Karaman merkez ilçeye bağlı köy.
37° 22′ 56,0784” kuzey ve 33° 17′ 56,7024” doğu koordinatlarında yer alan köy, Karaman’ın kuzeybatısında bulunmaktadır.
Köyün bulunduğu yerin rakımı (deniz seviyesinden yüksekliği) 1.030 m’dir.
Karadağ’ın güney eteğinde kurulan köy, Karaman’a 22,7 km. uzaklıktadır.
Köy, İslihisar, Kisecik, Eminler, Kâzımkarabekir Karalgazi köyleri ve Kâzımkarabekir merkez ile komşudur. Köye 8 km mesafeden daha yakın 4 köy bulunmaktadır. Eminler 3,91 km, İslihisar 5,03, Karalgazi 5,29 km ve Kisecik 6,7 km’dir.
Köyün eski ismi “Mandason”dur. Bu isim 1961 yılında yabancı ad taşıdığı gerekçesiyle “Demiryurt” olarak değiştirilmiştir. Türkiye’de 12 binden fazla köyün ismi (%35 kadarı) değiştirilmiş durumdadır.
Mândâsûn Karyesi, XVI. asırda Lârende Kazâsı, Kâş Nâhiyesi’ne tabi idi.
906 (1500) yılı tahririnde Mandason’da hayvanlardan alınan vergi, toplam verginin %23’ünü teşkil etmektedir (BOA, Mufassal Tahrir Defteri, s. 933).
924 (1518) yılında 87 hâne ve 117 Müslüman neferden müteşekkildi. Karyenin vergi hâsılı (geliri) 12.476 akçe idi. Nezd-i K. Mândâsûn mevkiinde yer alan Ahî Şeref mezrasının 375 akçesi vâkıf ve 1.500 akçesi timar olmak üzere toplam 1.875 akçe hâsılı bulunuyordu.
935 (1529) yılında 90 hâne ve 123 Müslüman neferden müteşekkildi. Karyenin vergi hâsılı 13.578 akçe idi. Ahî Şeref mezrasının 375 akçesi vâkıf ve 1.500 akçesi timar olmak üzere toplam 1.875 akçe hâsılı bulunuyordu.
992 (1584) yılında 164 Müslüman neferden müteşekkildi. Karyesin vergi hâsılı 15.000 akçe idi. Bu tarihte kayıtlı 1 adet tahûnhâneden 25 resim vergi alınıyordu. Ahî Şeref mezrasının ise 2.000 akçe hâsılı bulunuyordu [Ankara Tapu Kadastro Kuyud-ı Kadime Arşivi, 992 (1584) yılı Mufassal Tahrir Defteri, v. 191 a].
Karye-i Mandasun’un vergi meblağının 300 akça olduğu beyan edilmiştir [KŞS., nr. 280, 17a/1, sene 1062 (1652)].
1139 (1727) yılında bir avarız hânesine sahip olan Mandason karyesine Karaman âyânı kasıtlı olarak daha fazla vergi yükleyince, köylüler gizlice köyü terk etmişler, bunun üzerine karyenin bir avarız hânesi, Suğla nâhiyesine nakledilmiştir (KŞS., nr. 281, s. 41/1).
Cemaziyelevvel 1188 (Temmuz 1774) yılında Kale mahallesi sakinlerinden Seyyid Mehmed bin Hâfız Ömer, Garaz-zâde Seyyid Mehmed’le şirket-i inân (idâri ortaklık) ile ortak iken vefât etmiş; verâseti zevcesi Esmâ bint-i Hâcı İbrâhim ile kızları Zâhide ve Fâtıma ismindeki küçüklere intikal etmiştir. Müteveffanın Mandasonlu-zâde Hâcı İsmâ’îl’de 23 kurûş alacağı çıkmıştır (KŞS., nr. 290, s. 33-34/2).
