Karaman merkez İlçe’ye bağlı köy.
37° 22′ 56,0784” kuzey ve 33° 17′ 56,7024” doğu koordinatlarında yer alan köy, Karaman’ın kuzeydoğusunda bulunmaktadır.
Ovada kurulan köy, Karaman’a 23,3 km. uzaklıktadır.
Köyün bulunduğu yerin rakımı (deniz seviyesinden yüksekliği) 1.008 m’dir.
Köy, Dinek, Çoğlu, Ekinzözü (Aşıran), Beydili, ve Hamidiye (Soğla) köyleri ile komşudur.
Köye 8 km mesafeden daha yakın 3 köy bulunmaktadır. Beydili 3,65 km, Dinek 4,46 km ve Çoğlu 5,35 km’dir.
Köyün geçmişi çok eskilere dayanmaktadır.
Güney Höyüğü; köyün 2 km güneyinde yer alan höyük 100x75x15 m boyutlarındadır. Tabii tepe görünüme sahip höyük, doğu-batı doğrultuda uzanan iki tepeden oluşmaktadır. Bu tepelerden batıdaki tepe üzerinde yapılan yüzey araştırmalarında Kalkolitik Çağı, ilk Tunç Çağı, Demir Çağı ve Roma Dönemi çanak-çömlek parçaları saptanmıştır.
Sinneli Höyük (Tescil ve Karar No: 23.02.2001-4039); köyün yaklaşık 1 km güneydoğusunda yer alan höyük 200×150 m ölçülerinde, 8 m yüksekliğindedir. Doğu-batı yönünde uzanan höyüğün yüzey buluntularından Kalkolitik Çağı, Eski Tunç Çağı, Roma ve Bizans dönemlerinde yerleşime sahne olduğu anlaşılmaktadır.
Bir bölümü köy mezarlığı olarak kullanılan ve etrafı çevrili olan höyüğün diğer bölümleri de tarla olarak kullanılmaktadır. Üzerinde belirgin mimarî bulunmamaktadır.
Osmaniye II Höyüğü; köy sınırları içerisinde, Ekinözü Köyü tarlalarına komşudur. Üzerinde ziraat yapılan 100x100x5 m boyutlarında Akçaşehir-Beydili karayolunun 3 km kadar doğusunda Derbe Höyük’ün 3 km kuzeybatısındadır. Kalkolitik Çağı, ilk Tunç Çağı yerleşmesi olan höyük burada bulunan elektrik trafosunun 1,5 km batısındadır. Ziraattan dolayı yok olma tehlikesindedir.
Köyün yerleşim yeri eski yerleşme izlerine dayandığı için köy “Yassıvirân (Yassıören)” ismi ile anılmaktadır.
XVI. asırda hem Lârende hem de Kâş nâhiyelerine bağlı 2 adet Yassıvirân Karyesi bulunuyordu [Başbakanlık Osmanlı Arşivi, 906 (1500) yılı Mufassal Tahrir Defteri, s. 941 ve 966].
Bunlardan Lârende Nâhiyesi’ne tabi Yassıvirân’ın 924 (1518) yılında 15 hâne ve 19 Müselman (Müslüman) neferden ibaretti. Vergi hâsılı (geliri) 1. 942 akçe idi.
Kâş Nâhiyesi’ne tabi Yassıvirân’ın 924 (1518) yılında 13 hâne ve 15 Müselman neferden ibaretti. Vergi hâsılı 2.562 akçe idi.
924 (1518) yılında K. Yassıvirân nezdinde bulunan Veled-i Nûr Hâtûn adındaki mezraanın vergi hasılı ise 1.000 akçe idi.
Lârende Nâhiyesi’ne tabi Yassıvirân’ın 935/ 1529 yılında 17 hâne ve 21 Müselman neferden ibaretti. Vergi hâsılı 1. 972 akçe idi.
