araman merkeze bağlı köy.
Karaman-Mut karayolunun sağında yer almaktadır.
Karaman’ın güneyinde yer alan köy, Karaman’a 18 km uzaklıktadır.
Köyün bulunduğu yerin rakımı (deniz seviyesinden yüksekliği) 1.269 m’dir.
37° 2′ 58,6644” kuzey, 33° 13′ 20,9454” doğu koordinatlarında yer alan köyün komşuları, Karaman Merkez, Dereköy (Fisandon), Tarlaören, Tavşanlı, Aşağıakın, Boyalı ve Kurtderesi köyleridir.
Köye, 8 km daha yakın 7 köy bulunmaktadır. Tarlaören 2,08 km, Boyalı 3,56 km, Tavşanlı 3,89 km, Gökçe 6,2 km, Erenkavak 6,26 km, Ağaçyurdu 6,63 km ve Kozlubucak 7,44 km’dir.
17 Ramazan 1134 (1 Temmuz 1722) tarihli Ankara Tapu Kadastro Kuyud-ı Kadim Arşivi, Mufassal Tahrir defterinde (TD., nr. 130) Bozdoğan Aşireti teşekküllerinden olan Karadöneli cemaatine bağlı 1 seyyid nefer köyde perakende olarak kaydedilmiştir (Vrk 38 b.).
Türkler tarafından şahıs adı olarak da kullanılan Bozdoğan kelimesi, “gürz” anlamında olup yaygın bir şekilde kullanılmıştır. Bozdoğan cemaatinin bu ismi alması muhtemelen cemaatin başında “Bozdoğan” isimli bir aile ya da boy beyinin bulunmasından kaynaklanmıştır. Zira, Şikarî tarihinde; Bozdağan, Hoca Yunus, Turgut vs. isimler aynı adları taşıyan cemaatlerin boy beyleri olarak zikredilmektedir.
Karamanoğulları döneminde sadece Bozdoğanoğulları diye geçen bu cemaat hakkında, bölgenin Osmanlı tarafından fethedilip, tahrirlerinin yapılması ile birlikte daha kapsamlı bilgilere ulaşılabilmektedir. XVI. yüzyılda Bozdoğan teşekkülleri, İçel Sancağı’nın Silifke ve Gülnar kâzaları başta olmak üzere Mut, Ermenek ve Anamur’da kışlayıp, daha çok göller yöresine kadar uzanan Batı Toroslarda yaylamaktaydılar.
XVII. yüzyıldan itibaren Doğu Toroslara yönelen Bozdoğan teşekküllerinin büyük bir bölümünün kışlakları Karataş, Tarsus ve Adana’ya doğru kaymış ve adı geçen yerler XVIII. yüzyılda Bozdoğan teşekküllerinin ağırlık merkezi hâline gelmiştir.
992 (1584) tarihli deftere göre tespit edilen Bozdağan’a bağlı cemaat sayısı 22’dir.
17 Ramazan 1134 (1 Temmuz 1722) tarihli Bozdoğan Tahrir defterinde ise 58 cemaate ulaştıkları tespit olunmaktadır.
Cemaat sayısındaki artış Osmanlı Devleti’nin uyguladığı iskân ve sürgün siyasetinin bir sonucudur. Bir ölçüde bunların bölünüp dağılmaları cemaatlerin isimlerine de yansımıştır. XVI. yüzyıldaki mevcut teşekküllerin içinden çıkmalarına rağmen bulundukları yeni bölgede yaptıkları iş veya kethüda ya da boy beylerinin isimleri ile anılmaya başlamışlardır.
29 Rebiyülahir 1177 (6 Kasım 1763) tarihli 288 numaralı Karaman Kadı Sicili’nde; Lârende Kâzasına bağlı 29 köy arasında ismi geçmektedir (s. 89/2).
