Karaman merkeze bağlı köy.
Karaman’ın kuzeybatısında yer alan köy, Karaman’a 10,3 km uzaklıktadır.
Köyün bulunduğu yerin rakımı (deniz seviyesinden yüksekliği) 1.018 m’dir.
37° 14′ 7,2852” kuzey, 33° 7′ 40,9938” doğu koordinatlarında yer alan köyün komşuları, Karaman Merkez ile Yuvatepe (Mercik), Kılbasan, Çakırbağ (Dilbeyan), Bölükyazı (Masara) ve Mesudiye köyleridir.
Köye, 8 km daha yakın 4 köy bulunmaktadır. Bölükyazı (Masara) 2,85 km, Çakırbağ (Dilbeyan) 4,96 km ve Mesudiye 5,48 km’dir.
Köyün eski adı “Davgandos”dur. Köyün kuruluş tarihi kesin olarak bilinmemektedir.
Karaman’ın mahalle, kasaba ve köylerinin tarihçesini araştıran ve bunu kitabında yayınlayan Durmuş Ali GÜLCAN [1319 (1904), Karaman-1996 Karaman], köyün ismini Lykaonia (Konya) birliğine dâhil, Listra (İlisıra) dolaylarındaki şehirlerden birisi olan “Delisandos”un azda olsa tahrifata uğramış şekli olduğunu kaydetmektedir.
GÜLCAN, “Davgandos Köyü’nün Mesudiye Köyü taraflarında büyükçe harabe temeli ve temel taşlarına rastlandığına göre Delisandos bu ören yeri olmalıdır.” tespitinde bulunmaktadır.
Davgandos Höyüğü (Tescil ve Karar No: 04.02.1981-A-3287); köyün doğusunda ve Konya-Karaman demiryolunun kuzeyinde yer alır. Yaklaşık 200 x 300 m ölçülerinde, 8 m yüksekliğinde fazla yüksek olmayan geniş bir tepe görünümündedir. Höyük yüzeyinde yapılan incelemelerde; Bronz Çağı, Roma ve Bizans dönemlerine ait çanak çömlek parçaları tespit edilmiştir. Höyüğün tepe kısmında 60×60 m ölçülerinde bir alan boş kalmış, diğer bölümlerine bir şirket tarafından tam bodur elma ağaçları dikilmiş ve etrafı tellerle çevrilmiştir.
Köyün Kalaycık Mevkii’nden tren yolu geçmesine rağmen istasyonu bulunmamaktadır.
Köy, Karamanoğulları devrinde İbrahim Bey imâretine vakfedilmiştir.
XVI. yüzyılda Lârende (Karaman) Kazası’nda yerleşme ve nüfusunu araştıran Osman GÜMÜŞÇÜ, tarihî vesikalarda “Dâvgândos” şeklinde geçen köyün isminin Türkçe olmadığı halde muhafaza edildiğini kaydetmektedir.
Dâvgândos gibi ismi Türkçe olmayan köylerin Roma-Bizans döneminde kurulmuş olabileceğini kaydeden GÜMÜŞÇÜ, “Tabii aynı sürecin daha önceki dönemlerden beri tekrarlandığı da unutulmamalıdır” tespitini yapmaktadır.
Karye-i Dâvgândos/ Dâvgândos ova; XVI. asrın başlarında Lârende nâhiyesine tabi idi. Karye, alçak platoda yer alıp da mahallî şartlara bağlı olarak geliri artan köyler arasında yer aldığından hemen padişah hassasına bağlanmıştır Ayrıca karyede Müslüman ve gebran (gayri müslim) nüfus beraber yaşıyorlardı. Bu tarihteki gebran nefer sayısı 90 idi [BOA., TD., nr. 40, s. 910, sene 906 (1500)].
Bu tarihte “Dâvgândos dağ” adında başka karye de bulunuyordu (BOA., TD., nr. 40, s. 998).
924 (1518) yılında 46 hâne, 9 Müslüman, 75 (TD., nr. 63) veya 79 (TD., nr. 455) gebran neferden ibaretti. Vergi hâsılı (geliri) 30.448 akçe idi. Bu tarihte “Dâvgândos dağ” adlı karyenin 2.796 akçe hâsılı bulunuyordu.