Kâş Nâhiyesi’ne tabi Yassıvirân’ın 935 (1529) yılında 15 hâne ve 17 Müselman neferden ibaretti. Vergi hâsılı 2.550 akçe idi.
935 (1529) yılında K. Yassıvirân nezdinde bulunan Veled-i Nûr Hâtûn adındaki mezraanın vergi hasılı ise 1.000 akçe idi.
Yassıvirân karyeleri 948 (1541) yılı Mufassal Tahrir Defteri, 150. ve 160. sayfalarda geçmektedir.
XVI. asrın sonlarına doğru Tımar Ruznamçe Defteri’ne göre Karye-i Yassıvirân; Karaman eyâleti, Konya sancağının, Lârende nâhiyesine tâbi’ idi.
3 Cemâziye’l-evvel 984 (29 Temmuz 1576) tarihinde Karye-i Yassıvirân ve Beğdili ve Danişmend tâbi’-i Lârende ve Kemilvirân hâsılları 10.174 akçe ve 2.075 akçe tımar hissesi Seydî’nin elindedir (RD., nr. 48, s. 51/2).
5 Cemâziye’l-ûlâ 984 (31 Temmuz 1576) tarihinde Karye-i Yassıvirân ve Beğdili ve Danişmend tâbi’-i Lârende ve Kemilvirân hâsılları 10.174 akçe ve 2.075 akçe tımar hissesi Seydî-oğlu Abdî’nin elindedir (RD., nr. 48, s. 52/1).
22 Cemâziye’l-âhir 984 (16 Eylül 1576) tarihinde Karye-i Yassıvirân 2.190 akçe olup, tımarı Yusuf’un elindedir (RD., nr. 48, s. 94/1).
8 Şevvalü’l-mükerrem 984 (29 Aralık 1576) tarihinde Karye-i Yassıvirân 3.054 akçe olup, tımarı Hüsrev evlâdları Derviş ve Mustafâ’nın elindedir (RD., nr. 48, s. 92/2).
21 Zilka‘de 984 (9 Şubat 1577) tarihinde Karye-i Yassıvirân 2.190 akçe olup, tımarı Abdullâh-oğlu Hürmüz’ün elindedir (RD., nr. 48, s. 109/1).
27 Zilhicce 984 (17 Mart 1577) tarihinde Karye-i Yassıvirân 3.054 akçe olup, tımarı Alî-oğlu Mustafâ’nın elindedir (RD., nr. 48, s. 116/1).
992 (1584) yılında Lârende Nâhiyesi’ne tabi Yassıvirân’ın da Kâş Nâhiyesi’ne bağlanması ile aynı nâhiyede aynı isimde 2 Yassıvirân kaydı karşımıza çıkmaktadır (Ankara Tapu Kadastro Kuyud-ı Kadime Arşivi, Mufassal Tahrir Defteri, v. 178 b. ve 192 a.).
Bunlardan 77 Müselman neferden ibaret olanın vergi hâsılı 3.940 akçe, 38 Müselman neferden ibaret olanının vergi hâsılı ise 3.800 akçe idi.
1338 (1922) yılında Doktor Nazmi (SELCEN) tarafından kaleme alınan “Türkiye’nin Sıhhi-i İçtimai Coğrafyası-Konya Vilayeti” kitapta Osmaniye köyü, İbrala Nâhiyesi’ne bağlı köyler arasında geçmektedir. SELCEN, Karaman’da Rumeli ve Bulgaristan’dan göç eden muhacirlerin varlığından söz etmektedir.
Sapancalı Muallim H. Hüsnü Bey [1310 (1893)-1958], 1338 (1922) yılında kaleme aldığı “Karaman Ahval-i İçtimâiyye Coğrafiyye ve Tarihiyyesi” isimli kitabında, İbrala Nâhiyesi’ne tabi Osmâniye Karyesi’nin merkez kazâya uzaklığının 4,5 saat olduğunu kaydetmiştir.