15 Rebiulahir 1188 (25 Haziran 1774) tarihinde Devlet merkezinden çeşitli sebeplerle gelen görevlilere ve ayrıca kazânın bazı hizmetleri için Karaman’dan yapılan masraflara mukabil karye halkından tahsil edilmek üzere; Karye-i Seyyidhasan’ın hissesine 8 kurûş vergi düşmüştür (KŞS., nr. 290, s. 28).
5 Safer 1189 (7 Nisan 1775) tarihinde 25 Rebiülahir 1188’den 5 Safer 1189’a kadar (5 Temmuz 1774- 7 Nisan 1775 arası) Karaman’da biliktiza yapılmış olan masraf mukabili Karye-i Seyyidhasan’a 200 kurûş vergi taksim edilmiştir (KŞS., nr. 290, s. 88).
3 Recep 1189 (30 Ağustos 1775) tarihinde Saferü’l Hayr’ı 5. gününden, Receb-i Şerîfinin başına gelinceye dek (7 Nisan 1775-28 Ağustos 1775 arası) Karaman’da biliktiza yapılmış olan masraf mukabili Karye-i Seyyidhasan’a 300 kurûş vergi taksim edilmiştir (KŞS., nr. 290, s. 114).
2 Şevval 1189 (26 Kasım 1775) tarihinde 41 bin akçe mehri en yüksek nikâh akdi Seyyidhasan karyesinden Elif bint-i Ömer ile Mehmed bin Hüseyin arasında olmuştur. Bu nikâh akdinin şahitleri; Nasuh Çelebi ile oğlu, Seyyid Abdülkadir, Abdulcelîl, Mahzar Ahmed’dir (KŞS., nr. 290, s. 169/6).
19 Zilhicce 1189 (11 Şubat 1776) tarihinde H. 1189 senesi Saferü’l-Hayr’ı 15. gününden, Zilhicce’nin 19. gününe gelinceye kadar (17 Nisan 1775-11 Şubat 1776) Devlet merkezinden çeşitli sebeplerle gelen görevlilere ve ayrıca kazânın bazı hizmetleri için Karaman’dan yapılan masraflara mukabil karye halkından tahsil edilmek üzere; Karye-i Seyyidhasan’a 220 kurûş vergi tahakkuk ettirilmiştir (KŞS., nr. 290, s. 126).
17 Safer 1190 (7 Nisan 1776) tarihinde Köse Osmân’ın oğlunun katledilmesi ile ilgili mahkemeye başvurmuştur: “Seyyidhasan karyesi ahalileri hakkında sadır olan buyruldudur;
Şeriat meab Lârende kadısı faziletlû efendi ve âyânı Çavuş-zâde es-seyyid el-hâc Abdurrahmân Ağa zide mecdehû sahib-i arzuhali hüsemalarıyla terafi’ü şer’ ve ihkak-ı hak, eğer ihkak-ı hak olunması mümkün değil ise tarafımıza ihzar eyleyüb, hakkı mümkin ise vukuu ve sıhhati üzere tarafımıza i’lam eyleyesin deyü.
Devletlû inâyetlû merhametlû efendim sultanım hazretleri sağ olsun arzuhal kulları budur ki, bu kulları İç-il sakinlerinden olup bundan akdem maktul oğlum Hâcı Mehmed kulları 800 kuruş ruğan-ı sade ve asel ve penayir yükledüp Karaman’a gelür iken Karaman karyelerinden Seyyidhasan karyesine geldikte karye-i mezbûr ahalileri oğlum kullarını kurşun ile urub katl ve yanında olan malı ve eşyalarını ahz eyledikte oğlumun refikleri olan devecileri kurtulub kuşad vermeleriyle merahim-i aliyyelerinden mercûdur ki, mübaşir kulları tayin buyrulup karye-i mezbur ahalilerini huzur-u devletlerine ihzar ve huzur-u alilerin de şer’an mürafaa ve hakkımı ihkak buyurmak babında emr-ü ferman sultanım hazretlerinindir. Bende-i Köse Osmân.” (KŞS., nr. 290, s. 135/1).