Mandasonluzâdeler, XVIII. asırda Karaman’ın ileri gelen ailelerinden biriydi. Mandasonluoğlu Hanı olarak geçen Mandasonluzâde Hâcı Mustafâ Hanı, Karaman’da çarşı içinde bulunuyordu. Niğdeli İsmâ’îl-oğlu Mehmed’in bu handa kalırken vefât ettiği kayıtlarda geçmektedir.
Mandasonluzâde Seyyid Mehmed’te Başhamam/Paşa Hamamı/Yeni Hamam’ın müstecirliğini yapmıştır. Bu hamam Dikbasan Câmii’nin vakfı olup, vakfın mütevellisi Ömer Efendi ile Mandasonluzâde Seyyid Mehmed’in icar (kira) konusundaki uzlaşmazlıkları 1196 (1781) yılında kadı tarafından çözülmüştür (305 numaralı Karaman Kadı Sicili, s. 291/3).
Tarihî Bağdat Demiryolu’nun Konya’dan (0,0 km) itibaren Kaşınhanı (20,4 km), Çumra (44,2 km) ve Arıkören’den (61,9 km) sonra Mandason (80,6 km) durağı gelmektedir.
Zamanının en büyük ulaşım alt yapı projelerinden Bağdat Demiryolu; II. Abdülhamit Hân [10 Şaban 1293 (31 Ağustos 1876)- 6 Rabiulahir 1327 (27 Nisan 1909)] zamanında Konya’dan Bağdat’a ulaşmak üzere 1320 (1903) yılında yapımına başlanan 1.600 km uzunluğundaki demiryolu hattıdır. İstanbul – Konya arasındaki Anadolu Demiryolları ve diğer bağlı hatlarla beraber 3.205 km’ye ulaşmıştır.
3 Temmuz 1320 (16 Temmuz 1904) tarihli irâdede; Bağdat Demiryolu Şirketi tarafından, Konya-Ereğli demiryolu hattı üzerinde inşa edilecek istasyonlara; Kaşınhan, Çumra, Arıkören, Mandesun, Karaman, Sidirova, Ayrancı, Derbend, Alaca, Ereğli ve Bulgurlu isimleri verilmesi uygun görülmüştür.
1338 (1922) yılında Doktor Nazmi (SELCEN) tarafından kaleme alınan “Türkiye’nin Sıhhi-i İçtimai Coğrafyası-Konya Vilayeti” kitapta; Mandason köyü, Merkez Nâhiyesi’ne bağlı köyler arasında geçmektedir.
Sapancalı Muallim H. Hüsnü Bey [1309 (1893), Sapancalı, Sakarya-1958, ?]; 1338 (1922) yılında kaleme aldığı “Karaman Ahval-i İçtimâiyye Coğrafiyye ve Tarihiyyesi” isimli kitabında, Merkez kazâya tabi Mandasun Köyü’nün Karaman’a mesafesinin 4 saat olduğunu kaydetmiştir.
1928 yılında eski Türkçe alfabe ile yayınlanan “Son Teşkilat-ı Mülkiye’de Köylerimizin Adları” isimli kitapta Mandason; Konya Vilayeti, Karaman Kazası, Merkez Nâhiyesi köyleri arasında zikredilmiş ve eski Türkçe harfler ile “مانداسون”, Lâtin harfleriyle “Mandaçon” şeklinde ifade edilmiştir.
1968 yılında İçişleri Bakanlığı, İller İdaresi Genel Müdürlüğü tarafından yayınlanan “Köylerimiz (1 Mart 1968 gününe kadar)” isimli kitapta ise köyün eski ismi “Mandosun” olarak yazılmıştır.
Köy, Konya ili, Karaman İlçesi, Kılbasan Bucağı’na bağlı iken, 15 Haziran 1989 tarihinde kabul edilen “3578 sayılı 4 il ve 5 ilçe Kurulması Hakkında Kanun” ile Karaman İli, Merkez İlçesi, Kılbasan Bucağı’na bağlanmıştır (21 Haziran 1989 tarihli ve 20202 sayılı Resmî Gazete).