1928 yılında eski Türkçe alfabe ile yayınlanan “Son Teşkilat-ı Mülkiye’de Köylerimizin Adları” isimli kitapta Osmâniye; Konya Vilâyeti, Karaman Kazâsı, Merkez Nâhiyesi köyleri arasında zikredilmiş ve eski Türkçe harfler ile “عسمآنىه”,Lâtin harfleriyle “Ossmanié” şeklinde ifade edilmiştir.
Köy, Konya ili, Karaman İlçesi, Kılbasan Bucağı’na bağlı iken, 15 Haziran 1989 tarihinde kabul edilen “3578 sayılı 4 il ve 5 ilçe Kurulması Hakkında Kanun” ile Karaman İli, Merkez İlçesi, Kılbasan Bucağı’na bağlanmıştır (21 Haziran 1989 tarihli ve 20202 sayılı Resmî Gazete).
Adana, Karataş İlçe Merkezi; Ankara, Kazan İlçe Merkezi; Balıkesir, Dursunbey İlçe Merkezi ve İstanbul, Arnavutköy İlçe Merkezi’ndeki mahallelerin adı Yassıören’dir.
Afyonkarahisar, Başmakçı; Zonguldak, Devrek ve Isparta, Senirkent’teki köylerin adı Yassıören’dir.
Karabük, Yenice, Tirköy’deki bağlının adı Yassıören’dir.
Osmaniye adında bir il bulunmaktadır.
Aydın, Bozdoğan İlçe Merkezi; Balıkesir, Dursunbey İlçe Merkezi; Balıkesir, Kepsut İlçe Merkezi; Bursa, İznik İlçe Merkezi; Bursa, Kestel İlçe Merkezi; Bursa, Mustafakemalpaşa İlçe Merkezi; Bursa, Yenişehir İlçe Merkezi; Eskişehir, Çifteler İlçe Merkezi; Kocaeli, Karamürsel İlçe Merkezi; Manisa, Alaşehir İlçe Merkezi; Muğla, Marmaris İlçe Merkezi; Ordu, Altınordu İlçe Merkezi; Eskişehir, Alpu İlçe Merkezi; İstanbul, Bakırköy İlçe Merkezi; Bursa, İnegöl İlçe Merkezi; Giresun, İl Merkezi; İzmir, Kınık İlçe Merkezi; Düzce, Akçakoca İlçe Merkezi; Tokat, Reşadiye İlçe Merkezi; Ankara, Sincan İlçe Merkezi; Bursa, Gemlik İlçe Merkezi ve Mersin, Toroslar İlçe Merkezi’ndeki mahallelerin adı “Osmaniye”dir.
Artvin, Hopa; Bilecik, Bozüyük; Çanakkale, Bayramiç; Çanakkale, Biga; Çorum, Merkez; Kırklareli, Babaeski; Kütahya, Altıntaş; Sinop, Merkez; Sivas, Zara; Tokat, Niksar ve Yozgat, Sorgun’daki köyler “Osmaniye” adını taşımaktadır.
Gümüşhane, Şiran, Akbulak ile Edirne, Havsa Oğulpaşa’daki bağlıların adı “Osmaniye”dir.
Karaman’ın mahalle, kasaba ve köylerinin tarihçesini araştıran ve bunu kitabında yayınlayan Durmuş Ali GÜLCAN [1319 (1904), Karaman-1996 Karaman], köyün, Bizanslılar döneminde ki bir köy harabesi üzerine kurulduğunu kaydetmektedir. GÜLCAN, “Zaman zaman köylülerin şurada, burada bina temelleri ve su kuyuları açtıkları yer altlarından ufak tefek su kapları, küplere ve bina temellerine rastlamışlardır” demektedir.
Ayrıca GÜLCAN, Yassıören’in Atçeken beğlerinden Hacı Ali Beğ’in yaylak yeri olduğunu belirtmektedir.
1322 (1906) yılında Karaman’a gelen Bulgaristan’ın Osmanpazarı yöresinden gelen muhacirler, misafir olarak Araboğlu Medresesi’ne yerleştirilmişlerdir.