19 Receb 1190 (3 Eylül 1776) tarihinde 1189 senesi 19 Zilhiccesi’nden 19 Receb-i şerifi’ne kadar (10 Şubat 1776- 3 Eylül 1776) Karaman’da biliktiza yapılmış olan masraf mukabili Karye-i Seyyidhasan’dan 150 kurûş vergi ödemesi istenmiştir (KŞS., nr. 290, s. 153/1).
20 Zilhicce 1190 (30 Ocak 1777) tarihinde 19 Receb 1190’dan 20 Zilhicce 1190 (3 Eylül 1776-30 Ocak 1777) Karaman’ın biliktiza vaki olan masarifatı Karaman’da sakin ulemâ, sülehâ, âyân ve ahali meyanında hesap edilerek mahalle ve karyelere taksim edilmiştir. Buna göre Karye-i Seyyidhasan’a 220 kurûş vergi düşmüştür (KŞS., nr. 290, s. 163/2).
Sarıkavak Subaşısı Osmân-oğlu Koca Abdülkadir, yanında bulunan Mut Subaşısı Hâcı Bey-oğlu Ahmed, Karataş Subaşısı Abdülhalim-oğlu Hâcı Halîl, Bolacalı Yörük Cemaati Kethüdası Abdülkerim ve kendilerine bağlı 1.000’den fazla adamla, Lârende kazâsını istila dâiyesiyle” 18 Ramazan 1197 (17 Ağustos 1783) tarihinde saldırmıştır. Lârende Âyanı Çavuş-zâde Hacı Abdurrahmân Ağa’nın ve diğer birkaç kişinin hânelerini basarak mal ve eşyalarını yağmalamışlar; onun adamlarından ve Lârende ahâlisinden 15 kişiyi, ayrıca müderrislerden Abdülhalim Efendi ve Ahmed Efendi’yi öldürmüşlerdi. Bunun üzerine Mikdad Ahmed Paşa’nın, maiyetindeki 200 kadar askerle harekete geçtiğini haber alan âsiler, Lârende’nin güneyindeki sarp ve dağlık yerlerden geçerek şehre 1,5 saat mesafede olan Berun (Mesirun?) köyüne gelerek burada kuvvetlerini takviye edip, bazı savunma tedbiri de almışlardı. Fakat Ahmed Paşa’nın askerleri yetişmiş ve iki taraf arasında 3 saat süren çatışmada tutunamayan isyancılar, Lârende-Mut yoluna yakın ve engebeli arazide kurulu bulunan Balama ve Seyidhasan köylerinden de birkaç kişiyi öldürdükten sonra Öztemur köyüne varıp, burayı kendilerine karargâh ittihaz etmişlerdi. Bu durumda Mikdad Ahmed Paşa, İçel sınırına yakın ve dağlık bir alana tutunan isyancıların üzerine, sahip olduğu az sayıdaki kuvvetle varmanın muhtemel risklerini bildiğinden, geri çekilerek durumu Hükûmete rapor etmiştir.
İsyanın bastırılmasının zaman alması ve bu arada durumunu daha da sağlamlaştıran Abdülkadir Ağa ve adamları, Karaman-İçel arasındaki yolun kontrolünü ele geçirip, İçel tarafına giden tüccârın mal ve eşyalarına el koymaya başlamışlardı. Bu şekilde hadisenin günden güne büyüyerek, bölgedeki halkın günlük hayatını etkileyici boyutlara ulaştığına dair şikâyetler çoğalmıştır (BOA., AAD., nr. 4, s. 343).
27 Cemazeyilahir 1203 (25 Mart 1789) tarihinde Lârende Voyvodası Kamış-oğlu Hâcı İsmâ’îl Ağa, Rusya seferi için kendisinden istenen 500 nefer askeri toplayamamasını, Lârende Âyanı Osmân-oğlu Koca Abdülkadir’in Lârende’nin Seyidhasan ve Kozlubucak köylerine yaptığı baskın ve bazı tutuklamalara bağlamıştır (BOA., A.DVN.ŞKT., 2221/13).
