Karaman merkeze bağlı köy.

Köy, Karadağ’ın güney eteğinde çıplak arazi üzerinde kurulmuştur.

Köyün bulunduğu yerin rakımı (deniz seviyesinden yüksekliği) 1.031 m’dir.

37° 23′ 6,939” kuzey ve 33° 14′ 55,5396” doğu koordinatlarında yer alan köy, Madenşehri, Çoğlu, Osmaniye (Yassıören), Hamidiye (Soğla) ve Kılbasan köyleriyle komşudur.

Karaman’ın kuzeyinde yer alan köy 22,8 km uzaklıktadır.

Sınırları itibari ile geniş bir alanı kaplayan köyün hem ovada, hem de Karadağ’da arazisi bulunmaktadır.

Köye 8 km’den az 4 köy bulunmaktadır. Osmaniye (Yassıören) 4,46 km, Çoğlu 6,88 km, Beydili 6,98 km ve Hamidiye (Soğla) 7,7 km’dir.

Antik çağlarda “Isauria” adı verilen bölge Laranda’nın batısında Lykaonia ile Pisydia arasındaki ana yoldan 21 km içerideki Dinek Köyü’nden başlamaktadır.

Dinek Höyüğü (Tescil ve Karar No: 20.02.2015-2605); köy yerleşim alanı içinde kalmaktadır. 75x75x10 m boyutlarındadır. Günümüzde de köy yerleşimi devam ettiğinden, höyük üzerinde hâlen kullanılan bir cami ve kerpiç evler bulunmaktadır. Höyük, İlk Tunç Çağı yanında Demir Çağı, Roma ve Bizans dönemlerine ait seramik malzemesi vermiştir. Ayrıca höyük üzerinde ve çevresinde höyüğe ait birçok mimarî parçaya da rastlanmıştır.

Karadağ’ın en yüksek yeri olan Mahalaç Tepesi’nin (2.288 m) doğu eteğinde “Asamadi” adı verilen ve Dinek köylülerinin yayla olarak kullandıkları bir saha bulunmaktadır. “Asamadi” adının nereden geldiği bilinmemekle birlikte burada da Mahalaç’ta olduğu gibi dinî yapılar ve sarnıçlar yer almaktadır.

Sise/ Sisan/ Sisanın/ Sisnin/ Sıranlı Höyük (Tescil ve Karar No: 13.11.1980-A-2461); 500x250x25 m boyutlarında yayvan bir höyüktür. Sathında Antik döneme ait yapı izleri ve kalıntılar görülen höyükte Demir Çağı, Roma ve Bizans dönemine ait seramik parçalarına da rastlanmıştır. Ayrıca değirmen taşı ile eşik taşı olabilecek mimarî blok kalıntıları bulunmaktadır. Höyük nekropol sahasında 1 Roma lâhiti (Envanter No: A.4074) ile ostetek gövdesi (Envanter No: A.4075) Karaman Müzesi’nde koruma altına alınmıştır.

XVI. asırda Lârende kazâsında yerleşme ve nüfusu araştıran Osman GÜMÜŞÇÜ, Dinek’i “Yârımcadinek” ile eşleştirmiştir [BOA., TD., nr. 40, s. 928, sene 906 (1500); TD., nr., 415, s. 175, sene 948 (1541); TK., nr., 113, v. 170 b., sene 992 (1584)].

Ayrıca, Sise/ Sisanın/ Sisnin/ Sıranlı Höyük [BOA., TD., nr. 40, s. 968, sene 906 (1500); TD., nr., 415, s. 181, sene 948 (1541); TK., nr., 415, v. 118 b., sene 992 (1584)].

Köy, III. Murat Hân çağında [29 Ramazan 981 (22 Aralık 1574)- 5 Cemazeyilevvel 1003 (16 Ocak 1595)] Karaman dolayları köy adlarının yazıldığı defterde; mezra olarak geçmektedir.

1174-1177 (1760-1764) yılları arası 288 numaralı Karaman Kadı Sicili’nin 89/2 sayfasında; Konya Sancağı, Karaman Kazâsı’na bağlı Kılbasan’la birlikte 29 karye arasında ismi bulunmamaktadır.