Hükümetçe 2 oda ve bir sofadan ibaret evlerinin yapımının tamamlanmasından sonra 74 hâneden müteşekkil muhacirler, antik çağlardan kalma bir ören yeri olan “Yassıören” de yerleştirilmişlerdir. Buraya geldikleri yere ithafen “Osmâniye” adı verilmiştir [Tercüman-ı Hakikat Nr. 9560, 2 Teşrinisani 1323 (15 Kasım 1907), s. 1, Tercüman-ı Hakikat Nr. 9594, 2 Kanunievvel 1323 (15 Aralık 1907), s. 1].
1323 (1907) yılında 3 hânenin daha yerleşmesi ile, bu köyde iskân olunanların sayısı 77 hâneye ulaşmıştır. Köyün camisinin yapılış tarihi 1323 (1907) olarak yazılıdır. Daha sonraki yıllarda kuraklık nedeniyle bazı aileler Çukurova, İzmir ve Bursa’ya göç etmişlerdir.
Bulgaristan’da eski bir Osmanlı kasabası olan “Osmanpazarı”, bugün “Omurtag” adıyla anılmaktadır. Bulgaristan’ın kuzeydoğu kesiminde, deniz seviyesinden 525 m. yükseklikte bir plato üzerinde Osmanlılar tarafından kurulmuş küçük bir kasabadır. Burası, 906 (1500) yılından itibaren Osmanlı yönetiminin son dönemine kadar 1294 (1878) idarî bir merkez olmanın yanı sıra bölgedeki Türk yerleşme yerlerinin önemli bir pazar yeri özelliği taşımaktaydı.
Osmanpazarı ilk Osmanlı kayıtlarında Alakilise nahiyesi diye geçer. 1052 (1642) yılı dolaylarında Alakilise/Osmanpazarı kazası şeklinde anılmaya başlanmıştır. XIX. yüzyılın büyük Osmanpazarı kazası iki tarihî bölgeyi ihtiva eder. Batıda ormanlık alan olan Tozluk Platosu (Alakilise Nâhiyesi), doğuda XVII. yüzyılın başlarına kadar büyük Şumnu Kazası’na bağlı bir nâhiye durumundaki, daha verimli arazileri bulunan Gerlovo bölgesi yer almaktadır.
93 Harbi’nde [1293-1294 (1877-1878) Osmanlı-Rus] Osmanpazarı kasabası yakıldı, pek çok Türk’ün burayı terk etmesi yüzünden tamamen ortadan kalkma tehlikesiyle karşı karşıya kaldı. 1303’de (1887) Bulgar sayımına göre kasabada sadece 3.755 kişi oturuyordu. Bu sayının 2.332’si Müslümandı ve Türkçe konuşuyordu. XIX. yüzyılda burada sekiz cami, birkaç medrese, tekkeler, bir hamam, yedi han ve bir kilise mevcuttu. Kasaba II. Dünya Savaşı’na kadar durgun bir halde kaldı. 1934’te kasabanın nüfusu 1888 yılındakiyle hemen hemen aynı idi ve bu yılda adı Omurtag’a çevrilmişti. 1972’de burada üç cami kalmıştı: 1219 (1804) tarihli tamir kitâbesiyle birlikte Yukarı Cami, Fındık Camii ve Tekke Camii. Tekke Camii aynı zamanda Mehmed Baba Tekkesi’ydi. 1985’te Bulgaristan’da Türkler’e yönelik baskılara karşı Gerlovo’daki Türkler, özellikle Alvanlar (1934’te Jablanovo) civarındaki kızılbaş köyleri Bulgar ordusu tarafından bastırılan bir direniş gösterdiler. Komünizmin yıkılmasından sonra Osmanpazarı’ndaki Türkler’in durumu düzeldi. 1963’te 7.074 olan kasabanın nüfusu günümüzde (2005) 11.124’e yükselmiştir.