7 Rebî-ül âhir 1245 (6 Ekim 1829) tarihinde Asâkir-i Mansûre-i Muhammediyye’den Lârende Kazâsına gönderilen askerler arasında Karye-i Seyyidhasan’dan Hüseyin-oğlu Salih bulunmaktadır (KŞS., nr. 296, s. 3.4).
Karye-i Seyyidhasan, senede bir def’a olmak üzere 1245 (1830) yılı için hâkim efendilere 8 kurûş ve mutâd kâtiplere 4 kurûş olmak üzere toplam 12 kurûş aidat veriyordu (KŞS., nr. 296, s. 14.1).
5 Zilhicce 1246 (17 Mayıs 1831) tarihinde rûz-i hızır i’tibâriyle yani Zi’l-hiccetü’ş-Şerîfenin beşinci gününe gelinceye kadar altı mâhda Karye-i Seyyidhasan’ın Der-Saâdete bildirilen masrafı 541 kurûştur (KŞS., nr. 296, s. 94.1).
15 Safer 1247 (26 Temmuz 1831) tarihinde Karye-i Seyyidhasan’dan Hâcı Mehmed-oğlu Abdullâh ve Koca Hüseyin-oğlu Salih, askere alınmıştır (KŞS., nr. 296, s. 86.2).
1256 (1840) yılı Temettü’ât defterinde Seyyidhasan Karyesi için; “Parekende tîmârı olub ba’zısını Ale’eddin Efendi ve ba’zısını sipâhiler ve bir mikdârını Hâcı Ağa ve bir mikdârını dahî Konya tarafından iltizâm olunarak rü’yet ve ta’şîr oluna geldiği” ifadeleri kullanılmıştır.
Karyedeki hâne reisleri ve meslekleri; Abdülkâdir-oğlu Alî (çiftçi), Kara Halîl-oğlu Alî (çiftçi), Velî-oğlu Köse Süleymân (çiftçi), Deli Süleymân-oğlu Mustafâ (çiftçi), Koca Mustafâ-oğlu Mehmed (çoban), Kırış Hasan-oğlu İbrâhîm (çiftçi), Cırık Abdullâh-oğlu İlyas (çiftçi), Kethüda Ahmed-oğlu Abdullâh (çiftçi), Abdurrahmân-oğlu Hâcı (çiftçi), Abdülcelîl-oğlu Salîh (çiftçi), İbrâhîm-oğlu Kara Mehmed (çiftçi), Hasan-oğlu Ya’kûb (eytâm), Kırış Hasan-oğlu Mûsâ (çiftçi), Turman Süleymân-oğlu Mehmed (çiftçi), Deli Hasan-oğlu Velî (çiftçi), Vezir Hüseyin-oğlu Ahmed (çiftçi), Koca Süleymân-oğlu Osmân (mecnûn), Mehmed-oğlu Mustafâ (eytâm), İbil Mustafâ-oğlu Osmân (çiftçi), Kertmenli İbrâhîm-oğlu Mehmed (çiftçi), Cırık Abdurrahmân-oğlu Alî (çiftçi), Cırık Abdurrahmân-oğlu Mehmed (çiftçi), Mustafâ-oğlu Kara Mehmed (çiftçi), Kırış İsmâ’îl-oğlu Ömer (ırgat), Süleymân-oğlu İbrâhîm (çoban), Koca İbiş-oğlu Osmân (ırgat), Molla Mehmed-oğlu İsmâ’îl (eytâm) ve Memiş-oğlu Abdülkerîm’dir (çiftçi).
29 hâneye sahip Seyyidhasan Karyesi’nde; 19 adet bargir (beygir), 2 adet esb (at), 77 adet ganem (koyun), 35 adet inek, 226 adet keçi, 37 adet merkeb, 52 adet öküz, 19 adet tana, 1 adet tay, 2 adet zenbûr (arı) kovanı, 160 dönüm ednâ tarla, 7 dönüm hâlî tarla ve 153 dönüm mezrû tarla kayıtlıdır.