2014 yılından itibaren Karaman İli, Merkez İlçesi, Merkez Bucağı’na bağlanmıştır.
Ülkemizde “Mandason” isminde başka bir yerleşim yerine rastlanmamıştır. Samsun, Havza İlçe Merkezi’ndeki mahallenin adı “Demiryurt”tur.
Karaman ve köylerini araştıran ve bunu kitabında yayınlayan Durmuş Ali GÜLCAN, köyün, Bizanslılar döneminden kalma bir yerleşim yeri olduğunu ve “Mandason” isminin Rumca olan o zamanki isminin az çok tahribata uğramış şekli olacağını kaydetmektedir.
XVI. yüzyıl Larende (Karaman) Kazası’nda yerleşme ve nüfusu araştıran ve bunu kitabında yayınlayan Osman GÜMÜŞÇÜ’de “Mandason” köyünü, ismi Türkçe olmayan köyler arasında zikretmektedir.
Antik Çağda Karaman (Laranda) ve yakın çevresini araştıran ve bunu kitabında yayınlayan Mehmet KURT, “Mandason” ismi üzerinde yapılacak araştırma ile burasının antik çağda kurulmuş olduğu kanaatini taşıdığını belirtmektedir. KURT, bu ismin eski dönemi işaret etmesinin kuvvetle muhtemel olduğunu kaydetmektedir.
GÜLCAN, “En azından 6-7 yüzyıldan bu yana Türk İslâm yerleşme merkezlerinden olan Mandason Köyü’nde eskilerden söylenile gelen hikâyelere göre burada 7 defa yerleşme, boşalma, dağılma olmuştur ki civarda yaygın hâlde pek çok İslâm mezarları bulunuşu burada geçmiş yüz yıllarda Türk obalarının yerleşmiş olduğunun kanıtıdır” demektedir.
GÜLCAN, bu yerleşme, boşalma ve dağılmaların sebebini; asayişsizlik, kuraklık ve hastalık olarak açıklamaktadır.
GÜLCAN, köye XIX. yüzyılın ilk yarısı içerisinde Karadedeli aşiretinin yerleştiğinden bahsetmektedir.
Yörükleri araştıran ve bunu kitabında yayınlayan Mehmet ERÖZ (1930-20 Haziran 1986), Karadedeli aşiretini “yörük” olanlar arasında saymayıp, “Türkmen ve diğer Türk göçebe toplulukları” arasında zikretmiştir.
ERÖZ, 1965 yılında Mersin havalisinde (Demircili, İmamlı, Boynuinceli, Tırtar, Keşlitürkmenli, Garaböcülü, Kabasakallı, Karadedeli Türkmenuşağı, Kızılisalı) aşiretlerinden yersiz, yurtsuz olanların bin çadıra yakın olduğu bilgisini paylaşmaktadır.
Yazarlar ve oymak mensuplarınca yörüklüğe ve Türkmenliğe aidiyeti ihtilaflı bazı göçebe grupları arasında Karadedeli aşireti de sayılmıştır.
Bu arada bu civardaki Eminler Köyü’ne Hükümetçe iskân edilen Arkavi Çerkesleri’nden de bir kaç aile buraya göçüp, yerleşmiş ve çoğalmışlardır.
93 Harbi’nden [1293-1294 (1877–1878) Osmanlı-Rus] sonra Rusya’nın Kafkasya’nın Karadeniz sahillerine ve buraya yakın içbölgelerine Don Kazak’ı göçmenlerini yerleştirme projesini 1294 (1888) yılında yeniden ele alarak aynı konuda bazı projeler üzerinde çalışmaya başlaması ve asimilasyon politikalarının hız kazanması Kuban Çerkesleri’ni oldukça rahatsız etmiş ve yeni bir göç hareketinin başlamasına sebep olmuştur.