935 (1529) yılında 48 hânede 13 Müslüman ve 75 gebran neferden ibaretti. Vergi hâsılı 30.616 akçe idi. Bu tarihte “Dâvgândos dağ” adlı karyenin 2.848 akçe hâsılı bulunuyordu.
948 (1541) yılı Mufassal Tahrir Defteri’nde (TD., nr. 415), 171. sayfasında “Dâvgândos ova” ve 193. sayfasında “Dâvgândos dağ” isimleri geçmektedir. Bu tarihteki gebran nefer sayısı 30 idi.
992 (1584) yılında Kâş nâhiyesi’ne bağlanan karye, 180 Müslüman neferden ibaret olup, vergi hâsılı 26.626 akçe idi (TKA., TK., nr. 113, v. 179 b.). Bu tarihte gebran (gayrimüslim) varlığına rastlanmamaktadır (TT 104 ve TT 113).
Bu tarihte “Dâvgândos dağ” adlı karye; İmâret-i Sultaniye (Karapınar) Vâkfı’na gelir olarak kaydedilmiştir (TKA, TK., nr. 104, v. 22.). GÜMÜŞÇÜ, bu karyenin yerini tespit edememiştir.
Karamanoğlu İbrahim Bey’in Topkapı Sarayı Müzesi’nde bulunan Karaman’daki İmâret vakfiyesinde, Fâtih ve II. Bayezid Hân devri Karaman defterlerinde köy, “داقنده” “Dakante” şeklinde geçmektedir.
Âbideleri ve kitâbeleriyle Karaman tarihini araştıran ve bunu kitabında yayınlayan İbrahim Hakkı KONYALI [1312 (1896)-20 Ağustos 1984], “Yunanca bazı kelimelerin sonuna “s” eklendiği için köyün adı sonradan “Davgandos” olmuştur.” demektedir.
Osmanlı Padişahlarından Kanunî Sultan Süleymân Hân çağında [17 Şevval 926 (30 Eylül 1520)-21 Safer 974 (7 Eylül 1566)] Karaman dolaylarındaki arazilerin saptandığı 387 numaralı İl Yazıcı Defteri’nin 115. sayfasında Davgandos, 70 hâneli ve 119 nüfuslu olarak kayıtlıdır. 8.221 akçelik tımar geliri Karaman İmâreti’nin memur ve işçilerinin harcamalarına ayrılmıştır.
19 Zilhicce 996 (9 Kasım 1588) tarihinde Lârende müftüsü ve kadılarına yazılan fermânda; köyün kalabalık ve bereketli bir köy olduğu kayıtlıdır. Müşteki Kıbrıs Defterdârının da köyü olan Davgandoslularla Lârende şehri halkı arasında nizaların çıktığı, bu işlerde Lârende’nin nüfuzlu kişilerinin de eli olduğu anlaşılmaktadır.
15 Şevval 1027 (5 Ekim 1618) merkezden gönderilen bir belgeden Larende kadısının, Sekizçeşme Mahallesi’ndeki Ketenci Zâviyesi’nin şeyhi olan Halîl adlı kişiden, aynı zamanda Davgandos Köyü’nün imâm ve hatibi olduğu ve zaviyenin hizmetlerini yerine getirememesine rağmen zaviye vakfının mahsülünü tasarruf ettiği için sikayetçi oluyor ve yerine Es-seyyid Mehmed’in atanmasını talep ediyor. Merkez de bu talebini kabul ederek Es-seyyid Mehmed’i zâviyeye şeyh olarak tayin ediyor (KŞS., nr. 278, 38/5).
1054 (1644) tarihli Lârende şehrinin Odun (ve) Toprak defterinin beyanında; Karye-i Davgandos’un yol yapımı için kullanılmak üzere 32 kantar toprak ve 32 kantar odun tahsis olunmuştur (KŞS., nr. 280, 1a).
1062 (1652) tarihli kayıtta; Karye-i Davgandos’un vergi meblağının 100 akça olduğu beyan edilmiştir (KŞS., nr. 280, 17a/1).
1064 (1654) yılında Davgandos köyüne vergi yazımı esnasında fazladan vergi yazılması, köyün fakir olması hasebiyle verginin azaltılması taleb edilmiştir (KŞS., nr. 280, 19a/5).