Kırım Savaşı 1269-1272 (1853-1856) ile hız kazanan göçler “93 Harbi”nden sonra daha da yoğunluk kazanmıştır. Balkanlardan baskı ve zorlamalarla on binlerce Türk nüfus Anadolu’ya akmıştır.
XIX. yüzyılda savaşlar ve diğer nedenlerden dolayı Anadolu Türk nüfusu devamlı azalma göstermekteydi. Özellikle erkek nüfusun azalması üretimi olumsuz etkilediği gibi savaşacak insan gücünü de azaltmaktaydı. Göçmenler azalan Anadolu nüfusunu takviye etmekteydi. Bu nedenle Osmanlı Devleti de gelen göçmenleri iyi karşılayıp tüm ihtiyaçlarını karşılamak sureti ile Anadolu’ya yerleştiriyordu. Bu yerleştirme politikasının altında ekonomi ve savaşacak insan gücü oluşturma isteğinin yanında artık Anadolu’nun Türk’ün son vatanı alacağının anlaşılmış olmasından dolayı Türk nüfusu çoğaltma isteği de yatmaktadır.
Gelen muhacirleri yerleştirmek için kurulmuş olan Muhacirin Komisyonu gelenlerin özellikleri ve isteklerini dikkate alarak yerleştirmeyi yapmıştır. En yoğun yerleştirmelerin yapıldığı yerlerin başında Orta Anadolu (Konya ve Karaman) gelmektedir. 1890 yılına doğru muhacirler için Konya Vilâyeti’nde 227.799 dönüm hâlî arazi olduğu tespit edilmiştir ki, bunun 136.000 dönümü (%59,7) Karaman’da bulunmaktaydı. Karaman’da 6.800 muhacirin iskânına yetecek kadar hâlî arazinin bulunduğunu tespit edilmesi üzerine sevkler başlamış, 1306-1307 (1890-1891) ve 1315 (1899) yıllarında yoğunluk kazanmıştır. Fasılalarla olsa da daha sonraki yıllarda devam etmiştir.
Devlet muhacirlerin her türlü ihtiyaçlarını karşıladığı gibi zaman zaman muhacirlere yönelik yerli halkın tepkilerine karşı da tedbirler almıştır.
Osmanlı Devleti [699-1339 (1299-1923)], bunlarla ilgili kayıtları ayrıntılı bir şekilde tutmuş ve yerleştirilen muhacirler için oluşturulan yeni yerleşim yerleri olan köy ve kasabaların haritasını dahi yapmıştır.
Şehir ve kırsal kesimdeki hâlî (boş) veya hazine araziler tahsis edilerek muhacirler yerleştirilmiştir. Muhacirler kısmen çölümsü bir manzara arz eden geniş düzlüklerde ve daha önceki yüzyıllarda terkedilmiş ören yerlerinde iskân edilerek, buraların yeniden şenlendirilmesine çalışılmıştır. Karaman ve çevresindeki alanlarda XIX. yüzyılın başından itibaren mahalle ve köy olarak çok sayıda yerleşim yeri (İslihisar, Karalgazi, Bosala, Mecidiye, Mesudiye, Mercik, Davgandos, Göztepe, Hamidiye, Üçbaş) ortaya çıkmıştır.
Karaman kazâsının Yassıören köyünde; 74 hâne muhâcir iskân edilmiştir. İskân ettirilen bu muhâcirlere çift hayvanları ve tohumlukları verilmiştir [Konya Vilâyet Gazetesi, nr. 1894, s. 1, sene 27 Teşrîn-i sânî 1324 (10 Aralık 1907)].
Sapancalı Muallim H. Hüsnü Bey, 1338 (1922) yılında köyün nüfusunu 50 hâne ve 130 olarak kaydetmiştir. Bu yıllarda hâne başına düşen nüfusun düşük oluşu dikkati çekmektedir.
Köyün nüfusu, 1341 (1925) yılında yapılacak mebus (milletvekili) seçimi için hazırlanan nüfus defterine göre 298’dir.