Rusya ile karşılıklı anlaşma gereği, Kuban havalisinden gelecek olan muhacirlerin İstanbul’da karaya çıkarılmaksızın ya geldikleri vapurlarla doğrudan doğruya, ya da İdâre-i Mahsusa’dan temin edilecek vapurlara aktarma yapılmak suretiyle Mersin iskelesine çıkarılmalarına ve bunların öncelikle Adana Vilâyeti dâhilinde, buradaki boş araziler dolunca da sırasıyla Konya ve Ankara vilâyetlerinde yerleştirilmeleri kararlaştırılmıştır.
Nihâyet 6.000 hânede yaklaşık 30.000 nüfusa kafi miktarda hâlî arazi bulunduğundan 22 Haziran 1306 (4 Temmuz 1890) tarihinde çıkarılan bir irâde ile, Adana ve Konya vilâyetleri dâhilinde yerleştirilmelerine karar verilmiştir.
“Oural” adlı vapurla Mersin Taşucu iskelesine çıkarılan Kuban Çerkesi muhacirlerden bir kısmı önce Silifke tarafına yerleştirilmiştir. Yaz mevsiminin gelmesiyle birlikte buranın havasına intibak edemediklerinden Mut havalisine Dağpazarı kucağındaki “Ömerözü” mevkiinde iskân edilmişlerdir. 5-6 ay burada kalan Çerkesler, bulaşıcı bir hastalığa yakalandıklarından kırılmaya başlamışlardır. Bu olayın öğrenilmesinden sonra harekete geçen Dahiliye Nezâreti’nin isteği ve Muhacirîn Komisyonu’nun kararı ile Karaman’a nakillerine karar verilmiştir.
Kuban Çerkesi muhacirler Muharrem 1309’a doğru (Eylül 1891) 114 hânede 587 nüfus ile Karaman’a gelmiş ve Rebiulevvel 1310’da (Ekim 1892) Eminler Köyü’ne Hükümetçe iskân edilmiştir. Daha sonra Eminler’de yerleştirilen bu muhacirlerden 4 hânede 17 nüfus, Mandason köyünden ev ve toprak satın alarak kendi imkânları ile yerleşmişlerdir.
1321 (1904) yıllarında Kırım’dan gelen Tatarlar’dan bir grupta köye iskân edilmiştir. Daha önce Alibeyhüyüğü’nde iskân olunmalarına karar verilen 30 hâne, bu köyde yerleştirilemediklerinden, Karaman kazası dahilinde, Karadağ’ın doğusunda yarı metrûk bir köy olan Mandason’da iskân olunmuştur.
93 Harbi [1293-1294 (1877–1878) Osmanlı-Rus] ve sonrasında Rusların genişleme amacına yönelik olarak takip ettiği baskı siyaseti, eğitim ve dini hayata dair baskı ve kısıtlamalar, topraklarının ellerinden alınması ve zorla askere alınma gibi durumlar karşısında Kırım Tatarları göç etmekten başka çare bulamamıştır. Burada özellikle dini hayatın kısıtlanması dikkat çekicidir. Toplum için birleştirici rolü açık olan din hedef alınarak yerli halk göçe zorlanmıştır. Müslümanlar açısından camilerin birliği sağlamadaki önemini bilen Ruslar doğrudan camileri yıkmaya girişmişlerdir.
Kırım’da Rus işgalinin başladığı 1197’den (1783) 1330’a (1914) kadar siyasi sosyal ve ekonomik baskı ve yıldırma politikaları nedeniyle devam eden kitlesel veya gruplar halindeki göç dalgaları sonucunda adada mevcut 1.5 milyona yakın nüfustan ancak 238 bin kişi kalmıştır.
Köyde bir tekke ve kabir bulunmaktadır. Fatih Devri Karaman Eyâleti Vakıfları Fihristi’nin 33. sayfasında bu tekkeye ait Kilsecik (Kisecik) Köyü’nde bir vakıf yer kaydı bulunmaktadır.