1256 (1840) yılı Temettü’ât defterinde “Zirde maharrer olan mezra’alar (Davda, Mercik, Eminler, Sarılar, Karlı, Kandalı, Sise, Kaba Hasan ve Kucur) bundan yüzelli yıl mukaddem (önce) karye (köy)  iselerde ahâlîleri perakende (dağılmış) ve perişan olub yerleri hâlî (boş) ve arâzîleri mu’attal kalmış olduğundan bir miktarını iş bu Kılbasan ahâlîleri zira’at ide geldikleri.” (BOA., ML., VRD., TMT., nu: 10442, s. 110-130).

İngiliz Seyyâh Edwin John DAVIS (1826-1901), Karadağ’a giderken Kılbasan’dan yarım saatlik mesâfede sadece kaba taş kalıntılarına rastlanmış, “Agathos, hepsinin en aşağısındayken Abeadae’nin ilk sırasına çıktı” ifadeleri geçen kitâbeden buranın antik bir köy harabesi olduğunu ve adının “Abeadae” olduğunu çıkartmıştır.

DAVIS’in taifine en müsait yerleşim Kılbasan ile Dinek arasında Kılbasan’ı geçtikten sonra anayolun yaklaşık 1 km sağında yer alan Sisan Höyük’tür.

Karaman ve köylerini araştıran ve bunu kitabında yayınlayan Durmuş Ali GÜLCAN [1319 (1904), Karaman-1996 Karaman], köyün etrafında gayri İslâmî mezarların bulunduğunu kaydetmektedir. GÜLCAN, “Kıraç veya Horasan harçlı bina temellerine sık sık rastlanıyor. Yine buralarda 5 ve hatta daha fazla metreküp istiaplı büyük şarap küpleri bulunuyor ki, Seyyah DAVİS’in gördüğü şehir harabesi buralarda olmasını ispatlıyor. Dinek-Çoğlu arasındaki İbrâhim Höyüğü’nde de ince sanat eseri çanak kırıntılarına çok rastlanıyor ki; bu höyüğün olduğu yerde bir iskân yeri olmalıdır.” demektedir.

Karaman imâretine ait olmak üzere bu İbrâhim Höyüğü semtinde vakıf arazileri vardır.

1312-1317 (1897-1901) yılları 323 Numaralı Karaman Şer’iyye Sicili’nde Dinek Karyesi’nden ismi geçenler şunlardır: “Fâtıma bint-i Abdullâh, Fâtıma bint-i Mehmed, Mehmed bin İsmâ’îl, Ayşe bint-i Mehmed, Alî bin Mehmed, Fâtıma bint-i Alî, Memiş bin Mustafâ, Fâtıma bint-i Süleymân, Alî bin Memiş.”

17 Rabiulahir 1324 (10 Haziran 1906) tarihli veraset tespiti davasında Dinek Karyesi’nden Bekir-oğlu Mustafâ, Himmet oğlu Mehmed, Hâcı Hüseyin oğlu Mehmed, Ahmed oğlu Yûsuf, Dinek karyesi imâmı Hâfız Velî, muhtâr-ı evveli İsmâ’îl, muhtâr-ı sanisi İsmâ’îl Hakkı ve azası Durmuş Alî ibn Mustafâ adları geçmektedir (319 Numaralı Karaman Şer’iyye Sicili, numara: 162, s. 115/2)

21 Şa’bân 1324 (10 Ekim 1906) tarihli bir verâset davasında Dinek karyeli Memiş-oğlu Mahmûd nam kimseden bahsedilmektedir (319 Numaralı Karaman Şer’iyye Sicili, numara: 209, s. 148/2).

Dinek yöresine Türk obaları yerleşmiş ancak Soğla bataklığında sivrisineklerden barınamamışlar ve köy dağılmıştır.

Dinek’in bugünkü halkı; Toroslardan (Mersin’in Arslan köyü, Ermenek, Hadim, Bozkır) ve Hotamış halklarından kendi yurtlarında çeşitli sebeplerle barınamayarak Karadağ’ı mesken tutanlardan olup, 1296-1301 (1880-1885) yılları arasında su kıtlığı nedeniyle dağın eteğindeki ören üzerine yeniden evler yapıp, yerleşmişlerdir.

Diğer bir söylentiye göre de bu öreni daha önce Kamenililer sahiplenmişler, ancak sivrisinekten barınamayıp, asıl köylerine yerleşmişlerdir.