Köy; 1935’te 166, 1940’da 168, 1945’de 179, 1950’de 210, 1955’de 247, 1960’da 253, 1965’de 287, 1970’de 304, 1975’de 272, 1980’de 285, 1985’de 230, 1990’da 226 ve 2000’de 260 kişi olarak sayılmıştır.
Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK) tarafından 2007 yılında geçilen Adrese Dayalı Nüfus Kayıt Sistemi’ne (ADNKS) göre köyün nüfusu 180 kişidir.
2008’de 161, 2009’da 154, 2010’da 147, 2011’de 140, 2012’de 140, 2013’de 150, 2014’te 167, 2015’te 163, 2016’da 151, 2017’de 157, 2018’de 169, 2019’da 159, 2020’de 163 ve 2021’de 163 kişi olarak tespit edilmiştir.
Köydeki sülâlelerin adları ve soyadları; Muhacirrecepler (Arslan), Yakuphocalar (Akdağ), Mevlütağalar (Baştürk), Azasanlar (Büyükşekerci), Kocamemedler (Civanmert), Keloğlanın çocukları (Çekiç), Şabanağalar (Ermut), Küçükhacılar (Güner), Memedeminler (Güven), Hacıoğlular (Hacıoğlu), Helvacılar (Helvacı), Ademağalar (Kara), Salihoğulları (Köse), Değirmenciler (Mut, Sezen), İlyasoğulları (Mutlu), Karadayılar (Önder), Rasimoğulları (Ercepmemedler de denilmektedir, Özgören), İsmailoğulları (Serici), Ahbaplar (Omurtak, Sevinç), Necipağalar (Şekerci), Sakatlar (Toksöz), Burnobalıyakup (Tunar), Uzunmuhtarlar (Turlay) ve Acıhasan’ın Mustafa’dır (Yaşar).
127 seçmeni olan Osmâniye Köyü’nde 1 Kasım 2015 günü yapılan 26. Dönem Milletvekili Genel Seçimleri’nde 119 seçmen 1396 numaralı sandıkta oy kullanmıştır. Kullanılan oyların tamamı geçerli sayılmıştır.
Osmâniyeliler, 95 oyla en fazla AK Parti’yi tercih etmişlerdir. CHP 13 oy ve MHP 10 oy alırken, HDP’ye ise hiç oy çıkmamıştır.
16 Nisan 2017 tarihinde yapılan Cumhurbaşkanlığı hükûmet sistemine geçişi öngören halk oylaması (referandum) sonuçlarına göre; Osmâniye Köyü’nde %69,92 “evet” ve %30,08 oranında “hayır” çıkmıştır.
Köyün muhtarı, Necati ÖZGÖREN’dir [irtibat numarası: 0 (533) 382 82 67].
Köyün azaları; Hasan BÜYÜKŞEKERCİ, Hidayet YAŞAR, Kadir FIÇICI ve İbrahim SERİCİ’dir.
Köyün eski muhtarları; Mustafa ÖZGÖREN (2009-2014), Hikmet YAŞAR (1999-2009), Nazif CİVANMERT (1994-1999), İsa AKDAĞ (1989-1994), Karani MUT (1980-1989), Musa AKDAĞ (1977-1979), Hidayet YAŞAR (1973-1976), İsmail ARSLAN (1970-1973), Şakir BÜYÜKŞEKERCİ (1968-1969), Mustafa YAŞAR (1963), Kerim ERMUT (1959), Mustafa TURLAY (1954-1959) ve Hasan ŞEKERCİ’dir (1950).
Köyün ekonomisi tarım ve hayvancılığa dayanmaktadır. Köyde başta dane mısır olmak üzere buğday, şekerpancarı, arpa, kuru fasulye, silajlık mısır, yonca ve yağlık ayçiçeği yetiştiriciliği yapılmaktadır.
Köyde 71,596 dekar alan nadasa bırakılmaktadır.
