Karaman merkeze bağlı köy.
36° 59′ 33,7020” kuzey ve 33° 18′ 8,4024” doğu koordinatlarında yer alan köy, Karaman’ın güneyinde bulunmaktadır.
Köy, Karaman’a 22 km uzaklıkta olup, güney istikâmetinden Mersin ili sınırına dayanmaktadır.
Köyün “Kaynar” ve “Özalan” adlarında iki bağlısı bulunmaktadır.
Köy; Gökçe, Zengen (Başharman), Gülkaya (Gödetağını), Akpınar (Dağa), Medreselik, Kozlubucak ve Tavşanlı köyleri ile komşudur.
Köyün bulunduğu yerin rakımı (deniz seviyesinden yüksekliği) 1.491 m’dir.
1987 yılında köyün çevresindeki kayaların yıkılması ile yaklaşık 5 km batısında yer alan Karaman-Mersin karayolunun kenarındaki Yörükalanı mevkiine göçler başlamıştır.
2000 yılında yaşanan heyelan ise göç süreci hızlanmıştır. Bu süreçte köy, âfet bölgesi ilân edilmiş, yapılan âfet evleri ve dağıtılan arsalar yeni yerleşim yerine olan talebi arttırmıştır. 2010 yılı itibarı ile eski köyde toplam 6 hâne kalmış olup Lâlelilerin büyük çoğunluğu yeni yerleşim yerinde ikâmet etmektedir.
Artık, yoğun tarihî kalıntıların yer aldığı yerleşim yeri, “eski köy” olarak anılmaktadır.
Karaman (Laranda) çevresindeki kaya yerleşimlerini araştıran ve bunu kitabında yayınlayan Mehmet KURT, Lâle yerleşiminin tarihî kalıntılarının ne antik ne de modern kaynaklarda geçmediğini kaydetmektedir.
3-4 Haziran 1885’de Karaman’dan hareket eden Amerikalı Arkeolog John Robert Sitlington STERRET (1851-1914), bölgedeki epigrafik amaçlı gezileri çerçevesinde Lâle’ye uğramıştır. Mut yönünden gelerek Fenk Boğazı-Kozlubucak üzerinden Lâle’ye ulaşmış olan STERRET, köyün ortasındaki dereni batı yakasında yer alan çok sayıda kayadan oyma yapılar görmüştür. Ancak bu yapılar hakkında hiçbir ayrıntı vermemiştir. Daha sonra Gökçe-Fisandon (Dereköy) üzerinden Karaman’a ulaşmıştır (STERRET 1888, s. 14).
KURT, eski ve yeni Lâle köyleri arasında “Ardıçini” denilen mevkideki kaya mekânlarının yakın zamana kadar ağıl, samanlık vb. olarak kullanıldığını kaydetmektedir. Buradan yaklaşık 2,5 km sonra eski Lâle köyüne ulaşılmaktadır. Köy doğu-batı istikâmetinde uzanan vadinin kuzey yamaçlarına kurulmuştur.
Eski Lâle Köyü kaya yerleşimleri sahasında manastır, kilise, mezar, sarnıç ve konut mimarîsine dair çok sayıda yapı örneği bulunmaktadır. Bunlardan en ilgi çekici olanı kaya manastırıdır. Manastır girişinin tam karşısına denk gelen duvar sathında ortada büyük bir apsis bulunmaktadır. Apsisin ortasında da Malta haçı ile NHKOLAOS şeklindeki yazıt ifadesi geçmektedir. Muhtemelen M.S. VI. ve VII. yüzyıllarda tarihlenen haç ve yazıt ifadesi duvar sathına kazınarak boyanmıştır. Apsisin solundaki mihrap niş içerisinde PHYTOTEOS ve MAGNA olarak okunan eski Yunanca bir yazıt ifadeleri geçmektedir. Manastırdaki sütunlar tahrip edilmiş olup, zemine oygu tekneler açılmıştır.
Benzer özelliklere sahip çok sayıda manastır bulunmaktadır. Manastır, kilise ve kaya mezarları türündeki yapılar köyün Bizans Dönemi için önemli sayılabilecek bir merkez olduğunu göstermektedir. Yine köyden Karaman Müzesi’ne intikal etmiş bronz yüzük ve iğne Bizans Dönemine tarihlendirilmektedir.