Karyenin emlâk kıymeti 692 kuruş, hayvân kıymeti 17.250 kuruş, temettü’âtı 4.300 kuruş, genel yekûnu 22.242 kuruş, hâne başı ortalama gelir 767 kuruş, tekâlifi 2.085 kuruştur (Başbakanlık Osmanlı Arşivi, ML. VRD. TMT. Defter no: 10442, s. 242-245).
1312-1317 (1897-1901) yılları 323 Numaralı Karaman Şer’iyye Sicili’nde Seyyidhasan Karyesi’nden ismi geçenler şunlardır: “Hasan bin Ya’kûb, Emine bint-i Halîl, Mustafâ bin Hüseyin, Fâtıma bint-i Süleymân, Mehmed Alî bin Mustafâ, Râziye bint-i Hüseyin, Durmuş bin Mehmed, Şerîfe bint-i Ömer, Âyşe bint-i Mehmed, Süleymân bin Hüseyin, Sâfiye bint-i Durmuş, Alî bin Abdülkerîm, Emine bint-i Hasan, İbrâhim bin Mûsâ, İmiş bint-i Alî, Mustafâ bin Mustafâ, Sâfiye bint-i Abdülkâdir, Mustafâ bin İbrâhim.”
Köy, 1338’de (1922) Konya Vilâyeti Sıhhiye Müdürü Dr. Nazmi Azmi Bey [SELCEN, 1303 (1887), Arapgir, Malatya-1945, İstanbul] tarafından kaleme alınan “Türkiye’nin Sıhhi-i İçtimai Coğrafyası-Konya Vilâyeti” kitabında, Seyithasan Köyü, Konya Vilâyeti, Karaman Kazası, Merkez Nâhiyesi’ne bağlı köy olarak geçmektedir.
Sapancalı Muallim H. Hüsnü Bey [SAVAŞÇIN, 1309 (1893), Sapancalı, Sakarya-1958, ?]; 1338 (1922) yılında kaleme aldığı “Karaman Ahval-i İçtimâiyye Coğrafiyye ve Tarihiyyesi” isimli kitabında, Merkez kazâya bağlı Seyyidhasan Köyü’nün Merkez kazâya 3 saat mesafede olduğunu kaydetmiştir.
1928 yılında eski Türkçe alfabe ile yayınlanan “Son Teşkilat-ı Mülkiye’de Köylerimizin Adları” isimli kitapta Seyithasan Köyü; Konya Vilayeti, Karaman Kazası, Merkez Nâhiyesi köyleri arasında zikredilmiş ve eski Türkçe harfler ile “سيد حسن”, Lâtin harfleriyle “Séïd hassan” şeklinde ifade edilmiştir.
Köy, Konya ili, Karaman İlçesi, Merkez Bucağı’na bağlı iken, 15 Haziran 1989 tarihinde kabul edilen “3578 sayılı 4 il ve 5 ilçe Kurulması Hakkında Kanun” ile Karaman İli, Merkez İlçesi, Merkez Bucağı’na bağlanmıştır (21 Haziran 1989 tarihli ve 20202 sayılı Resmî Gazete).
Karaman’ın mahalle, kasaba ve köylerinin tarihçesini araştıran ve bunu kitabında yayınlayan Durmuş Ali GÜLCAN [1319 (1904), Karaman-1996 Karaman], vaktiyle ormanlık olan köye ait pınarın yakınına Seyyid Hasan aşiretinin XIX. yüzyılın sonlarına doğru yerleşip, çoğaldıklarından bahsetmektedir.
GÜLCAN, köyün doğusunda bir tepe üzerinde önemli bir ziyaretgâh olan “Musa Dede”nin mezarının bulunduğunu kaydetmektedir.