Konya Vilâyeti Sıhhiye Müdürü Dr. Nazmi Azmi Bey [SELCEN, 1303 (1887), Arapgir, Malatya-1945, İstanbul] tarafından 1338 (1922) yılında tarafından kaleme alınan “Türkiye’nin Sıhhi-i İçtimai Coğrafyası, Konya Vilâyeti” adlı eserde; Dinek, Konya Vilâyeti, Karaman Kazâsı, İbrala Nâhiyesi’ne bağlı köy olarak geçmektedir.

1928 yılında eski Türkçe alfabe ile yayınlanan “Son Teşkilat-ı Mülkiye’de Köylerimizin Adları” isimli kitapta Kılbasan; Konya Vilayeti, Karaman Kazası, Merkez Nahiyesi köyleri arasında zikredilmiş ve eski Türkçe harfler ile “ينك د”, Lâtin harfleriyle “Dinek” şeklinde ifade edilmiştir.

Köy, Konya İli, Karaman İlçesi, Kılbasan Bucağı’na bağlı iken, 15 Haziran 1989 tarihinde kabul edilen 3578 sayılı 4 il ve 5 ilçe Kurulması Hakkında Kanun gereğince Karaman İli, Merkez İlçe, Kılbasan Bucağı’na bağlanmıştır (21 Haziran 1989 tarihli ve 20202 sayılı Resmî Gazete).

Ülkemizde “Dinek” isminde 4 adet mahalle (Eskişehir; Sivrihisar ve Mihalıççık, Konya-Kulu ve Antalya-Alanya ilçe merkezlerinde) bulunmaktadır .

Konya İli Çumra ilçesine bağlı bucağın adı “Dinek”tir.

GÜLCAN [1319 (1904), Karaman-1996 Karaman), köyün bulunduğu yerin bir kervan yolu veya göçebe âşiretlerinin geliş geçiş güzergâhları üzerinde bir mola verme ve dinlenme yeri olduğunu köyün ileri gelenlerinin deyişlerine dayandırmaktadır.

GÜLCAN, “Dinlek” veya “Dinnek” denilen yöreye zamanla “Dinek” denildiğini ifade etmektedir.

Dinek (-ği); Güncel Türkçe Sözlük’te, dinlenmek için durulan yer anlamı verilmektedir.

Türkiye Türkçesi Ağızları Sözlüğü’nde “dinek”e itaatsiz, inatçı, dik kafalı; boynuzları dik ve sivri olan hayvan; dalları kurumuş ağaç gövdesi; konak, mola verilecek yer ve değnek, sopa anlamları verilmiştir.

XIV. yüzyılda [737 (1337)] Bozok koluna bağlı Dulkadiroğulları beyliği içerisinde yer alan aşiretler, irili ufaklı 700’e yakın cemaatten oluşuyordu. Bunların içerisinde “Karamanlu-yi Dinek” obasını barındıran Dokuz-Bişanlu (Dokuz) aşireti de bulunuyordu.

936 (1530) yılı kayıtlarına göre Maraş sancağında Aladinek adında bir nâhiye ismine rastlanmaktadır.

Anadolu’da Türkmen ve Yörükleri araştıran Orhan SAKİN, XVI. yüzyılın sonlarında Boz-ok livasının Boz-ok kazasında “Dinek kabilesi”nden (BOA., TD., nr., 998, s. 635) ve aynı livanın Keskün nahiyesinde “Karamanlu-yi Dinek kabilesi”nden (BOA., TD., nr., 998, s. 616) bahsetmektedir. Bu kabilelere mensup Mihmadlu cemaatleri Maraş, Erzincan, Sivas, Kütahya, Divriği, Bozok, Diyarbekir, Ankara, Kayseri gibi yerlerde yaşamakta olup tamamı Avşar boyuna mensuptu.

XVII. yüzyılda Antep bölgesinde yerleşmiş Oturak-Kızıklar, Kara-Dinek adlı köyde yaşıyorlardı.

III. Murat Hân çağında [981 (1574)- 1003 (1595)] Karaman dolayları köy adlarının yazıldığı defterde; mezra olarak geçen Dinek’te yalnızca 11 kişinin kaydı bulunmaktadır.

Köy, 1314 (1896) yılı Konya Vilâyeti Salnâmesi’ne (İl Yıllığı) göre 61 hâne ve 270 kişidir.

Sapancalı Muallim Hüsnü Bey [1309 (1893), Sapancalı, Sakarya-1958, ?]; 1338 (1922) yılında kaleme aldığı “Karaman Ahval-i İçtimâiyye Coğrafiyye ve Tarihiyyesi” isimli kitabında, İbrala Nâhiyesi’ne bağlı olan Dinek’in nüfusunu 45 hâne ve 121 kişi olarak kaydetmiştir.