Çavsak; eski köyün kuzeyinde yer alan vadinin yamacındaki kalıntılar sahasıdır. Burada köy suyunun karşılandığı membaın biraz batısındaki küçük bir tepelik üzerinde değişik ölçülerde ve bazıları açılmış vaziyette çok sayıda oygu tekne mezar bulunmaktadır.
Çavsak’taki en dikkat çekici eser 2 kat şeklinde uzanan kayalığın birinci katının doğusunda yer alan mezar yapısıdır. Kaya mezarının odasının arkasol içerisine ve doğrudan oda zeminine açılan çok sayıda ve değişik ölçülerde oygu mezarlar açılmıştır. Anlaşıldığı kadarıyla ihtiyaç halinde yeni kaya mezarı açmak yerine, mezar odası sürekli büyütülerek yeni gömü yerleri teşkil edilmiştir.
Kaynar; eski köyün 1,5 km doğusunda birkaç evden müteşekkil bir mahalledir. Buranın doğusundaki tepenin üzerinde işlevi tam olarak belirlenemeyen yapı ve temel izleri fark edilmektedir. Kalıntılar sahasının güneydoğusunda çok sayıda oygu tekne mezarının bulunduğu oldukça geniş bir alana yayılmış nekropol sahası bulunmaktadır. Buradaki oygu teknelerin bazıları aşırı derecede tahrip edilmiş olmasına rağmen, ekseriyeti sağlam vaziyettedir.
Kanlıkaya; eski köyün 2 km güneybatısında yer almaktadır. Adını kırmızı boyalarla yapılan haç ve diğer benzeri süslemelerden almıştır.
Karaman ve köylerini araştıran ve bunu kitabında yayınlayan Durmuş Ali GÜLCAN (R. 1319/ M. 1904, Karaman-1996 Karaman), köye Lâle isminin verilmesinin köyün kurulduğu yerin lâlelerle kaplı olmasından ileri geldiğini ifade etmektedir.
Lâle (Farsça: لاله); zambakgiller (Liliaceae) familyasından Tulipa cinsini oluşturan güzel çiçekleri ile süs bitkisi olarak yetiştirilen, soğanlı, çok yıllık otsu bitki türlerinin ortak adıdır. Anavatanı Pamir, Hindukuş ve Tanrı dağlarıdır. Türkler göçleri esnasında bu bitkinin soğanlarını Anadolu’ya getirmiştir.
XVI. yüzyıl Lârende (Karaman) Kazası’nda köyün ismine rastlanmamaktadır.
GÜLCAN, Lâle Köyü’nün tarihî bir yerleşme yeri olmadığını ve XIX. yüzyılın ortalarında kurulduğunu kaydetmektedir:
“Lâle köyünün kurucuları olan Şeyh Alî Ağalar oymağının kökü İbrâlalı bir sipâhi ağası imiş. Birçok yörelerle birlikte Lâle köyü yöresi de bu sipâhi ağasının timarı imiş. Zamanla bu sipâhi ağasının torunları Lâle yöresine yerleşerek, burayı kendileri kullanmaya başlamışlar. Burası, sipâhi ağası çocuklarından bir kız hissesi imiş.”
15 Safer 1247 (26 Temmuz 1831) tarihinde Lâle çiftliğinde; Boz Mehmed’in-oğlu Salih, askere alınmıştır (KŞS., nr. 296, s. 86.2).
Köy, 1256 (1840) yılı Temettü’at defterinde çiftlik olarak geçmektedir. Lâle Çiftliği, “Sâhib-i Çiftlik Çavuşzâde Koca Ağa sâkin-i Lârende; Sipâhi Timârı olub sipâhileri tarafından rü’yet ve ta’şir olunageldiği” ifadesi tarif edilmiştir.
Lâle Çiftliği’ndeki hâne reisleri ve meslekleri; Salih-oğlu Hüseyin (çiftçi), Hasan Koca-oğlu Yûsûf (çiftçi), Arab Mehmed-oğlu İbiş (çiftçi), Göde Velî-oğlu Bekir (çiftçi), Kontar Mustafâ-oğlu Mustafâ (çiftçi), Poz Ahmed-oğlu Mehmed (çiftçi), Uzun Bekir-oğlu Alî (çiftçi), Arab Mehmed-oğlu Abdullâh (çiftçi), Poz Mehmed-oğlu Ahmed (ırgat), Koca Hasan-oğlu İbrâhîm (çiftçi), Arab Abdi-oğlu İsmâ’îl (çiftçi), Arab Abdi-oğlu Mehmed (çiftçi), Hâcı Alî-oğlu Mustafâ (eytâm), Mustafâ-oğlu Hâcı Ahmed (çiftçi) ve İslambollu Mehmed-oğlu Alî’dir (ırgat) (BOA., ML., VRD., TMT., nr. 10467).