“Şerîat-şiâr Lârende kâdısı zîde fazlühûya inhâ olunur ki taht-ı kazanuzda vâki’ hâslarımız karyelerinden Davgandos nâm karye hîn-i tahrîr dört hâne kaydolunup lâkin reâyâsı fakîrü’l-hâl ve mahall-i merhamet olmağla hâlâ vâki’ Ramazân sâlyânelerin avarızdan mâadâ bir hâne üzere alınmak bâbında buyuruldu recâ itmeleri ile hâllerine merhamet olunup işbu sâlyâneyi bir hâneden virmeleri içün buyuruldu tahrîr olunmuştur. İnde’l-vusûl gerekdür ki karye-i mezbûrun reâyâsından vech-i meşrûh üzere bir hâneden sâlyânelerin alup ziyâde talebiyle rencide ve zahmet itmeyüb ve itdürmeyüb mûceb-i buyuruldu ile âmi il olasız deyü buyuruldu. Fi yevm 7 sene 1064. “
Köyün nüfusu zamanla azalmış, devamlı kuraklıklardan sonra bir çiftlik hâline gelmiştir.
1256 (1844) yılı Temettu’at defterinde Davgandos Çiftliği için; “Sâhibe-i Esma Hânım hemşiresi Hadîce Hânım ve sa’ire hissesi bulunduğu Hâss-ı Vilâd-ı İ’zâm Tîmarı dâhilinde bulunduğu” ifadesi kullanılmıştır.
4 hâneye sahip çiflikte; Uzun boylu kır sakallı Hâcı Osmân (çiftçi), Uzun boylu ak sakallı Hüseyin (çiftçi), Orta boylu kır sakallı Hâcı Ömer (çiftçi) ve Orta boylu kır sakallı Alî (çiftçi)oturuyordu.
Çiftlikte; 7 adet bargir (beygir), 4 adet camus (manda), 100 adet ganem (koyun), 15 adet toklu, 2 adet inek düğesi, 12 adet inek, 82 adet keçi, 20 adet oğlak, 6 adet merkeb, 2 adet merkeb sıpası, 16 adet öküz, 3 adet tana, 3 adet tosun, 105 dönüm ednâ tarla, 105 dönüm mezru tarla, hayvân kıymeti 7.477 kuruş, temettü’âtı 1.300 kuruş, yekûnu 8.777 kuruş, hâne başı ortalama gelir 2.194 kuruş ve tekâlifi 520 kuruştur.” (BOA., ML., VRD., TMT., nr. 10442, s. 250)
Bu 105 dönüm tarla çiftlik sâkinleri tarafından, çiftlik sâhibinden bedeli ile kiralanmıştır. Yani çiftlik sâkinleri, kiracılardır.
1251 (1840) yılı Temettü’ât defterinde geçen “İşbu İlisıra karyesi civârında olan karyeler bundan 150 yıl mukaddem levendan urgununda perâkende ve ahâlîleri perîşân olup, yeri hâlî ve tarlaları mu’attal kalmış olduğundan bazı arâzîlerinin İlisıra karyesi ahâlîleri zira’at ve bazı arâzîlerini zira’at ide geldikleri” ifadesinde Davgandos Çiftliği de yer almaktadır (BOA., ML., VRD., TMT., nr. 10442, s. 132-166).
3-4 Haziran 1885’de Karaman’dan hareket eden Amerikalı Arkeolog John Robert Sitlington STERRET (1851-1914), FİSCHER’in haritasında Masara (Bölükyazı) ve Davgandos’u (Çiğdemli) Karaman’ın güneyine yerleştirmesine karşı çıkmış ve ve bunların Konya-Karaman yolu üzerinde olduğunu bildirmiştir (STERRET 1888b, 14).
1322 (1906) yılında Karaman’a sevk edilen Bulgaristan muhâcirlerden 22-25 hâne, “Davgandos” adında Antik çağlardan kalma bir ören yerine iskân edilmiştir. Bunlar varlık sahibi serbest göçmenlerden olduklarından hiç devlet yardımı almadan kendi imkânlarıyla evlerini inşa etmişlerdir.
Hacıoğlu-Pazarlık ve Şumnu civarından geldikleri anlaşılan bu muhâcirlerin teşkil ettiği köye yeni ad verilmemiş ve bu mahallin eski ismi olan “Davgandos” adıyla anılmaya devam edilmiştir.