Köyün “Karalar Öreni” denilen yerde rastlanan kalıntılardan (düzgün taşlardan inşa edilmiş bina kalıntıları ve temelleri) bu yerin vaktiyle çok mamur bir köy olduğu sonucuna varan GÜLCAN, bu örenin Karamanoğulları döneminden kalan metruk bir köy olma ihtimâli üzerinde durmaktadır.
Tavşanlı Köyü, XIX. yüzyılın sonlarına kadar köyün çiftliği idi. Burada oturan Hâcı Abdurrahmân ve kardeşi Durmuş Alî tarafından köyden ayrılarak bağımsız bir köy hâline getirmişlerdir.
GÜLCAN köylülerin Manavlı ve Çardaklar mevkilerinde çiftlik damları olduğunu ve buranın Siyâhser Tekkesi’nin vâkfı olduğundan bahsetmektedir.
GÜLCAN, ayrıca köyün Buyuntu (Ağaçyurdu) Köyü ile sınırının güney tarafındaki engin yöreye “Kaplânlı” adının verildiğini ve çok sık ormanlık olan burada kaplânların yaşadığını aktarmaktadır.
1246 (1831) tarihli Lârende Nüfus Defteri’nde (COA, Nfs. d 3451); Seyyidhasan Köyü, 23 hanede 52 kişi olarak kayıtlıdır.
1256 (1840) yılı temettü’ât defterinde 29 hânede 75 erkek olarak kayıtlıdır. Buna göre nüfusunun 150-174 kişi olduğu tahmin edilmektedir.
1314 (1896) yılı Konya Vilâyeti Salnâmesi’ne (İl Yıllığı) göre 35 hânede 140 kişidir.
Köy, 1320 (1904) yılında 240 kişi olarak sayılmıştır.
Sapancalı Muallim H. Hüsnü Bey, 1338 (1922) yılında köyün nüfusunu 40 hâne, 215 kişi olarak kaydetmiştir.
1341 (1925) yılında yapılacak mebus (milletvekili) seçimi için hazırlanan nüfus defterine göre nüfusu 397’dir.
Köy; 1935’de 303, 1940’de 350, 1945’de 349, 1950’de 429, 1955’de 399, 1960’da 454, 1965’de 494, 1970’de 489, 1975’de 389, 1980’de 327, 1985’de 313, 1990’da 263 ve 2000’de 155 kişi olarak sayılmıştır.
Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK) tarafından 2007 yılında geçilen Adrese Dayalı Nüfus Kayıt Sistemi’ne (ADNKS) göre köyün nüfusu 131 kişidir.
2008’de 129, 2009’de 120, 2010’de 117, 2011’de 108, 2012’de 103, 2013’de 96, 2014’de 116, 2015’de 103, 2016’da 106, 2017’de 109, 2018’de 123 ve 2019’da 115, 2020’de 121 ve 2021’de 140 kişi olarak tespit edilmiştir.
Köydeki sülâleler ve aldıkları soyadlar: Apilin çocukları (Gön), Bademler (Badem), Bilal’ınsarının çocukları (Şen), Birtekler (Birtek), Canavarlar (Kurt), Ceritlibayramlar (Eser), Cicimuammer’in çocukları (Güner), Çürükler (Uyar), Dinçerler (Dinçer), E.Mehmed’in çocukları (Kaya), Güdülbayram’ın çocukları (Kopçal), Keklikler (Yalnız), Kırali’nin çocukları (Göleç), Kocaahmad’ın çocukları (Gönal), Kocadekenin çocukları (Coşkun), Koraşlar (Koraş), Kömürcüler (Özdemirliler de denilmektedir, Yılmaz), Köseler (Çetin), Osmanlı’nın oğlu (Yaylı), Suluhalil’in çocukları (Önner), Süleymanlılar (Uysal), Tıkıdığın uşakları (Yıldız), Topalahmad’ın çocukları (Demir), Topalarif’in çocukları (Dokay, Mercan, Topal) ve Ümmetin uşakları’dır (Kıvrak).