18 hâneye sahip bu çiftlikte; 5 adet bargir (beygir), 118 adet ganem (koyun), 94 adet keçi, 8 adet oğlak, 21 adet merkep, 7 adet merkep sıpası, 41 adet öküz, 17 adet tana, 30 adet zenbûr (arı) kovanı tespit edilmiştir. Tekâlifi 1.085 kuruş, hayvân kıymeti 12.520 kuruş, temettü’atı 2.250 kuruş, yekûnü 14.770 kuruştur. Hâne başı ortalama geliri 821 kuruştur (Başbakanlık Osmanlı Arşivi, ML. VRD. TMT. d. no: 10442, s. 265-267).
1312-1317 (1897-1901) yılları 323 Numaralı Karaman Şer’iyye Sicili’nde Lâle Karyesi’nden ismi geçenler şunlardır: “Fâtıma bint-i İbrahim, Bekir bin Alî, Emine bint-i Mehmet, Cemîle bint-i Alî, Abdülkâdir bin İbrâhim, Boz Mehmed-oğlu Alî Mustafa bin Sâlih, Âyşe bint-i Mehmed, Şerîfe bint-i Sâlih, Abdülgaffâr bin Hâcı Ahmed, Âyşe bint-i İbrâhim, Mustafa bin Ahmed, Hûriye bint-i Abdurrahmân, Mehmet-oğlu Ahmed, Elif bint-i Süleymân, Hüseyin bin Osmân, Cemîle bint-i Mehmed, Mehmed bin Mustafa, Havvâ bint-i Mehmed, Alî bin Abdurrâhman.”
Aynı sicilde 1 kez “Lâle Çiftliği”, 1 defa da “Lâle Çiftliği Karyesi” ifadesi geçmektedir.
Konya Vilâyeti Sıhhiye Müdürü Dr. Nazmi Azmi Bey [SELCEN, 1303 (1887), Arapgir, Malatya-1945, İstanbul] tarafından 1338 (1922) yılında kaleme alınan “Türkiye’nin Sıhhi-i İçtimai Coğrafyası-Konya Vilayeti” kitapta; Lâle köyü, Merkez Nâhiyesi’ne bağlı köyler arasında geçmektedir.
1928 yılında eski Türkçe alfabe ile yayınlanan “Son Teşkilat-ı Mülkiye’de Köylerimizin Adları” isimli kitapta Lâle; Konya Vilayeti, Karaman Kazası, Merkez Nâhiyesi köyleri arasında zikredilmiş ve eski Türkçe harfler ile “لاله”, Lâtin harfleriyle “Lale” şeklinde ifade edilmiştir.
Köy, Konya ili, Karaman İlçesi, Merkez Bucağı’na bağlı iken, 15 Haziran 1989 tarihinde kabul edilen “3578 sayılı 4 il ve 5 ilçe Kurulması Hakkında Kanun” ile Karaman İli, Merkez İlçesi, Merkez Bucağı’na bağlanmıştır (21 Haziran 1989 tarihli ve 20202 sayılı Resmî Gazete).
Türkiye’de 2 mahalleden (Mersin, Anamur ve İzmir, Konak ilçe merkezleri) başka “Lâle” isminde başka bir yerleşim yeri bulunmamaktadır.
“Laleli” adında 2 köy (Erzincan, Refahiye ve Iğdır, Tuzluca); 4 mahalle (Erzurum, Pazaryolu; İzmir, Buca ve Manisa Yunusemre ilçe merkezleri ile Aksaray il merkezi) ve 1 bağlı (Bingöl, Merkez, Çukurca) bulunmaktadır.
Ayrıca, “Lalebel” (Ankara, Elmadağ İlçe Merkezi, mahalle); “Lalebey” (Diyarbakır, Sur, mahalle); “Laledere” (Yalova, Çiftlikköy, köy); “Lalegölü” (Osmaniye, Toprakkale, köy) ve “Lalebahçe” (Konya, Meram ilçe merkezi, mahalle) isimlerine rastlanmaktadır.