Kanuni Sultan Süleymân Han çağında [17 Şevval 926 (30 Eylül 1520)- 21 Safer 974 (7 Eylül 1566)] 387 numaralı İlyazıcı Defteri’nin 115. sayfasında 9 hânede 123 nüfuslu bir karyedir.
III. Murad Han çağında [8 Ramazan 982 (22 Aralık 1574)- 5 Cemazeyilevvel 1003 (16 Ocak 1595)] 30 nüfuslu ve 13.579 akçelik timar gelirinin Karaman İmâreti’nin memur ve işçilerinin harcamalarına ayrıldığı kayıtlıdır.
1314 (1896) yılı Konya Salnâmesi’nde (İl yıllığı) 4 hânede 17 nüfus olarak kayıtlıdır.
1321 (1904) yılındaki genel nüfus kütüğü yazımına göre nüfusu 178 kişidir.
Sapancalı Muallim H. Hüsnü Bey, 1338 (1922) yılında köyün nüfusunu 45 hâne ve 250 kişi olarak kaydetmiştir.
1341 (1925) yılında yapılacak mebus (milletvekili) seçimi için hazırlanan nüfus defterine göre 195 kişidir.
Köy; 1935’de 284, 1940’da 330, 1945’te 354, 1950’de 406, 1955’de 521, 1960’da 491, 1965’de 519, 1970’de 425, 1975’de 356, 1980’de 317, 1985’de 330, 1990’da 248 ve 2000’de 287 kişi olarak sayılmıştır.
Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK) tarafından 2007 yılında geçilen Adrese Dayalı Nüfus Kayıt Sistemi’ne (ADNKS) göre köyün nüfusu 217 kişidir.
2008’de 213, 2009’da 231, 2010’da 230, 2011’de 247, 2012’de 230, 2013’de 208, 2014’te 210, 2015’te 199, 2016’da 196, 2017’de 178, 2018’de 189, 2019’da 195, 2020’de 197 ve 2021’de 199 kişi olarak tespit edilmiştir.
153 seçmeni olan Demiryurt Köyü’nde 1 Kasım 2015 günü yapılan 26. Dönem Milletvekili Genel Seçimleri’nde 143 seçmen 1349 numaralı sandıkta oy kullanmıştır. Kullanılan oyların tamamı geçerli sayılmıştır.
Demiryurtlular, 94 oyla en fazla AK Parti’yi tercih etmişlerdir. MHP 38 ve CHP 5 oy alırken, HDP’ye ise hiç oy çıkmamıştır.
16 Nisan 2017 tarihinde yapılan Cumhurbaşkanlığı hükûmet sistemine geçişi öngören halk oylaması (referandum) sonuçlarına göre; Demiryurt Köyü’nde %69,85 oranında “evet” çıkarken, %30,15 oranında “hayır” çıkmıştır.
Köydekli sülâleler ve aldıkları soyadları; Bayatlar (Bayat), Çerkezler (Eminler köyünden gelme, Özcan), Dağlıhüseyingil (Bozkır’dan gelme, Özdemir), Eğisteliler (Bozkır’dan gelme, Öz), Fındıklar (Kırım Tatarı kökenli, Uğurlu), Halilağalar (Konukseven, Yılmaz), Horzumlar (Horzum), ? (Köye sonradan işçi olarak gelmiş, İzgi), Kasabalılar (Bay), Kelibrahımlar (Kırım Tatarı kökenli, Varol), Melgojlar (Kafkasya kökenli olup, Çerkesce’de koyun sahibi, koyun pınarı manasına gelmektedir; Eryıldırım), Kürtler (Erzincan’dan gelme, Emiş), Sareller (Kafkasya kökenli, Koç), Tatarlar (Fırat, Meriç, Tuna), Yakuplar (Kırım Tatarı kökenli, Sağnak), Yörükler (Erkonukseven, Görgül, Koç, Kurt, Orhan, Öksüz, Sak, Şener, Topak, Urhan, Uysal, Yeni), Velşakaylar (Kırım tatarlarından olup, Tuna) ve Zekeriyalar’dır (Kırım tatarlarından olup, Ülker, Yaşar).