1988 yılında 1.916 hektar alan mülga Köy Hizmetleri Genel Müdürlüğü’nce 3083 sayılı Sulama Alanlarında Arazi Düzenlenmesine Dair Tarım Reformu Kanunu gereği arazi toplulaştırması başarılı bir şekilde gerçekleştirilmiştir.
Köyün 55 ortaklı sulama kooperatifi 1990 yılında kurulmuş olup, 26.630 hektar tarım arazisi sulanmaktadır.
Köyün; 51 adet büyükbaş ve 4.038 adet koyun ve 282 adet keçi olmak üzere toplam 4.320 adet küçükbaş hayvan varlığı bulunmaktadır.
Köyün arazi kadastrosu 17.10.1958 yılında kesinleşmiştir. Köyün orman varlığı bulunmamaktadır.
Köyün mevkiileri; Boncukluburun, Bostanlık, Çakıllık, Çataltepe, Dörtdönümler, Harkaltı, İbrahimhüyüğü, K. İbrahimhüyüğü, Karabent, Köyiçi, Köyönü, Köycivarı, Öziçi, Sığıryolu, Sinelihüyük, Tevhid, Uzunada, Uzurparça ve Yavşanlık’tır.
Köyün çocukları ilk ve orta öğrenim için Çoğlu Köyü’nde bulunan Şehit İshak SAĞLAMOĞLU ilk ve orta okuluna taşınmaktadır.
Köyün medar-ı iftihârı şehidleridir: Piyade Er Murad-oğlu Ahmed [1303 (1887)- 19 Haziran 1331 (2 Temmuz 1915)]; Birinci Cihan Harbi, Çanakkale Cephesi, Seddülbahir Muharebesi’nde şehadet şerbetini içmiştir.
Piyade Er Mustafâ-oğlu Alî (?- 11 Temmuz 1331 (24 Temmuz 1915)]; Birinci Cihan Harbi, Çanakkale Cephesi, Cenup Grubu Ağır Mecruhin Hastahanesi’nde şehit düşmüştür.
Piyade Er Mehmed-oğlu Ahmed [1309 (1893)- 29 Temmuz 1331 (11 Ağustos 1915)]; Birinci Cihan Harbi, Çanakkale Cephesi, Anafartalar Muharebesi’nde şehit olmuştur.
Piyade Er Hâcı Molla-oğlu Hüseyin [?- 11 Temmuz 1331 (24 Temmuz 1915)]; Birinci Cihan Harbi, Çanakkale Cephesi, Cenup Grubu Sevk Mecruhin Hastahanesi’nde şehadet şerbetini içmiştir.
Piyade Er Hüseyin-oğlu Mustafâ [1306 (1890)- 31 Temmuz 1331 (13 Ağustos 1915)]; Birinci Cihan Harbi, Çanakkale Cephesi, Akbaş Nakliyat Hastahanesi’nde şehit düşmüştür.
Piyade Er Ak Molla-oğulları’ndan Abdullâh-oğlu Aziz [1302 (1886)- 25 Temmuz 1331 (7 Ağustos 1915)]; Birinci Cihan Harbi, Çanakkale Cephesi, Meydan Harbi’nde şehit olmuştur.
Piyade Er Îsâ-oğlu Mûsâ [1307 (1891)- 28 Temmuz 1331 (10 Ağustos 1915)]; Birinci Cihan Harbi, Çanakkale Cephesi, Akbaş Nakliyat Hastahanesi’nde şehadet şerbetini içmiştir.
Piyade Er Kerim-oğlu Alî [1316 (1900)- 7 Temmuz 1337 (1921)]; İstiklâl Harbi, Garp Cephesi, Kireçtepe’de şehit düşmüştür.
Er Sâlih-oğlu Şerif [1316 (1900)- 31 Kanunuevvel (Aralık) 1337 (1921)]; İstiklâl Harbi, Garp Cephesi, Çal Dağı’nda şehit olmuştur.