Köyün, “Lâle Pınarı” olarak adlandırılan suyu, 1340 (1923) yılında Kaymakam Bekir Sami Bey’in [Baran BARAN; 1309 (1893) Hasankale, Erzurum-1 Nisan 1977 Bor, Niğde] gayretleriyle Karaman’a getirilmiştir. Bu su, bir müddet Karaman’ın içme suyu ihtiyacını karşılamıştır.
Daha sonra Gökçe Köyü’nden 1935 yıllarında ilk defa font borularla, Karaman’a su getirilmiştir. Bu suyolu yaklaşık 10 yıl Karaman’a hizmet etmiştir. Karaman’a şehir şebekesi bu tarihlerde yapılmıştır.
1945 yıllarında bu defa Gökçe suyu terk edilerek, Lâle Köyü’nden su getirilmiştir. 1955 yıllarında Mehmet ARMUTLU’nun belediye başkanlığı döneminde bu su da kâfi gelmemiş ve bu defa daha önce terk edilen Gökçe suyu da şebekeye ilâve edilmiştir.
İbrahim Hakkı KONYALI [1311 (1896), Konya-1984, Akşehir, Konya], 1965 yılında Karaman’ın saniyedeki su ihtiyacının 40 litre olduğunu, Lâle Pınarı ve Kal’a Okulu’ndaki kuyudan temin edilen hâlihazır suyunda ilâvesiyle 60-70 senelik su ihtiyacını karşılayacağını ifade etmiştir.
Bu defa suyu eskiden kullanan köylüler ile Karaman Belediyesi arasında anlaşmazlık çıkmış ve konu mahkemeye aksetmiştir. Uzun duruşmalar sonunda davayı 1970 yılında Karaman Belediyesi kaybetmiştir. Esasen bu da şehrin ihtiyacını karşılamaktan uzak idi. Bunun üzerine buraya döşenmiş boşa çıkan borular Belediyece söktürülmüştür. Bu tarihten sonra derin kuyu suyu uygulamasına geçilmiştir.
1246 (1831) tarihli Lârende Nüfus Defteri’nde (COA, Nfs. d 3451); Lâle Çiftliği, 15 hanede 39 kişi olarak kayıtlıdır.
Köyde, 1256 (1844) yılı Temettü’at defterinde 20 hâne ve 38 erkek kayıtlıdır. Buna göre nüfusunun 76-120 arasında olduğu tahmin edilmektedir.
Konya Vilâyeti salnâmelerinde (il yıllığı); 1311 (1894) yılında 171 kişi ve 1314 (1896) yılında 35 hânede 170 kişi kayıtlıdır.
1321 (1904) yılındaki genel nüfus kütüğü yazımına göre nüfusu 181’e yükselmiştir.
Sapancalı Muallim H. Hüsnü Bey [SAVAŞÇIN, 1309 (1893), Sapancalı, Sakarya-1958, ?]; 1338 (1922) yılında kaleme aldığı “Karaman Ahval-i İçtimâiyye Coğrafiyye ve Tarihiyyesi” isimli kitabında, Lâle’nin nüfusunu 36 hâne ve 182 olarak kaydetmiştir.
Köyün nüfusu, 1341 (1925) yılında yapılacak mebus (milletvekili) seçimi için hazırlanan nüfus defterine göre 178’dir.
1935’de 327, 1940’da 310, 1945’de 345, 1950’de 344, 1955’de 351, 1960’da 464, 1965’de 555, 1970’de 596, 1975’de 644, 1980’de 654, 1985’de 585, 1990’da 534 ve 2000’de 538 kişi olarak sayılmıştır.
Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK) tarafından 2007 yılında geçilen Adrese Dayalı Nüfus Kayıt Sistemi’ne (ADNKS) göre köyün nüfusu 551 kişidir.
2008’de 540, 2009’da 551, 2010’da 553, 2011’de 565, 2012’de 576, 2013’de 578, 2014’te 592, 2015’te 566, 2016’da 584, 2017’de 585, 2018’de 566, 2019’da 560, 2020’de 571 ve 2021’de 577 kişi olarak tespit edilmiştir.
371 seçmeni olan Lâle Köyü’nde 1 Kasım 2015 günü yapılan 26. Dönem Milletvekili Genel Seçimleri’nde 341 seçmen 1386 numaralı sandıkta oy kullanmıştır. 10 oy geçersiz sayılmıştır.
