 seçmeni olan Damlapınar Köyü’nde 1 Kasım 2015 günü yapılan 26. Dönem Milletvekili Genel Seçimleri’nde 195 seçmen 1347 numaralı sandıkta oy kullanmıştır. 193 oy geçerli sayılırken, 2 oy geçersiz sayılmıştır.
Damlapınarlılar, 178 oyla en fazla AK Parti’yi tercih etmişlerdir. MHP 6 oy ve CHP 1 oy almıştır. HDP’ye ise 1 oy çıkmıştır.
16 Nisan 2017 tarihinde yapılan Cumhurbaşkanlığı hükûmet sistemine geçişi öngören halk oylaması (referandum) sonuçlarına göre; Damlapınar Köyü’nde %89,58 oranında “evet” ve %10,42 oranında “hayır” çıkmıştır.
Köyün muhtarı, Hakkı ŞEN’dir (irtibat numarası: 0536 253 92 84).
Köyün azaları; Mustafa ALTUN, Ali KAYA, Ali İhsan TEPE ve Ebubekir TEKİNALP’tir.
Köyün önceki muhtarları; Rahim İSLAM (2014-2019), Hakkı ŞEN (2009-2014), Mehmet KAYAALP (1999-2009), Mustafa TOPÇU (1994-1999), Abdurrahim YILDIZ (1989-1994), H. Hüseyin KAYAALP (1986-1989), İsmail ÖZEL (1980-1986), Kutsi TAŞ (1977-1980), Mehmet MERT (1975-1977), Abdullah YILDIZ (1974), Mustafa ÇELİK (1971-1974), Kadir KÜÇÜKKAYA (1968-1970), Mehmet TOPUZ (1968), Nuri DÖLEK (1965-1967), İbrahim ÇÖMLEK (1963), Ali YALÇINER (1963), Abdullah UĞUR (1954-1959), Mustafa SAĞLAM (1953-1954), Mehmet TAŞ (1952-1953), Bekir DEMİR (1951), Hasan Hüseyin DÖLEK (1950-1951), Hüseyin GÜLER (1950), Asım EGE (1949-1950), Hasan ÇELİK (1947-1949), Hüseyin GÜLER (1942-1943) ve Hasan Hüseyin DÖLEK’tir (1941-1942).
Köyün ana geçim kaynağı bağcılıktır. Bunun yanı sıra; buğday, nohut, arpa, soğan, ayçiçeği, domates, ceviz, nar, kavak, elma, patates, fasulye, biber, hıyar, erik, armut, kiraz, kayısı, patlıcan, dane mısır, yonca ve marul yetiştiriciliği yapılmaktadır.
Köy; üzüm pekmezi ve soğanı ile meşhurdur.
135,216 dekar alan nadasa bırakılmaktadır.
Köy, 3083 sayılı Sulama Alanlarında Arazi Düzenlenmesine Dair Tarım Reformu Kanunu gereğince 27 Şubat 2010 tarihinde uygulama alanı ilân edilmiştir. 1.545 hektar alanda arazi toplulaştırma çalışmaları devam etmektedir.
Köy çok verimli topraklara sahiptir. Özellikle “Dere” ve “Zeyil”de mikroklima olması münasebetiyle erken mahsul elde etmek mümkündür. İl Özel İdaresi katkısıyla köydeki Atlantik sakızı ve menengiç ağaçları Çukur Köyü’nden alınan Antepfıstığı kalemleri ile aşılanmıştır.
Köyde 33 adet büyükbaş hayvan varlığı ile 831 adet koyun ve 2.062 adet keçi olmak üzere toplam 2.893 adet küçükbaş hayvan varlığı bulunmaktadır.
Köyün kadastrosu 29 Mart 1986 tarihinde kesinleşmiştir. Köy, “orman bitişiği köy” kapsamına girmektedir.