1341 (1925) yılında yapılacak olan mebus (milletvekili) seçimi için hazırlanan genel nüfus defterine göre 293’dür.

1935 genel nüfus sayımında 416, 1940’da 509, 1945’de 472, 1950’de 569, 1955’de 683 ve 1960’da 778 olarak sayılmıştır.

1965’de 807 olan nüfusu, 1970 yılı sayımında 791’e düşmüştür. 1975’de 603, 1980’de 603, 1985’de 543, 1990’da 445, 2000’de 329’dur.

TÜİK tarafından 2007 yılında geçilen Adrese Dayalı Nüfus Kayıt Sistemi’ne (ADNKS) göre köyün nüfusu 236 kişidir.

2008’de 253, 2009’da 226, 2010’da 207, 2011’de 193, 2012’de 180, 2013’de 180, 2014’de 180, 2015’de 174, 2016’da 172, 2017’de 163, 2018’de 180 ve 2019’da 179 kişi olarak tespit edilmiştir.

Bu gün Avrupa’da 100 hâne, Türkiye’nin değişik şehirlerinde ise 200 hâne Dinekli bulunmaktadır.

Köydeki sülâleler ve aldıkları soyadları; Abdiler (Efrekten gelip yerleşmişler, Aydoğdu soyadını almışlar), Altılar (Silifke’den gelip yerleşmişler, Soysal soyadını almışlar), Berberler (Hadim’den gelmişler, Sağkaya soyadını almışlar), Bozahmetler (Demirel), Büğülüahmetler (Demir), Civcikler (Madenşehri Köyü’nden gelmişler, Aydoğdu soyadını almışlar), Çınarmemet (Fiderişten Köyü’nden gelmişler, Çınar soyadını almış), Çiftçimemed’in çocukları (Ermenek’ten gelmişler, Çiftçi soyadını almışlar), Çolakdurmuşlar (Çakar), Çolakhaceliler (Karacaören Köyü’nden gelmişler, Ekinci soyadını almışlar), Dağlıabdurrahmanlar (Bozkır’dan gelip yerleşmişler, Atay soyadını almışlar), Dağlımustafalar (Bozkır’dan gelmişler, Uğur soyadını almışlar), Dağlıoğluları (Bozkır’dan gelmişlerdir, Altay soyadını almış), Dalkıranlar (Kılbasan Köyü’nden gelmişler, Bozan soyadını almışlar), Deliosmanlar (Madenşehri Köyü’nden gelmiş, Yılmaz soyadını almışlar), Fakılar (Hadim Kızılcağar Köyü’nden gelmişler, Serin soyadını almışlar), Hacıahmetler (Hadim’den gelmişler Çelik soyadını almışlar), Hacımemişler (Ayçiçek), Hacıveliler (Temürcü), Irazınhacılar (Hadim’den gelmişler, Temür soyadını almışlar), İbramonbaşılar (Eğilmez Köyü’nden gelmişler, Çiftçi soyadını almışlar), Karaavradınoğulları (Bekrem), Karamusanın İsmailler (Baran), Karaoğlanlar (Madenşehri Köyü’nden gelmişler, Yürük soyadını almışlar), Kelaliler (Uzunkuyu Köyü’nden gelmişler, Tığlı soyadını almışlar), Kelçavuşlar (Eğilmez Köyü’nden gelmişler Atay soyadını almışlar), Kırıtosmanlar (Yılmaz), Kördurmuşlar (Silifke’den gelmişler, Kahraman soyadını almışlar), Köseler (Madenşehri Köyü’nden gelmişlerdir, Ertanrıverdi soyadını almışlar), Kösememetler (Madenşehri Köyü’nden gelmişler, Köksal soyadını almışlar), Kulahmetler (Kameni Köyü’nden gelmişler, Çiftçi soyadını almışlar), Memedeminler (Kameni Köyü’nden gelmişler, Öztürk ve Türkan soyadını almışlar), Memetonbaşılar (Hadim’den gelmişler, Yalçın soyadını almışlar), Sarıhocalar (Seydişehir’den gelmişler, Karakuş soyadını almışlar), Seyitosmanlar (Ermiş), Şıhlar (Aslantaş, Erkin), Şükrüler (Erzurum’dan gelmişler, Eraydın soyadını almışlar), Topalhacıeliler (Karacaören Köyü’nden gelmişler, Sözgen soyadını almışlar), Tuluklar (Beydilli Köyü’nden gelmişler, Sayan soyadını almışlar), Yarımosmanlar (Asenakutlu), ve Zülfikaroğulları’dır (Kırıtlar da denilmektedir, Bakır soyadını almışlar).