KONYALI, köyün câmiinin Zosta’daki câmii gibi koyun ağılı hâlini aldığını, yerleştirilen Bulgaristan muhâcirleri tarafından köyün ihya edildiğini ve câmiide tâmir ederek ibâdete açtıklarını kaydetmektedir. GÜLCAN, camii yanında bulunan hamamın kalıntılarından muhâcirlerin evlerini inşa ederken faydalandıklarını belirtmektedir.
XIX. asra dek büyük bir yerleşim yeri olan köy, anlaşılamayan bir nedenle dağılmıştır. Köy Karaman’ın ileri gelenlerinden Armutoğulları, Kâhyaoğulları, Haramoğulları ve Divlelioğulları’nın özel tolları (çiftlikleri) hâlini almıştır.
Daha sonra Aksaray’ın Çimili (Çimeli) Köyü’nden olup, “Karacehennem” adıyla tanınan bu aileyle birlikte 4 aile daha yurtlarından ayrılarak, Karaman dolaylarına gelip, Beydili Köyü’ne oturmuşlardır. Bu arada Davgandos ağalarından arazi satın alarak buraya yerleşmiş ve çoğalmışlardır.
GÜLCAN, Hâcı Süllü’nün ceddi olan Karacehennem’in Aksaray’daki köyleri yakınlarında kendi adıyla anılan bir hanı olduğunu kaydetmektedir.
Çimili (Çimeli) Köyü’nün varlıklı ve mütegallibe ağası olan Karacehennem’i çekemeyen azılı şerirlerinden olan bir komşusu bir komplo ile varlığını ortadan kaldırmıştır. Bu elim hadiseden dolayı aile bulunduğu yere terk etmek zorunda kalmıştır. Hâcı Süllü’nün büyük oğlunun adı İbrâhim, küçük oğlunun adı ise Sadrettin idi. Her ikisinin torunları köyde ikâmet etmektedir.
Davgandos, 1338 (1922) yılında Konya Vilâyeti Sıhhiye Müdürü Dr. Nazmi Azmi Bey [SELCEN, 1303 (1887), Arapgir, Malatya-1945, İstanbul]; tarafından kaleme alınan “Türkiye’nin Sıhhi-i İçtimai Coğrafyası-Konya Vilâyeti” kitabında, Merkez Nâhiyeye bağlı köy olarak geçmektedir.
1928 yılında eski Türkçe alfabe ile yayınlanan “Son Teşkilat-ı Mülkiye’de Köylerimizin Adları” isimli kitapta Davgandos Karyesi; Konya Vilayeti, Karaman Kazası, Merkez Nâhiyesi köyleri arasında zikredilmiş ve eski Türkçe harfler ile “داوغاندوس”, Lâtin harfleriyle “Davgandosse” şeklinde ifade edilmiştir.
Köyün “Davgandos” olan ismi 1961 yılında yabancı ad taşıdığı gerekçe gösterilerek “Çiğdemli”ye çevrilmiştir. Bu isim, yörede bol miktarda çiğdem (Crocus) yetişmesinden dolayı verilmiştir.
1256 (1840) yılı Temettü’ât Defteri’nde Davgandos Köyü; 4 hânede 11 erkek olarak kayıtlıdır. Buna göre nüfusunun 22-24 olduğu tahmin edilmektedir.
Sapancalı Muallim Hüsnü Bey [SAVAŞÇIN, 1309 (1893), Sapancalı, Sakarya-1958, ?]; 1338 (1922) yılında kaleme aldığı “Karaman Ahval-i İçtimâiyye Coğrafiyye ve Tarihiyyesi” isimli kitabında, Merkez Nâhiyesi’ne bağlı Davgandos Karyesi’nin nüfusunu 22 hâne ve 90 olarak kaydetmiştir.
1341 (1925) yılında yapılacak mebus (milletvekili) seçimi için hazırlanan nüfus defterine göre nüfusu 134’dür.
Köy; 1935’de 258, 1940’da 206, 1945’de 247, 1950’de 243, 1955’de 288, 1960’da 244, 1965’de 265, 1970’de 323, 1975’de 358, 1980’de 328, 1985’de 296, 1990’da 291 ve 2000’de 249 kişi olarak sayılmıştır.
Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK) tarafından 2007 yılında geçilen Adrese Dayalı Nüfus Kayıt Sistemi’ne (ADNKS) göre köyün nüfusu 205 kişidir.
2008’de 203, 2009’da 200, 2010’da 206, 2011’de 196, 2012’de 193, 2013’de 203, 2014’de 187, 2015’de 190, 2016’da 177, 2017’de 173, 2018’de 204, 2019’da 212, 2020’de 193 ve 2021’de 182 kişi olarak tespit edilmiştir.