Köyün azaları; Fatih SAĞNAK, Abdullah YENİ, Sabri ORHAN (Yılmaz oğlu) ve Muhammet BAYAT’tır.
Köyün eski muhtarları; Emin YILMAZ (2014-2019), Mehmet KURT (2009-2014), Yılmaz ORHAN (1994-2009), Kazım KOÇ (1989-1994), Ramazan ORHAN (1984-1989), Şadi YILMAZ (1970-1984), Abdullah YENİ (1968-1969), Mehmet KURT (1966), Hüseyin ÖZDEMİR (1963-1965), Hamit KOÇ (1957-1963), Arif HORZUM (1954-1956), Mehmet KURT (1952), İbrahim ÖZEN (1950-1952), Mehmet KURT (1949-1950) ve Hüseyin ÖZDEMİR’dir (1947-1949).
Köyün ekonomisi tarım ve hayvancılığa dayanmaktadır.
1935 yılında Tarım Bakanlığı tarafından deneme ekimleri yapılmak üzere Mandason köyü yakınlarında 10’ar dönümlük deneme tarlaları olarak kullanılmıştır, bu tarlalar kiralanmıştır. Eskişehir ve Ankara tohum ıslah istasyonlarından çeşitli ürünlerin tohumları getirilerek buraya ekilmiştir (Ekekon Gazetesi’nin, 09.10.1935 tarihli nüshası).
Köyde; dane mısır başta olmak üzere buğday, elma, kuru fasulye, fiğ, ayçiçeği, silajlık mısır, arpa, şekerpancarı, üzüm, yonca ve patates yetiştiriciliği yapılmaktadır. Sulanamayan 174 dekar arazi nadasa bırakılmaktadır.
Köyde 699 adet büyükbaş hayvan varlığı ile 1.886 adet koyun ve 178 adet keçi olmak üzere toplam 2.064 adet küçükbaş hayvan varlığı bulunmaktadır.
2012 yılında 24.692 dekar alanda 3083 sayılı Sulama Alanlarında Arazi Düzenlenmesine Dair Tarım Reformu Kanunu gereği arazi toplulaştırması başarılı bir şekilde gerçekleştirilmiştir.
Köyde 1754 sayılı Tarım Kredi Kooperatifi, sulama ve tarımsal kalkınma kooperatifleri bulunmaktadır.
Köyün 238 ortaklı sulama kooperatifi 1974 yılında kurulmuş olup, 15.500 hektar tarım arazisi sulanmaktadır.
Köyün tarımsal kalkınma kooperatifi “toplu süt inekçiliği projesi”ni başarılı bir şekilde devam ettirmektedir.
Köyün kadastrosu 23 Aralık 1957 tarihinde kesinleşmiştir. Köyün orman varlığı bulunmamaktadır.
Köyün mevkiileri; Karaçalı, Karga Dağı, Keperen, Kırtıllık, Kızılhüyük, Köyiçi ve Köyönü’dür.
Köyün ilkokulu 1945 yılında yapılmıştır. 2 dersanesi ve 1 lojmanı bulunmaktadır. Bu okul bugün kullanılmamaktadır. Köyün çocukları ilk ve orta öğrenim için Kılbasan Köyü’nde bulunan ilk ve ortaokula taşınmaktadır.
Köy nüfusuna kayıtlı Jandarma Komando Er Kenan KOÇ (12 Eylül 1965- 25 Nisan 1985); Şanlıurfa-Siverek’te 2. Komanda Alayı’nda vatanî görevini yaparken şehit düşmüştür.
Köyün yolu asfalt olup, köyiçi yolları parke taşı ile kaplanmıştır. Köyün içme suyu mevcut olup, kanalizasyonu bulunmamaktadır. Köyde sağlık evi/ocağı bulunmamaktadır.