Lâleliler, 285 oyla en fazla AK Parti’yi tercih etmişlerdir. CHP 23 oy ve MHP 20 oy alırken, HDP’ye ise hiç oy çıkmamıştır.
16 Nisan 2017 tarihinde yapılan Cumhurbaşkanlığı hükûmet sistemine geçişi öngören halk oylaması (referandum) sonuçlarına göre; Eğilmez Köyü’nde %87,08 “evet” çıkarken, %12,92 oranında “hayır” çıkmıştır.
Köyün sülâleleri ve aldıkları soyadlar; ? (Tavşanlı Köyü’nden gelip, yerleşmişlerdir, Pınar), Ağalar (Büyükünlü, Ünlü), Anamurlular (Anamur), Aşşıklar (Ateş, Uysal), Behbiler (Çağlayan), Deliahmetliler (Doğan), Durmuşkahyalar (Lale), Ellezler (Aydaş), Güççükler (Oğuz), İbililer (Ay, Dane), Karadayılar (Emişanlılar da denilmektedir, Göleç, Kara), Köseler (Büyükköse, Köse), Yörük oymağı (Altunöz, Bolaca, Ecirli, Sarı, Uzun, Yılmaz) ve Zeybekler’dir (Zeybek).
Köyün muhtarı, Abidin ZEYBEK’tir [irtibat numarası: 0 (543) 613 91 42].
Köyün azaları; Hasan GÖLEÇ, Vehbi ÇAĞLAYAN, Fatih ÜNLÜ ve Harun ÜNLÜ’dür.
Köyün eski muhtarları; Adem UYSAL (2007-2019), İsmail ÜNLÜ (2004-2007), Ahmet ZEYBEK (1999-2004), İsmail ÜNLÜ (1995-1999), Ahmet ZEYBEK (1989-1995), Mehmet ÇAĞLAYAN (1986-1989), Mustafa YILMAZ (1984-1985), Mustafa ÜNLÜ (1977-1984), Mustafa YILMAZ (1975-1977), Mehmet KARA (1973-1975), Mehmet DANE (1972-1973), Mehmet KARA (1968-1971), Mustafa ÜNLÜ (1966), Mehmet OĞUZ (1965-1966), Hasan DANE (1963-1965), Mehmet ÇAĞLAYAN (1962-1963), Osman SARI (1956-1959), Ali ÜNLÜ (1954-1956), Osman GÜLEÇ (1953), Mehmet OĞUZ (1950), Ahmet UYSAL (1949), Mustafa BÜYÜKÜNLÜ (1947-1949) ve Mustafa ÜNLÜ’dür (1942).
Köyün ekonomisi tarım ve hayvancılığa dayanmaktadır. Nohut başta olmak üzere buğday, arpa, elma, yonca, üzüm, domates, patates, fasulye ve ceviz yetiştiriciliği yapılmaktadır.
Köyün Gökçe köyü ile ortaklaşa kurulan tarımsal kalkınma kooperatifi bulunmaktadır.
Köyde 1.251 adet büyükbaş hayvan varlığı ile 1.914 adet koyun ve 582 adet keçi olmak üzere toplam 2.496 adet küçükbaş hayvan varlığı bulunmaktadır. 450 adet arı kovanı mevcuttur.
Köyde arazi kadastrosu 20.07 1989 yılında kesinleşmiş olup, 248,3846 hektar orman varlığı bulunmaktadır.
Köyün mevkiileri; Bağ, Bozalan, Çömçeli, Çulhalı, Döğüşkuyusu, Eskikışla, Harmantepe, Karayazı, Karayer, Kaynar, Köyiçi, Köyönü Kurtini, Öz, Sarıkaya, Sırabucağı, Tavşan Kalesi, Urgankıran, Urgantaşı, Yörükalanı ve Yüksekkır’dır.
Köyün ilkokulu, 1956 yılında hizmete girmiştir.
2010 yılında köyün anayola yakınlığı ve diğer köylere uzaklığı göz önünde bulundurularak köye taşıma merkezi olacak şekilde yeni bir okul planlaması yapılmıştır.
26 Eylül 2011 yılında okul eğitim öğretime açılmıştır.
Mut-Mersin yolu üzerinde yer alan okulda; 10 derslik, 1 kimya laboratuvarı, 1 bilişim-teknoloji sınıfı, 138 kitaplı 1 kütüphane ve 1 yemekhane bulunmaktadır.