Köydeki sülâleler ve aldıkları soyadlar; ? (Karapınar’dan gelmişler, Demirkılınç), Divlelioğulları (Ayrancı’nın Divle Köyü’nden gelmişlerdir, Taş), Çavuşlar (Erzurum’dan gelmişler, Şirin), Danacıahmetler (Şen), Hasüller (Hacısüllülerde denilmektedir, Güngörer), Kıyaklar (Kıyak), Kocaemineler (Danış), Kocamevlütler (Harmanözü), Kürtler (Urhan), Necipler (Yaşar), Sarıomarlar (Karabaş), Tatşerifler (Taşşerifler de denilmektedir, Uysal), Tevfikağanın çocukları (Yuvalıgün), Tonturuklar (Çoğlu Köyü’nden gelmişlerdir, Uysal), Yörükler (Sönmez) ve Yusuflar’dır (Çerçi).
157 seçmeni olan Çiğdemli Köyü’nde 1 Kasım 2015 günü yapılan 26. Dönem Milletvekili Genel Seçimleri’nde 154 seçmen 1340 numaralı sandıkta oy kullanmıştır. 151 oy geçerli sayılırken, 3 oy geçersiz sayılmıştır.
Çiğdemlililer, 103 oyla en fazla AK Parti’yi tercih etmişlerdir. MHP 27 oy ve CHP 17 oy almıştır. HDP’ye ise hiç oy çıkmamıştır.
16 Nisan 2017 tarihinde yapılan Cumhurbaşkanlığı hükûmet sistemine geçişi öngören halk oylaması (referandum) sonuçlarına göre; Çiğdemli Köyü’nde %71,13 oranında “evet” ve %28,87 oranında “hayır” çıkmıştır.
Köyün muhtarı; Erkan YAŞAR’dır (irtibat numarası: 0532 776 10 35).
Köyün azaları; Tahir UYSAL, Zeynel GÜNGÖRER, Rauf ŞİRİN ve Ahmet ŞEN’dir.
Köyün eski muhtarları; Erkan UYSAL (2014-2019), Erkan YAŞAR (2009-2014), Recep Ali SÖNMEZ (2004-2009), Yusuf ÇERÇİ (2001-2004), Necdet ŞİRİN (2000-2001), Yücel UYSAL (1995-2000), Cevdet UYSAL (1989-1995), Yüksel ÇERÇİ (1985-1989), Fahrettin GÜNGÖRER (1984), Cevdet UYSAL (1980-1984), Hacı Veli UYSAL (1977-1979), Mustafa KARABAŞ (1971-1977), Ahmet ŞEN (1970), Süleyman TANIŞ (1968-1969), Ömer KARABAŞ (1965), Ahmet GÜNGÖR (1963-1964), Ahmet ŞEN (1959-1963), Celil UYSAL (1956-1958), Muharrem GÜNGÖR (1954-1956), Ömer KARA (1951), Hasan TAŞ (1950), Ömer KARA (1949), Ahmet GÜNGÖR (1947-1949) ve Rıza UYSAL’dır (1947).
Köy nüfusuna kayıtlı Jandarma Er Mehmet UYSAL (1958-24 Mart 1980); Trabzon’da vatanî görevini yaparken şehit düşmüştür.
15.11.1949 Davgandos doğumlu olan Adem GÜNGÖRER, Karaman Belediye Başkanı Hasan ÖZKAYMAK’ın (1949-1987) ani ölümü üzerine belediye başkanlığına getirilmiştir.
Görev yaptığı 1987-1989 yılları arasında Karaman Kalesi ve çevresi peyzaj çalışmasını başlatmıştır. Daha önce askeriye içerisinde kalan Doğukışla’da yüksekokul yapımı için arsa tahsis etmiştir. Bu Karamanoğlu Mehmetbey Üniversitesi’nin ilk nüvesini teşkil etmiştir. Belediye ekmek fabrikası, beton parke yapım tesisi ile o günün şartlarında modern bir mezbahâne kurdurmuştur. Altyapı (kanalizasyon) işine de epey emeği geçen GÜNGÖRER, gecekondu önleme bölgesiyle ilgili ilk tapuları dağıtmıştır.