89 seçmeni olan Seyithasan Köyü’nde 1 Kasım 2015 günü yapılan 26. Dönem Milletvekili Genel Seçimleri’nde 87 seçmen 1403 numaralı sandıkta oy kullanmıştır. 86 oy geçerli sayılırken, 1 oy geçersiz sayılmıştır.
Seyithasanlılar, 61 oyla en fazla AK Parti’yi tercih etmişlerdir. MHP 8 oy ve CHP 10 oy almıştır. HDP’ye ise hiç oy çıkmamıştır.
16 Nisan 2017 tarihinde yapılan Cumhurbaşkanlığı hükûmet sistemine geçişi öngören halk oylaması (referandum) sonuçlarına göre; Seyithasan Köyü’nde %73,42 oranında “evet” ve %26,58 oranında “hayır” çıkmıştır.
Köyün muhtarı, Ömer KIVRAK’tır [irtibat numarası: 0(545) 629 65 32].
Köyün azaları; Mustafa KORAŞ, Ali GÖN, Recep KIVRAK ve Ahmet DOĞAN’dır.
Köyün eski muhtarları; Recep DİNÇER (2004-2019), Cemal DOKAY (2002-2004), Musa ÇETİN (1999-2002), Hüseyin ŞEN (1994-1999), Mücahit YILMAZ (1992-1994), Sami ŞEN (1989-1991), Osman YAYLI (1984-1989), Ali İhsan GÖLEÇ (1977-1984), Mevlüt KURT (1974-1977), Mehmet GÜNAL (1973), Selahattin ŞEN (1972-1973), Süleyman UYSAL (1970-1971), Mustafa BİRTEK (1968-1969), Nuri ŞEN (1966), Hüseyin KAYA (1965-1966), Rafet YILMAZ (1964-1965), Hacı DİNÇER (1963-1964), Hüseyin ÇETİN (1962), Mehmet ELMAS (1957-1960), M. ali YILMAZ (1954-1956), Hüseyin ÇETİN (1952), Ali KIVRAK (1951), Süleyman UYSAL (1951), Hüseyin ÇETİN (1949), Hüseyin ÇETİN (1949), Salih GÜLEÇ (1947-1949), Süleyman YILMAZ (1943), Mehmet BİRTEK (1942) ve Osman KURT’tur (1941).
Köyün geçim kaynağı tarım ve hayvancılıktır. Köyde buğday başta olmak nohut, arpa, üzüm, Macar fiği, aspir, elma, yulaf, çerezlik ayçiçeği, kiraz, domates, ceviz, fasulye, hıyar ve armut gibi ürünler yetiştirilmektedir.
Köyde 118,309 dekar alan nadasa bırakılmaktadır.
Köyde 575 adet koyun ve 228 adet keçi olmak üzere toplam 803 adet küçükbaş hayvan varlığı bulunmaktadır. 188 adet arı kovanı mevcuttur.
Köyün 853,2539 hektar mera varlığı bulunmaktadır. 51,1 dekar harmanyeri mevcuttur.
Köyün kadastrosu 11 Aralık 1978 tarihinde kesinleşmiştir. Köy; “orman bitişiği köy” kapsamında olup, 474,2014 hektar orman varlığı bulunmaktadır.
Köyün mevkileri; Arılıkboğazı, Çamlıca, Çardaklar, Çardaklılar, Kanlıyokuş, Kocakoyak, Kocatepe, Köyiçi, Köyönü, Manavlar, Manavlı, Ortakuyu ve Ören’dir (İsayeri).
Köyün kargir câmisi bulunmaktadır.
Köyün iki derslikli ve iki lojmanlı ilkokulu 1965 yılında yapılmıştır. Köyde genç nüfus azaldığından öğrenciler, 15 yıldır Karaman merkeze taşınmaktadır.
Köyün içme suyu köyün yakınındaki menbadan cazibeli olarak depoya aktarılmakta ve köy şebekesine dağıtılmaktadır. Ancak kanalizasyon şebekesi vardır.