Şu anda Medreselik, Bademli, Elmadağ (5-8), Cerit, Değirmenbaşı, Araköy, Ağaçyurdu, Kozlubucak, Tarlaören, Tavşanlı, Gökçe köyünden öğrenciler servisle taşınmaktadır.
Köy ile ilgili türkü aşağıdaki şekildedir:
“Lâledir köyümüz,
Taştan çıkar suyumuz,
Sevip sevip salıvermek,
O da bizim huyumuz.
Lâlenin çatal çeşmesi,
Şifâdır suyundan içmesi,
Ne de hoş oluyor,
Şu kırlarda lâle biçmesi.
Lâle’nin bağlarına,
Kuş konmaz dağlarına,
Hiç bel bağlanmıyor,
Şu Lâle’nin kızlarına.”
Köyün içme suyu şebekesi vardır ancak kanalizasyon şebekesi yoktur. PTT şubesi ve PTT acentesi yoktur. Sağlık ocağı ve sağlık evi vardır. Köye ulaşımı sağlayan yol asfalt olup, köyde elektrik ve sabit telefon vardır. Köyde GSM şebekeleri mevcuttur.
BİBLİYOGRAFYA:
Mehmet Kurt, Karaman (Laranda) Çevresindeki Kaya Yerleşimleri, Konya 2012, s. 12, 67, 68; Durmuş Ali Gülcan, Karaman Mahalle, Kasaba ve Köyleri Tarihçesi, Karaman 1989, s. 253, 254, 329; Doğan Koçer, Karaman Temettü’ât Defterleri, Karaman 2007, c. I, s. 231, 237, 241; c. II, s. 227-232; Alattin Aköz, 323 Numaralı Karaman Şer’iyye Sicili R. 1312-1317/ M. 1897-1901, Konya 2012, s. 60, 62, 93, 98-100, 106, 115, 117, 133, 136; Şeyda Taşdemir, 1831 Tarihli Lârende (Karaman) Nüfus Defteri’nin Değerlendirilmesi, Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü (Basılmamış Yüksek Lisans Tezi), Konya 2019, s. 15; Sevda Gürbüz, 296 Numaralı Karaman Şer’iye Sicili Çerçevesinde 1829-1832 Yılları Arasında Karaman’da Sosyal, İdarî ve Hukukî Hayat, (Selçuk Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Basılmamış Yüksek Lisans Tezi), Konya 2009, s. s. 246; İbrahim Hakkı Konyalı, Âbideleri ve Kitâbeleriyle Karaman Tarihi, Ermenek ve Mut Âbideleri, İstanbul 1967, s. 147; Son Teşkilat-ı Mülkiye’de Köylerimizin Adları, Dahiliye Vekaleti, İstanbul 1928, s. 853; Mehmet Bildirici, Tarihi Su Yapıları (Konya, Karaman, Niğde, Aksaray, Yalvaç, Side, Mut, Silifke), Ankara 2009, s. 325, 326; Michael King, Gardening with Tulips. Portland 2005, s. 16; Abdullah Uysal, Necati Alodalı, Musa Demirci, Dünü, Bugünüyle Karaman Kültür-Tarih-Coğrafya, Konya 1992, s. 164, 678; Özlem Varışlı Atçeken, Karaman’da Oynanan Köy Seyirlik Oyunları ve Türküleri, Necmettin Erbakan Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü (Basılmamış Yüksek Lisans Tezi), Konya 2015, s. 186, 187; İçişleri Bakanlığı, İller İdaresi Genel Müdürlüğü, Köylerimiz (1 Mart 1968 gününe kadar), Ankara 1968, s. 403; Nazmi Selcen, Türkiye’nin Sıhhi-i İctimâi Coğrafyası Konya Vilayeti, Yayına hazırlayan ve sadeleştiren: Mehmet Karayaman, Konya 2009, s. 80; biruni.tuik.gov.tr/medas/?kn=95&locale=tr erişim tarihi: 05.02.2016; karaman.gov.tr/il-mahalli-idareler-mudurlugu erişim tarihi: 19.02.2016; sonuc.ysk.gov.tr erişim tarihi: 07.02.2016; http://www.haritatr.com erişim tarihi: 24.12.2016; https://laleoo.meb.k12.tr/icerikler/okulumuzun-tarihcesi_5519901.html erişim tarihi: 18.11.2022.
Uğur ERKÂN.