Köyün geçim kaynağı tarım ve hayvancılıktır. Köyün sulu tarıma elverişli alanlarıyla tarım ve hayvancılık gelişmektedir.
Köyde dane mısır başta olmak elma, kuru fasulye, buğday, şekerpancarı, yağlık ayçiçeği tohumluğu, nohut, kiraz ve Macar fiği yetiştiriciliği yapılmaktadır. 94,778 dekar alan nadasa bırakılmaktadır.
Köy 3083 sayılı Sulama Alanlarında Arazi Düzenlenmesine Dair Tarım Reformu Kanunu kapsamında 15.03.2009 tarihinde uygulama alanı ilân edilmiş olup, 1.816,4 hektar alan başarı ile toplulaştırılmıştır. Aynı zamanda tarla içi geliştirme hizmetleri de plânlanmıştır.
Köyde 115 adet büyükbaş hayvan ile 285 adet koyun ve 169 adet keçi olmak üzere toplam 454 adet küçükbaş hayvan varlığı bulunmaktadır. 90 adet arı kovanı mevcuttur.
Köyde; 1996 yılında kurulan sulama kooperatifinin 36 ortağı bulunmaktadır ve 1.700 hektar alanda sulama hizmeti vermektedir.
Köyün kadastrosu 29 Aralık 1956 tarihinde kesinleşmiştir. Köyün 91,9996 hektar orman varlığı bulunmaktadır. 10.03.1986 tarihinde Bozdağ mevkiinde hazineye ait 211,45 hektar alan ağaçlandırma alanı ilân edilmiştir.
Köyün mevkileri; Adatepe Çiftliği, Bamlıyeri, Bankyeri, Bozdağ, Çürükler, Gölyeri, İbralaakçaşehir, Kalaycık, Kalecik, Kırtıllıkveya Kahveciyeri, Köycivarı ve Köyiçi’dir.
Davgandos Câmii’nin (Tescil ve Karar No: 13.02.1986-A-1879); bugünde aynı güzelliği ile durmaktadır. Kitâbesi bulunmadığından inşa tarihi bilinmemekte birlikte mimarî yapısından XVI. yüzyılın ilk yarısında yapıldığı sanılmaktadır.
Osmanlı dönemi yapılarından olan bu cami düzgün kesme taştan kare plânlıdır. Câminin önünde üç bölümlü ve üç kubbeli bir son cemaat yeri bulunmaktadır. İbâdet mekânı merkezi bir kubbe ile örtülüdür. Câmii Zosta’daki (Kâzımkarabekir Akarköy) câmii tipindedir.
Mihrâp ve minberi kesme taştan yapılmıştır. Kubbesi de kesme taştandır. Son cemaat yerini iki yığma sütunla duvarlara dayanan üç yuvarlak kubbe örter. Mâbedin kapı kemerleri basittir. Mâbetten son cemaat yerine iki pencere açılır. Son cemaat yerinin yığma sütunlarının aralarına ve kubbe içlerine tahta bağlantı sütunları konulmuştur. Bunları mimarî birer kusur sayanlar vardır.
Mâbedi kasnaklı sağır tek kubbe örter. Pandantiflerinde Zosta’daki câmii gibi sadayı aksettirecek küpçükler konulmuştur. Kıble tarafına iki altta üç üstte beş, sağına ve soluna birer altta, üçer yukarıda dörder pencere açılmaktadır. Mâbedin taş olukları zariftir. Câmiin kıble, doğu ve kuzey tarafları kabristandır. Hiçbir kitâbeli mezar taşı yoktur. Burada yekpare çocuk mezar sandukası bulunmaktadır.
Sağındaki minaresinin inşaatı esnasında ustası düşüp öldüğünden minaresi yarım kalmıştır. Sonradan tuğladan 75 basamaklı olarak yapılmıştır. Câmiin kıble tarafında taş sandukalı kabir, câmiin ustasına aittir. Câmii 1956 yılında tamir edilmiştir. Mihrabının üstüne ve etrafına duvarlarına Hattat Raşid, bâzı yazılar yazmıştır.
Mâbede köy halkı 40 dönümlük bir tarla vakfetmiştir. 1965 yıllarda köyü ziyaret eden KONYALI, her sene bu tarladan elde edilen 6-7 bin liralık buğday ve arpanın satıldığından bahsetmektedir.