Köyün mevkileri; Akyokuş, Alacahavt, Andızlıburun, Araburun, Aşağıbahçe, Avlum, Ayıpdeğirmeni, Bedelbeleni, Belen, Bozburun, Bozharman, Böğürtlenci, Çamlıca, Daldadurmaz, Damlacı, Damlacık, Deliktaş, Derebağı, Destibeleni, Eşekkertiği, Gaffaryeri, Gevdeli, Göcerderesi, Göğin, Gökkuyu, Gövdeli, Göverbükü, Güney, Hamurkesen, Horamsa, Hüseyinpınarı, İboğlu, Kandak, Karaboğaz, Kelmera, Kervan, Kışlaalanı, Kızılburun, Kızılyer, Konyasarıncı, Köyiçi, Köyönü, Köyyanı, Kurtağıl, Kurucagüney, Kuzan, Kuzyaka, Ortalık, Örenarası, Pamukdere, Pınarönü, Sahilmera, Salavat, Sepekarkı, Sepetarkı, Sızlıkpınarı, Sinciöreni, Sokakağzı, Suçatı, Tahtalı, Taşbaşı, Taşharman, Terzibağı, Tokucaktaş, Topraklık, Topraktepe, Yenimer’a, Yeniyer ve Yukarıbahçe’dir.
Köyde ilkokul 1950’li yıllarda açılmış olup, köyün eğitim seviyesi oldukça yüksektir.
Köyde bilinen ilk tâhsil görmüş kişi, Osmanlı döneminden “Hâcı Mülâzım” olarak bilinen bir Osmânlı zabitidir (subay). Büyük bir ihtimalle Seydahmetler’den olması gerekir. İkincisi yine Seydahmet’in (Ahmet BİRCAN) oğlu Nuri BİRCAN’dır. Binbaşı olarak emekli olmuştur.
Köy, İlk yüksek okul mezunlarını öğretmenlik dalında vermiştir. Hemen hemen her meslek dalında insan yetişmiştir (avukat, mühendis, doktor, üniversite öğretim üyesi). Üniversite mezunlarının sayısı gün geçtikçe artmaktadır. Bu kapıyı aralayanlar, öğretmen okulu mezunlarıdır. Bunların ilkleri: Ali YILDIZ, Osman UĞUR, Kadir DÖLEK ve Bayram KOÇAK’tır. İkinci grup öğretmenler ise Konya-Ereğli-İvriz Öğretmen Okulu mezunlarıdır (Ahmet ÇÖMLEK, Rıfkı ŞİMŞEK, Musa ERGÜL, Mehmet UĞUR, Hasan Ali ÇELİK, Beytullah TEKİNALP, Hüseyin ÇELİK, Ayşe BÜYÜKTAŞ, Hasan CANEVİ ve Ali UĞUR).
Köyde söylenen ve ezgilerine (Hüseynî makamı) ulaşılabilen türkü olan “Adana Çarşısına” türküsü; 7’li hece vezniyle kaleme alınmıştır (Kaynak Kişi: İbrahim EREN).
“Adana çarşısına
Gün doğar karşısına
Adam böyle mi yapar?
Gapı bir gomşusuna
Aman döne, döne döne,
Gelin m’oldun gine
Meyhaneler yıkıldı (Nakarat)
Yaptırayım gine.
Adana’da bir guş var,
Ganadında gümüş var
Hep bekledim gelmedi,
Onda bugün bir iş var
-Nakarat-
Bahçalarda gök büber,
Şimdi gızlar pek kibâr.
Kibâr olsa ne yazar?
Oğlanlara naz satar.
-Nakarat-
Tire çorap öremedim,
Ayağıma giymedim.
Yenile bir yar sevdim
Doya doya gezmedim.
-Nakarat-”
Köyde söylenen ve ezgisine ulaşılabilen “Dağlarda Ardıç Gurusu” türküsü; Uşşak makamında, 8’li hece vezninde ana sözleri 3 mısra ve nakaratı beyit şeklindedir (Kaynak Kişi: Osman Nuri KOÇAK).
“Dağlarda ardıç gurusu,
Dibinde keklik sürüsü
Hani üç kızın birisi?
Ana ben gidiyorum,
Sağ olun yine gelirim.
Ana besler hurmaylan
Eller döğer kırmaylan
Bir el oğlu sarmaylan
-Nakarat-
Ana besler yepe yepe,
Eller döğer tepe tepe.