Köyün medar-ı iftihârı Çanakkale şehididir. Piyade Er Alî-oğlu Ahmed (R. 1306/ M. 1890- R. 19 Haziran 1331/ M. 2 Temmuz 1915); Birinci Cihân Harbi, Çanakkale Cephesi, Seddülbahir Muharebesi’nde şehadet şerbetini içmiştir.

134 seçmeni olan Dinek Köyü’nde 1 Kasım 2015 günü yapılan 26. Dönem Milletvekili Genel Seçimleri’nde 123 seçmen 1352 numaralı sandıkta oy kullanmıştır. 119 oy geçerli sayılırken, 4 oy geçersiz sayılmıştır.

Dinekliler, 88 oyla en fazla AK Parti’yi tercih etmişlerdir. MHP 14 oy ve CHP 12 oy almıştır. HDP’ye ise hiç oy çıkmamıştır.

16 Nisan 2017 tarihinde yapılan Cumhurbaşkanlığı hükûmet sistemine geçişi öngören halk oylaması (referandum) sonuçlarına göre; Dinek Köyü’nde %70,73 oranında “evet” ve %29,27 oranında “hayır” çıkmıştır.

Köyün muhtarı; Kadir BEKREM’dir (irtibat numarası: 0546 519 31 82).

Köyün azaları; , Mustafa ERTANRIVERDİ, Hacı ERMİŞ, Muhammet ÇİFTÇİ ve Mustafa KAHRAMAN’dır.

Köyün eski muhtarları; Mehmet ERTANRIVERDİ (2004-2019), Ahmet SAĞKAYA (1999-2004), Ali ÇELİK (1994-1999), Ahmet SAĞKAYA (1987-1994), Duran ÇİFTÇİ (1984-1987), Ramazan YALÇIN (1977-1984), Duran ERAYDIN (1975-1976), Hüseyin ÖZTÜRK (1971-1974), Kazım ARSLANTAŞ (1970-1971), Durmuş AYÇİÇEK (1968-1969), Osman YILMAZ (1966), Mustafa ERTANRIVERDİ (1964-1965), İbrahim SOYSAL (1963-1964), Ömer ATALAY (1954-1963), Mehmet EKİNCİ (1953-1954), Mustafa ÖZTÜRK (1950), Ömer DEMİRCİ (1949-1950), Mehmet AYDOĞDU (1947-1949) ve Ahmet SARIKAYA’dır (1941).

İklim yapısı kışın soğuk ve yağışlı, yaz ayları ise kurak ve sıcaktır. Herhangi bir yer altı zenginliğine sahip olmayan köy, tarıma elverişli geniş arazilere sahiptir. Köy ve çevresinde göl, akarsu ve orman alanları yoktur. Çevre düz bir alandır.

Köyün ekonomisi tarım ve hayvancılığa dayanmaktadır. Dane mısır başta olmak üzere buğday, arpa, şekerpancarı, ayçiçeği, elma, nohut, silajlık mısır, kuru fasulye, yonca ve aspir gibi tarla tarımı yapılmaktadır.

Köy genelinde sulu tarım yapılmakta olup, 248 dekar alan nadasa bırakılmaktadır.

Köyde 109 adet büyükbaş hayvan varlığı ile 1.936 adet koyun ve 195 adet keçi olmak üzere toplam 2.131 adet küçükbaş hayvan varlığı bulunmaktadır.

Yayla için çıkılan Karadağ’da hayvanlar için su sıkıntısı çekilmektedir.

Köy, Karaman Ovası taşkın koruma tesislerinden yararlanan çevre köyleri (Akçaşehir, Dinek, Çoğlu, Osmaniye, Hamidiye, Burunoba, Göztepe, Kızık, Salur, Sudurağı, Ekinözü ve Beydili) ile bir araya gelerek “Karaman Ovası Taşkın Koruma Tesisleri” adında 1969 yılında bir birlik kurmuşlardır. Birliğin kuruluş sermayesi yararlanma oranına göre belirlendiğinden Dinek Köyü Muhtarlığı 300 TL’lik katkıda bulunmuştur. Birlik, boşaltım kanallarının Devlet Su İşleri (DSİ) yetkililerinin kontrol ve gözetiminde bakımını, korunmasını ve temizlenmesini gerçekleştirmiştir.