Câmiin batısında yer alan hamamın yalnız temelleri ve kuyusu kalmıştır. Hamamın suyu kuyudan dolapla çıkarılırmış.
Bu hamama ait taşların 1906 yılında buraya Rumeli’den gelen muhâcirlerin evlerini yaparlarken kullanıldığı söylenmektedir.
KONYALI, köyün ilkokulu için 20 dönümlük bir tarla bağışlandığını kaydetmektedir. Köyün ilkokulunda okuyan öğrenci sayısının az olmasından dolayı Karaman merkezde bulunan Dr. Faruk SÜKAN İlk ve Ortaokulu’na taşınmaktadır.
KONYALI, köyün akarsuyu ve çeşmesi olmadığını, rastlanan yeraltı künklerinden köyün suyunun vaktiyle İlisıra’dan (Yollarbaşı) geldiğinden bahsetmektedir.
Köyün içme suyu şebekesi vardır ancak kanalizasyon şebekesi yoktur. PTT şubesi ve PTT acentesi yoktur. Sağlık ocağı ve sağlık evi yoktur. Köye ulaşımı sağlayan yol asfalt olup köy içi yolları parke taşı ile kaplanmıştır.
BİBLİYOGRAFYA:
İbrahim Hakkı Konyalı, Âbide ve Kitâbeleri İle Karaman Tarihi (Ermenek ve Mut Âbideleri), İstanbul 1967, s. 278-280; Mehmet Çoraman, 280 No’lu Karaman Şeriye Sicili, Afyon Kocatepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü (basılmamış yüksek lisans tezi), Afyonkarahisar 2011, s. 23, 33, 35, 36, 96, 107; Mehmet Yılmaz, Konya Vilâyetinde Muhâcir Yerleşmeleri (1854-1914), Konya 1996 (Basılmamış doktara tezi), s. 237, 238; Osman Gümüşçü, XVI. Yüzyıl Larende (Karaman) Kazası’nda Yerleşme ve Nüfus, Ankara 2001, s. 36, 51, 52, 55, 59, 111, 141, 173, 180, 195, 215; Ahmet Gökhan Kaynakçı, XVII. Yüzyılın İlk Yarısında Larende, (Ankara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Basılmamış Yüksek Lisans Tezi), Ankara 2007, s. 45, 46; Doğan Koçer, Karaman Temettü’ât Defterleri, Karaman 2007, c. 1, s. 66, 76, 231, 241; c. II, s. 431, 432; Mehmet Kurt, Antik Çağda Karaman (Laranda) ve Yakın Çevresi (Tarihî Coğrafya-Yerleşimler-Kalıntılar-Buluntular), Konya 2011, s.15, 16, 18, 26, 28, 32, 36, 37, 48, 87, 88, 89, 99; Son Teşkilat-ı Mülkiye’de Köylerimizin Adları, Dahiliye Vekaleti, İstanbul 1928, s. 854; İçişleri Bakanlığı, İller İdaresi Genel Müdürlüğü, Konya İli (Bülten 65), Ankara: 1965, s. 36; Mehmet Kurt, Eskiçağda Karaman, Ankara 2007, s. 81; Durmuş Ali Gülcan, Karaman Mahalle, Kasaba ve Köyleri Tarihçesi, Karaman 1989, s. 152-155;Karaman Şehit Aileleri Derneği, Karaman Şehitleri Albümü, Karaman 2006, s. 122; Cengiz Topal, Karaman Kültür Envanteri, Karaman 2007, s. 66, 131; Abdullah Uysal, Necati Alodalı, Musa Demirci, Dünü, Bugünüyle Karaman Kültür-Tarih-Coğrafya, Konya 1992, s. 132; Nazmi Selcen, Türkiye’nin Sıhhi-i İctimâi Coğrafyası Konya Vilayeti, Yayına hazırlayan ve sadeleştiren: Mehmet Karayaman, Konya 2009, s. 80; https://biruni.tuik.gov.tr/medas/?kn=95&locale=tr erişim tarihi: 05.02.2016; http://karaman.gov.tr/il-mahalli-idareler-mudurlugu erişim tarihi: 19.02.2016; http://www.resmigazete.gov.tr erişim tarihi: 19.02.2016; https://sonuc.ysk.gov.tr erişim tarihi: 07.02.2016; http://bucivar.com/karaman/merkez/cigdemli erişim tarihi: 22.01.2017.
Uğur ERKÂN.