Kulaklarda altın küpe
-Nakarat-”
Köyün içme suyu şebekesi vardır ancak kanalizasyon şebekesi yoktur. Köye ayrıca ulaşımı sağlayan yol asfalt olup, köy içi yolları 2011 yılı Ağustos ayı itibariyle parke taşı ile kaplanmıştır.
BİBLİYOGRAFYA:
Hamit Şafakcı, “Belviran Kazası Tekke ve Zaviyeleri (1476-1876)”, Vakıflar Dergisi 45-Haziran 2016, s. 69; Sevda Gürbüz, 296 Numaralı Karaman Şer’iye Sicili Çerçevesinde 1829-1832 Yılları Arasında Karaman’da Sosyal, İdarî ve Hukukî Hayat, (Selçuk Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Basılmamış Yüksek Lisans Tezi), Konya 2009, s. 204; Suat Yıldız, (H.984) 1576-1577 Tarihli Timar Ruznamçe Defterine Göre Karaman Eyaleti (Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Basılmamış Yüksek Lisans Tezi), Konya 2010, s. 152, 238; Son Teşkilat-ı Mülkiye’de Köylerimizin Adları, Dahiliye Vekaleti, İstanbul 1928, s. 854; Harun Tunçel, Türkiye’de İsmi Değiştirilen Köyler, Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, Elazığ 2000, c. 10, sy: 2, s. 23-34; Sapancalı H. Hüseyin, Karaman Ahvâl-i İçtimâiyye Coğrafiyye ve Târîhiyyesi, İstanbul R. 1338, s. 63-64; Durmuş Ali Gülcan, Karaman Mahalle, Kasaba ve Köyleri Tarihçesi, Karaman 1989, s. 193-166-167; Doğan Koçer, Karaman Temettü’ât Defterleri, Karaman 2007, c. 1, s. 36, 91, 232, 238, 242; c. III, s. 320-348; Sapancalı Muallim H. Hüseyin Bey, Karaman Ahval-i İçtimâiyye Coğrafiyye ve Tarihiyyesi (1338 R./ 1341 H.), Yayınlayan: İbrahim Güler, Ankara 1993, s. 36; Dr. Nazmi Azmi Bey, Türkiye’nin Sıhhi-î ve İçtimâî Coğrafyası (Konya Vilâyeti), Yayına hazırlayan Mehmet KARAYAMAN, Konya 2009, s. 80; Abdullah Uysal, Necati Alodalı, Musa Demirci, Dünü, Bugünüyle Karaman Kültür-Tarih-Coğrafya, Konya 1992, s. 271; Özlem Varışlı Atçeken, Karaman’da Oynanan Köy Seyirlik Oyunları ve Türküleri, Necmettin Erbakan Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü (Basılmamış Yüksek Lisans Tezi), Konya 2015, s. 211-214; Orman İçi ve Orman Bitişiği Köyler ve Belediyeler, Tarım ve Köyişleri Bakanlığı, Tarımsal Üretimi Geliştirme Genel Müdürlüğü, Ankara 2003, s. 378; İçişleri Bakanlığı, İller İdaresi Genel Müdürlüğü, Köylerimiz (1 Mart 1968 gününe kadar), Ankara 1968, s. 164, 718; İçişleri Bakanlığı, İller İdaresi Genel Müdürlüğü, Konya İli (Bülten 65), Ankara: 1965, s. 40; www.damlapinar.com erişim tarihi: 01.06.2016; www.e-icisleri.gov.tr/Anasayfa/MulkiIdariBolumleri.aspx erişim tarihi: 06.03.2016; www.karaman.gov.tr/il-mahalli-idareler-mudurlugu erişim tarihi: 06.03.2016; biruni.tuik.gov.tr/medas/?kn=95&locale=tr erişim tarihi: 05.02.2016; sonuc.ysk.gov.tr/module/ssps.jsf erişim tarihi: 07.02.2016; www.kazimkarabekir.gov.tr/tarihi erişim tarihi: 06.03.2016; http://www.haritatr.com/damlapinar-koyu-haritasi-mba7d erişim tarihi: 01.06.2016; https://tr.wikipedia.org/wiki/Damlap%C4%B1nar,_Karamanerişim tarihi: 01.06.2016.
Uğur ERKÂN.