Köyün içme suyu 1 adet derin kuyudan sağlanarak su deposundan şebekeye verilmektedir. Köy yolu asfalt olup, köyiçi yolu parke taşı ile kaplanmıştır.
BİBLİYOGRAFYA:
Alâaddin Aköz, “XVI. Asırda Lârende Kazâsı Hakkında”, Osmânlı Araştırmaları XIII, İstanbul 1993, s. 114, 117, 124, 127, 128; Mehmet Yılmaz, Konya Vilâyeti’nde Muhacir Yerleşmeleri (1854-1914), Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü (Basılmamış Doktora Tezi), Konya 1996, s. 217, 237; Fatma Keser, Konya Vilâyet Gazetesi’ne Göre II. Meşrutiyet Başlarında Konya Sancağı, Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü (Basılmamış Yüksek Lisans Tezi), Konya 2008, s. 312; Hasan Bahar, “Konya ve Karaman İlleri Yüzey Araştırmaları 2000”, XIX. Araştırma Sonuçları Toplantısı, Ankara 2002, c. II, s. 259, 262; Hasan Bahar, “Konya-Karaman Bölgesi Yüzey Araştırmaları 2002”, XXI. Araştırma Sonuçları Toplantısı, Ankara 2004, c. I, s. 208; Cengiz Topal, Karaman Kültür Envanteri, Karaman 2007, s. 102, 105; Son Teşkilat-ı Mülkiye’de Köylerimizin Adları, Dahiliye Vekaleti, İstanbul 1928, s. 853; Osman Gümüşçü, XVI. Yüzyıl Larende (Karaman) Kazası’nda Yerleşme ve Nüfus, Ankara 2001, s. 66, 114, 180, 181; Osmanpazarı maddesi, Diyanet İslâm Ansiklopedisi, İstanbul 2007, c. XXXIV, s. 1-2; Suat Yıldız, (H. 984) 1576-1577 Tarihli Timar Ruznamçe Defterine Göre Karaman Eyaleti, Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü (Basılmamış Yüksek Lisans Tezi), Konya 2010, s. 157, 265, 266, 301, 302, 314, 321; Durmuş Ali Gülcan, Karaman Mahalle, Kasaba ve Köyleri Tarihçesi, Karaman 1989, s. 277-278; Abdullah Uysal, Necati Alodalı, Musa Demirci, Dünü, Bugünüyle Karaman Kültür-Tarih-Coğrafya, Konya 1992, s. 171; İçişleri Bakanlığı, İller İdaresi Genel Müdürlüğü, Köylerimiz (1 Mart 1968 gününe kadar), Ankara 1968, s. 432; Doğan Koçer, Karaman Temettü’ât Defterleri, Karaman 2007, c. I, s. 242; Sapancalı Muallim H. Hüseyin Bey, Karaman Ahval-i İçtimâiyye Coğrafiyye ve Tarihiyyesi (1338 R./ 1341 H.), Yayınlayan: İbrahim Güler, Ankara 1993, s. 35; Nazmi Selcen, Türkiye’nin Sıhhi-i İctimâi Coğrafyası Konya Vilayeti, Yayına Hazırlayan ve Sadeleştiren: Mehmet Karayaman, Konya 2009, s. 80, 82; 2015 Faaliyet Raporu, İl Gıda, Tarım Hayvancılık Müdürlüğü, Karaman 2016, s. 10; https://biruni.tuik.gov.tr/medas/?kn=95&locale=tr erişim tarihi: 05.02.2016; http://karaman.gov.tr/il-mahalli-idareler-mudurlugu erişim tarihi: 19.02.2016; https://sonuc.ysk.gov.tr/module/ssps.jsf erişim tarihi: 07.02.2016; http://bucivar.com/karaman/merkez/osmaniye erişim tarihi: 15.10.2016; www.msb.gov.tr erişim tarihi: 15.10.2016; https://tr.wikipedia.org/wiki/Osmaniye,_Karaman erişim tarihi: 15.10.2016;
Uğur ERKÂN.