PTT şubesi ve PTT acentesi yoktur. Sağlık ocağı ve sağlık evi yoktur. Köye ulaşımı sağlayan yol asfalt olup köy içi yolları parke taşı ile kaplanmıştır.
BİBLİYOGRAFYA:
Alpaslan Demir, XVIII. Yüzyılın İlk Yarısında Bozdoğan Cemaatlerinin Demografik ve Ekonomik Durumu Üzerine Bir Araştırma (1722 tarihli TK.KKA.TD 130’a Göre), s. 110; Ahmet Cengiz, Karaman tarihi (XVIII. Yüzyıl), Konya 2014, s. 128; Doğan Koçer, Karaman Temettü’ât Defterleri, Karaman 2007, c. I, s. 74, 75, 231, 237, 242; c. II, s. 222-228; Sevda Gürbüz, 296 Numaralı Karaman Şer’iye Sicili Çerçevesinde 1829-1832 Yılları Arasında Karaman’da Sosyal, İdarî ve Hukukî Hayat, (Selçuk Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Basılmamış Yüksek Lisans Tezi), Konya 2009, s. 49, 76, 272, 296; Ensar Köse, Âyanlar Çağında İçel Sancağında Sosyal Hareketlilik, İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Basılmamış Doktora Tezi, İstanbul 2013, s. 386, 392; Alaattin Aköz, 323 Numaralı Karaman Şer’iyye Sicili 1897-1901 (R. 1312-1317), Konya 2012, s. 43, 52, , 56, 64, 65, 85, 87, 91, 94, 116 ; Hatem Aka, H. 1186-1190 (M. 1772-1776) Tarihli 290 Numaralı Karaman Şer’iye Sicil Defterinin İncelenmesi (Selçuk Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü Basılmamış Yüksek Lisans Tezi), Konya 1994, s. 78, 81, 85, 89, 92, 94, 156, 159; Şeyda Taşdemir, 1831 Tarihli Lârende (Karaman) Nüfus Defteri’nin Değerlendirilmesi, Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü (Basılmamış Yüksek Lisans Tezi), Konya 2019, s. 14; Son Teşkilat-ı Mülkiye’de Köylerimizin Adları, Dahiliye Vekaleti, İstanbul 1928, s. 853; Durmuş Ali Gülcan, Karaman Mahalle, Kasaba ve Köyleri Tarihçesi, Karaman 1989, s. 293, 294; Abdullah Uysal, Necati Alodalı, Musa Demirci, Dünü, Bugünüyle Karaman Kültür-Tarih-Coğrafya, Konya 1992, s. 178; Sapancalı H. Hüsnü Bey, Karaman Ahval-i İçtimâiyye Coğrafiyye ve Tarihiyyesi (1338 R./ 1341 H.), Yayına Hazırlayan: İbrahim Güler, Ankara 1993, s. 72; Nazmi Selcen, Türkiye’nin Sıhhi-i İctimâi Coğrafyası Konya Vilayeti, Yayına hazırlayan ve sadeleştiren: Mehmet Karayaman, Konya 2009, s. 80; İçişleri Bakanlığı, İller İdaresi Genel Müdürlüğü, Köylerimiz (1 Mart 1968 gününe kadar), Ankara 1968, s. 475; Orman İçi ve Orman Bitişiği Köyler ve Belediyeler, Tarım ve Köyişleri Bakanlığı, Tarımsal Üretimi Geliştirme Genel Müdürlüğü, Ankara 2003, s. 378; https://biruni.tuik.gov.tr/medas/?kn=95&locale=tr erişim tarihi: 05.02.2016; http://karaman.gov.tr/il-mahalli-idareler-mudurlugu erişim tarihi: 19.02.2016; http://www.resmigazete.gov.tr erişim tarihi: 19.02.2016; https://sonuc.ysk.gov.tr erişim tarihi: 07.02.2016; http://bucivar.com/karaman/merkez/seyithasan erişim tarihi: 27.01.2017.
Uğur ERKÂN.