BİBLİYOGRAFYA:
Mehmet Çoraman, 280 No’lu Karaman Şeriye Sicili, Afyon Kocatepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü (basılmamış yüksek lisans tezi), Afyonkarahisar 2011, s. 33, 95; Mehmet Yılmaz, Konya Vilâyeti’nde Muhacir Yerleşmeleri (1854-1914), basılmamış doktara tezi, Konya 1996, s. 126, 158, 185, 186; Alâaddin Aköz, XVI. Asırda Lârende Kazâsı Hakkında, Osmanlı Araştırmaları XII, İstanbul 1993, s. 120, 126, 128, 131; Hatem Aka, H. 1186-1190 (M. 1772-1776) Tarihli 290 Numaralı Karaman Şer’iye Sicil Defterinin İncelenmesi (Selçuk Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü Basılmamış Yüksek Lisans Tezi), Konya 1994, s. 174; Son Teşkilat-ı Mülkiye’de Köylerimizin Adları, Dahiliye Vekaleti, İstanbul 1928, s. 854; Osman Gümüşçü, XVI. Yüzyıl Larende (Karaman) Kazası’nda Yerleşme ve Nüfus, Ankara 2001, s. 36, 63, 207; Ahmet Cengiz, Karaman Tarihi (XVIII. Yüzyıl), Konya 2014, s. 28, 33, 257; Mehmet Kurt, Antik Çağda Karaman (Laranda) ve Yakın Çevresi (Tarihî Coğrafya-Yerleşimler-Kalıntılar-Buluntular), Konya 2011, s. 48; Durmuş Ali Gülcan, Karaman Mahalle, Kasaba ve Köyleri Tarihçesi, Karaman 1989, s. 169-171; Abdullah Uysal, Necati Alodalı, Musa Demirci, Dünü, Bugünüyle Karaman Kültür-Tarih-Coğrafya, Konya 1992, s. 138; İçişleri Bakanlığı, İller İdaresi Genel Müdürlüğü, Köylerimiz (1 Mart 1968 gününe kadar), Ankara 1968, s. 175, 718; İçişleri Bakanlığı, İller İdaresi Genel Müdürlüğü, Konya İli (Bülten 65), Ankara: 1965, s. 39; Doğan Koçer, Karaman Temettü’ât Defterleri, Karaman 2007, c. 1, s. 241; Rahime Hülya Öztürk, 1923-1938 Yılları Arasında Yerel Basında Konya Ekonomisi, (Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Basılmamış Yüksek Lisans Tezi), Konya 2012, s. 42; Karaman Şehit Aileleri Derneği, Karaman Şehitleri Albümü, Karaman 2006, s. 120; Nazmi Selcen, Türkiye’nin Sıhhi-i İctimâi Coğrafyası Konya Vilayeti, Yayına hazırlayan ve sadeleştiren: Mehmet Karayaman, Konya 2009, s. 80, 82; Mehmet Eröz, Yörükler, İstanbul 1991, s. 274; 2015 Faaliyet Raporu, İl Gıda, Tarım Hayvancılık Müdürlüğü, Karaman 2016, s. 10; http://yorukalemi.tr.gg/ANA-SAYFA-.htm erişim tarihi: 05.02.2016; https://biruni.tuik.gov.tr/medas/?kn=95&locale=tr erişim tarihi: 05.02.2016; http://karaman.gov.tr/il-mahalli-idareler-mudurlugu erişim tarihi: 19.02.2016; https://sonuc.ysk.gov.tr/module/ssps.jsf erişim tarihi: 07.02.2016; http://bucivar.com/karaman/merkez/demiryurt erişim tarihi: 15.10.2016; http://www.ttk.gov.tr/index.php?Page=Sayfa&No=385 tarihi: 15.10.2016; http://www.konyatatarlari.com/index.php?action=printpage;topic=102.0. erişim tarihi: 15.10.2016.
Uğur ERKÂN.