1989 yılında kurulan ve 79 ortağı bulunan sulama kooperatifi, 1.770 hektar alana sulama hizmeti vermektedir.

Ayrıca 3083 sayılı Sulama Alanlarında Arazi Düzenlenmesine Dair Tarım Reformu Kanunu gereğince 2005 yılında mülga Köy Hizmetleri Genel Müdürlüğü’nce 3.401 hektar alanda arazi toplulaştırması başarılı bir şekilde gerçekleştirilmiştir.

Gıda Tarım ve Hayvancılık Bakanlığı ile Orman ve Su İşleri Bakanlığı tarafından imzalanan “Ağaçlandırma Protokolü” kapsamında köyün tarla içi yolların ağaçlandırılması amaçlanmıştır.

Köyün kadastrosu 22 Mart 1968 tarihinde kesinleşmiştir. Köyün orman varlığı bulunmamaktadır.

Köyün mevkiileri; Çakıliçi, Dağla, Dazla, Dibiçıkmaz, Gelenibeli, Gucur, Güneyağıl, Hanardı, Harmanyeri, İbrahimhüyüğü, İncedönek, Kabahasan, Karabaş, Karınınkuyu, Keçili, Kızılkuyu, Kocaçakıl, Kocakaş, Köycivarı, Köyiçi, Köyönü, Kucur, Küptaşı, Laleli, Manavadası, Musluk, Musluk altı, Nohutyeri, Pirenağılı, Sarnıç, Sivri, Soğla ve Taşlıada’dır.

Köyün câmii, 1306 (1890) yılında inşa edilmiştir. Daha sonra birkaç kez tadilat geçirmiştir.

Köyde bulunan 3 derslikli ilkokul, 1993 yılında hayırsever İbrahim BEKREM tarafından tadilat yaptırılmıştır. Bu gün köyün çocukları Kılbasan’da bulunan Kılbasan İlkokulu ve Kılbasan 75. Yıl Ortaokulu’na taşınmaktadır.

Köyün içme suyu ilki 1970 yılında (Soğla’dan çıkan memba suyu) olmak üzere, toplam 3 derin kuyudan sağlanmaktadır. Köyde sağlıklı ve randımanlı içme suyu sıkıntısı çekilmektedir. Karadağ eteklerine açılan derin su kuyusu, memba suyu ayarında olması sevindirmiştir.

Keçili Yaylası’ndan Dazla Yaylası’na 1.800 metre su borusu döşenmiştir. Köyün yeni yerleşim alanına su borusu hattı döşendi.

Köyde sağlık ocağı binası var, fakat burada görevli personel bulunmamaktadır.

Köy konağı 2002 yılında faaliyete geçmiştir. Bu binanın yanında telekoma ait küçük bir santral binası mevcuttur.

Hayırsever gurbetçilerin de katkılarıyla mezarlık alanına parke taşı döşenerek, ağaçlandırılmıştır. Ayrıca köye morglu cenaze arabası kazandırılmıştır.

Köyün en önemli yemeği, çirli’dir (tatlı). Yoğurt çorbası, bamya, nohut ve fasulye yemeği düğünlerin vazgeçilmez yemeklerindendir. Arabaşı çorbası ise kış gecelerinde misafir ağırlamaktadır.

Köyün düğünleri, lokum merasimiyle başlamakta gündüz kız evinde nişan töreniyle devam etmektedir. Nişanla düğün arasına kurban bayramı denk gelirse koç süslenir, kız evine gönderilirdi. El öpmelere gidilir. Perşembe günü bayrak dikme töreniyle düğün başlar. Üç gün düğün devam eder. Cumartesi öğlen kına gecesi başlar. Pazar günü öğlen gelin alınmasıyla düğün sona erer. Eskiden düğünlerde; at yarışları, odun kesme, cirit gibi oyunlar oynanırdı.  Ayrıca, koç katım zamanında saya törenleri yapılırdı.

Köy odalarında, bayramlarda yemek yenirdi. Çocuklar ise çelik-çomak, sobe, sek-sek, yakalamaca, körebe gibi oyunlar oynarlardı.

Köyün evleri kerpiçten yapılmaktadır. Kerpiç toprak saman ve suyun çamur haline getirilir, kalıplara dökülmek suretiyle kurumaya bırakılırdı. Ana ve kuzu kerpiç olarak iki çeşittir. Sıhhî (kışları sıcak, yazları serin) yönden müsait olan kerpiç evler, mukavim olmadığı için terk edilmiştir. İl Özel İdaresi tarafından da bu evlere inşaat ruhsatı verilmemektedir.

Köy yolu asfalt olup, köy içi yollarına toplam 6.000 m2 parke taşı döşenmiştir.

BİBLİYOGRAFYA:

John Freely, Türkiye Uygarlıkları Rehberi 4, İstanbul 2002, s. 143; Osman Gümüşçü, XVI. Lârende (Karaman) Kazasında Yerleşme ve Nüfus, Ankara 2001, s. 65, 66, 107; İbrahim Hakkı Konyalı, Âbideleri ve Kitâbeleri İle Karaman Tarihi, Ermenek ve Mut Âbideleri, İstanbul 1967, s. 120; Ahmet Cengiz, Karaman Tarihi (XVIII. Yüzyıl), Konya 2014, s. 128; Mehmet Kurt, Antik Çağda Karaman (Laranda) ve Yakın Çevresi (Tarihî Coğrafya-Yerleşimler-Kalıntılar-Buluntular), Konya 2011,  s. 91; Doğan Koçer, Karaman Temettü’ât Defterleri H. 1256-1261/ M. 1840-1844, XIX. Yüzyılda Karaman’ın Sosyo Ekonomik Durumu, Karaman 2007, c. I,  s. 237, 242; Son Teşkilat-ı Mülkiye’de Köylerimizin Adları, Dahiliye Vekaleti, İstanbul 1928, s. 853; D. Ali Gülcan, Karaman Mahalle, Kasaba ve Köyleri Tarihçesi, Karaman 1989, s. 173-175; Hasan Bahar, “Konya ve Karaman İlleri Yüzey Araştırmaları 2000”, 19. Araştırma Sonuçları Toplantısı, Ankara 2002, c. II, s. 259; Cengiz Topal, Karaman Kültür Envanteri, Karaman 2007, s. 106; Dr. Nazmi Azmi SELCEN, Türkiye’nin Sıhhi-i İçtimai Coğrafyası Konya Vilâyeti, Yayına hazırlayan: Mehmet Karayaman, Konya 2009, s. 80; Alaattin Aköz, 319 Numaralı Karaman Şer’iyye Sicili 1905-1906 (R. 1320-1322), Konya 2012, s. 217-219, 268; Alaattin Aköz, 323 Numaralı Karaman Şer’iyye Sicili 1897-1901 (R. 1312-1317), Konya 2012, s. 99, 122, 123, 127, 152; Abdullah Uysal, Necati Alodalı, Musa Demirci, Dünü, Bugünüyle Karaman Kültür-Tarih-Coğrafya, Konya 1992, s. 141; Mehmet Kurt, Eskiçağda Karaman, Ankara 2007, s. 80, 146; Selahattin Döğüş, Osmanlıların Fethine Kadar Dulkadirli Türkmenleri, Dulkadir Beyliği Araştırmaları, Kahramanmaraş 2008, c. I, s. 77; 2015 Yılı Faaliyet Raporu, Karaman İl Gıda, Tarım ve Hayvancılık Müdürlüğü, s. 10, 11; Mehmet Bildirici, Tarihi Su Yapıları (Konya, Karaman, Niğde, Aksaray, Yalvaç, Side, Mut, Silifke), Ankara 2009, s. 328; İçişleri Bakanlığı, İller İdaresi Genel Müdürlüğü, Köylerimiz (1 Mart 1968 gününe kadar), Ankara 1968, s. 185; Musa Şaşmaz, Türkiye’nin İdari Taksimatı (1920-2013), Ankara 2014, c.8, 322; age c. 10, s. 178; sonuc.ysk.gov.tr erişim tarihi: 07.02.2016; www.tuik.gov.tr erişim tarihi: 05.02.2016; www.karaman.gov.tr erişim tarihi: 19.02.2016; www.msb.gov.tr erişim tarihi: 19.02.2016; www.bucivar.com/karaman/merkez/dinek erişim tarihi: 20.08.2016; www.dinekkoyu.net erişim tarihi: 07.01.2017.

Uğur ERKAN.